Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Matusiak

Protokolant: Izabela Kłos

Przy udziale prokuratora -------

Po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2016 r. sprawy z oskarżenia Prokuratury Rejonowej w Tczewie przeciwko

M. K., synowi M. i M. zd. SIelskiej, ur. (...) w T.;

oskarżonemu o to, że:

w dniu 03 kwietnia 2016 roku w T. ze sklepu H (...) mieszczącego się w Galerii (...) zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy w postaci trzech par spodni dżinsowych o wartości 149,90 zł każda oraz T-shirt o wartości 39,90 zł czym spowodował łączne straty w wysokości 489,60 zł na szkodę sklepu (...) w T. przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu kary od 13.02.2006 roku do 02.03.2006 roku, 22.04.2008 roku do 20.06.2008 roku oraz 13.03.2012 roku do 28.04.2013 roku kary 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 21 maja 2012 roku sygn. II K 247/12 obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Tczewie o sygn. V K 827/05 za czyn z art. 288 § 1 kk oraz wyrok Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 19 czerwca 2006 roku o sygn. II K 155/06 za czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 281 kk oraz od 14.04.2014 roku do 08.02.2016 roku kary 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 16 stycznia 2014 roku sygn. II K 769/14 obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Tczewie o sygn. II K 913/13 za czyn z art. 196 kk oraz wyrok Sądu Rejonowego Tczewie sygn. II K 215/14 za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I. oskarżonego M. K. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, który kwalifikuje jako występek z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to skazuje go a na mocy art. 278 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II. na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w pkt. I kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres jego zatrzymania w sprawie w dniu 3.04.2016 r. od godz. 19:00 do godz. 21:30, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III. na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. K. do naprawienia wyrządzonej szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego sklepu H (...) w T. kwoty 489,60 zł (czterysta osiemdziesiąt dziewięć złotych 60/100);

IV. na mocy art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek przez zniszczenie worka koloru biało-czerwonego wyłożonego folią aluminiową opisanego w pkt. 2 wykazu Nr I/185/16 (k. 59);

V. na mocy art. 230 § 2 k.p.k. zwraca płytę CD-R m-ki S. (k. 40) pracownikowi sklepu odzieżowego H&M w T. w Galerii (...);

VI. na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j.: Dz. U. Nr 49 z 1983 r., poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 488,00 (czterystu osiemdziesięciu ośmiu) złotych tytułem wydatków oraz 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 521/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 kwietnia 2016 roku M. K., znajdując się w stanie nietrzeźwości udał się do Galerii (...) w T. przy ul. (...). Oskarżony wszedł do przymierzalni w sklepie H (...) z kilkoma sztukami różnego rodzaju ubrań. W przymierzalni oskarżony włożył do przygotowanego uprzednio i wyłożonego folią aluminiową plecaka część ubrań, tj. 3 pary spodni dżinsowych i jeden T-Shirt. Widział to ochroniarz, pracujący w sklepie H (...) – P. K., a także pracownica sklepu (...), która zawiadomiła o tym A. K. – pełniącą funkcję kontrolera administracyjnego kasowego w sklepie. A. K. udała się do działu z odzieżą męską i opuściła do połowy roletę w wejściu do sklepu. Po wyjściu z przymierzalni oskarżony odwiesił pozostałe ubrania i skierował się prosto do wyjścia ze sklepu, nie zważając na to, iż roleta jest częściowo opuszczona. M. K. wyszedł ze sklepu, nie uruchamiając sygnału bramek, i skierował się do schodów ruchomych, chcąc opuścić galerię handlową.

[Dowody: protokół zawiadomienia o przestępstwie – k. 3-6v akt. Ds sygn. 529/2016; zeznania świadka P. K. – k. 14-15v akt. Akt Ds sygn. 529/2016; protokół z przebiegu badania krwi oskarżonego – k. 2 akt Ds sygn. 529/2016; płyta CD z zapisem monitoringu – k. 40 akt Ds sygn. 529/2016; notatka urzędowa – k. 1 akt Ds sygn. 529/2016]

Za oskarżonym poszła A. K. i P. K.. P. K. wezwał oskarżonego do powrotu do sklepu i oddania rzeczy, z które nie zapłacił, ten jednak nie usłuchał. A. K. złapała oskarżonego za plecak, chcąc go skłonić do powrotu. M. K. usiłował się wyrwać i zostawić plecak. Po zjechaniu ruchomymi schodami na niższe piętro, P. K. złapał oskarżonego za rękę i pociągnął w kierunku drugiego wejścia do sklepu H (...) i wraz z A. K. zaprowadzili go do wnętrza sklepu. A. K. sprawdziła plecak oskarżonego i ujawniła rzeczy, które schował w przymierzalni oraz folię aluminiową wyścielającą plecak, zaciągnęła rolety w drzwiach wejściowych do sklepu. Wezwana została Policja. M. K. został zatrzymany. Oskarżony został poddany badaniu stanu trzeźwości z wynikiem 1,45 mg/l.

[Dowody: protokół zawiadomienia o przestępstwie – k. 3-6v akt Ds sygn. 529/2016; zeznania świadka P. K. – k. 14-15v akt Ds sygn. 529/2016; protokół z przebiegu badania krwi oskarżonego – k. 2 akt Ds sygn. 529/2016; protokół zatrzymania osoby – k. 10-10v akt Ds sygn. 529/2016; protokół zatrzymania rzeczy – k. 11-12v akt Ds sygn. 529/2016; płyta CD z zapisem monitoringu – k. 40 akt Ds sygn. 529/2016; dokumentacja fotograficzna – k. 41-42 akt Ds sygn. 529/2016; notatka urzędowa – k. 1 akt Ds sygn. 529/2016]

Oskarżony M. K. ma 30 lat, jest kawalerem, nie posiada dzieci. Posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest kucharzem. Nie pracuje. Oskarżony był w przeszłości karany m.in. za czyn z art. 286 § 1 kk, z art. 196 kk i in. Odbywał kary pozbawienia wolności – ostatnią zakończył wykonywać w dniu 04 marca 2016 roku. Był w przeszłości leczony psychiatrycznie. Rozpoznano u niego zespół zależności alkoholowej. W momencie popełnienia czynu był zdolny do rozpoznaia znaczenia swojego czynu i do kierowania swoim postępowaniem.

[Dowody: protokół przesłuchania podejrzanego – k. 21-24 akt Ds sygn. 529/2016; dane o karalności – k. 36-38 akt Ds sygn. 529/2016, k. 19-20v; opinia sądowo-psychiatryczna – k. 30-31 akt Ds sygn. 529/2016]

Słuchany w charakterze podejrzanego w toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż udał się do Galerii (...) w T. z zamiarem dokonania kradzieży i przygotował się do tego, wkładając do plecaka specjalnie przygotowany papierowy worek wyklejony od wewnątrz folią aluminiową, co miało na celu ominięcie bramek. M. K. przyznał, że był pod znacznym wpływem alkoholu i zamierzał ukraść ubrania, aby je następnie sprzedać.

[Dowody: wyjaśnienia oskarżonego – k. 21-24 akt Ds sygn. 529/2016]

Oskarżony nie stawił się na rozprawie, mimo iż został prawidłowo zawiadomiony o terminie.

Sąd zważył, co następuje:

Biorąc pod uwagę materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie fakt popełnienia przez M. K. zarzucanego mu czynu, zdaniem Sądu, nie budził żadnych wątpliwości, a całokształt zgromadzonych i ujawnionych w toku rozprawy głównej dowodów pozwala na odtworzenie stanu faktycznego niespornego i niesprzecznego. Dowody zarówno osobowe jak i rzeczowe pozostają ze sobą spójne w zakresie relewantnym dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Oskarżony w swoich wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia czynu. W opinii Sądu, wyjaśnienia oskarżonego są wiarygodne, albowiem pozostają w zgodzie z ujawnionym w sprawie materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Ponadto M. K. przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie usiłował przedstawić się w korzystniejszym świetle i nie uchylał się od odpowiedzialności. Oskarżony wyraził nawet wolę dobrowolnego poddania się odpowiedzialności.

Sąd dał wiarę zeznaniom A. K., zawiadamiającej o popełnieniu przestępstwa. Świadek wskazała, iż została zawiadomiona przez inną pracownicę sklepu – (...), że oskarżony, znany obsłudze sklepu z wcześniejszych kradzieży, przebywa w przymierzalni i pakuje ubrania do plecaka, będąc pod wpływem alkoholu. Świadek zeznała, iż udała się na dział męski sklepu, gdzie przebywał oskarżony i podjęła kroki mające na celu zatrzymanie go. Świadek złapała oskarżonego za plecak, kiedy próbował on opuścić galerię handlową, a po chwili pomógł jej ochroniarz. Nie widziała ona momentu, w którym M. K. chował ubrania do plecaka, a także nie uruchomił się sygnał w bramkach sklepu, jednak jego zachowanie i informacje pochodzące od innych pracowników pozwoliły jej przypuszczać, że dopuścił się on kradzieży, dlatego po doprowadzeniu go z powrotem do sklepu, sprawdziła plecak oskarżonego i ujawniła ukradzione ubrania. Świadek wskazała, że oskarżony szarpał się z ochroniarzem, jednak z zeznań tego drugiego wynika, iż było to tylko odpychanie w celu uniknięcia zatrzymania, a oskarżony stosował tylko bierny opór, nie dopuszczając się użycia siły w stosunku do ochroniarza.

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadka P. K., ochroniarza, pracującego w sklepie H (...) w T.. Świadek zeznał, iż zauważył jak M. K. wchodzi z naręczem ubrań do przymierzalni i pakuje część z tych ubrań do plecaka. Świadek wskazał, iż oskarżony nie zaciągnął do końca kotary, zasłaniającej przymierzalnię i dlatego P. K. miał możliwość zauważenia tego momentu. Świadek udał się za oskarżonym, kiedy ten wychodził ze sklepu i na zewnątrz, na korytarzu galerii handlowej, zwrócił się do niego, aby wrócił do sklepu, nie uruchamiając alarmu na bramkach i oddał rzeczy, które schował do plecaka. Oskarżony chciał uciec, więc P. K. zszedł za nim schodami ruchomymi na niższe piętro i wobec oczywistej próby ucieczki oskarżonego, złapał go za rękę i pociągnął w kierunku drugiego wejścia do sklepu H (...). Towarzyszyła mu A. K.. M. K. usiłował się wyrwać ochroniarzowi, jednak nie doszło do szarpaniny, gróźb, czy jakiejkolwiek innej formy przemocy ze strony oskarżonego (k. 15 akt Ds sygn. 529/2016).

Obraz wyłaniający się z zeznań świadków, które Sąd uznał za wiarygodne oraz z wyjaśnień oskarżonego jest zatem spójny i logiczny. Sąd dał więc wiarę zeznaniom w/wym świadków, albowiem zeznawali oni szczerze i konsekwentnie, a ich zeznania uzupełniały się wzajemnie, były również koherentne z zebranymi w sprawie dowodami rzeczowymi. Jedyna rozbieżność w zeznaniach świadków dotyczy kwestia ewentualnej szarpaniny oskarżonego z ochroniarzem, jednak biorąc pod uwagę dynamiczny przebieg zdarzenia, można usprawiedliwić wrażenie, jakie odniosła A. K., a mianowicie, że P. K. był przez oskarżonego szarpany. Sam ochroniarz zeznał, iż było to stawianie biernego oporu przez M. K. w celu uniemożliwieniu zatrzymania.

Sąd oparł się też na dowodach rzeczowych w postaci worka wyłożonego folią aluminiową, który oskarżony miał przygotowany w plecaku i dzięki któremu mógł wyjść ze sklepu, nie uruchamiając alarmu, dokumentacji fotograficznej w/wym dowodu oraz materiale z monitoringu zarejestrowanym na płycie CD.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się również na dowodach w postaci notatki urzędowej, protokołu z przebiegu badania trzeźwości, protokołów zatrzymania osoby i rzeczy. Protokoły zostały sporządzone przez osoby dysponujące wiedzą fachową, zgodnie z przepisami procedury karnej, w sposób rzetelny. Notatkę urzędową sporządziła również osoba do tego uprawniona, niezaangażowana w sprawę.

Sąd dokonał ustaleń odnośnie wcześniejszej karalności oskarżonego w oparciu o informacje uzyskane z Krajowego Rejestru Karnego oraz o odpisy wyroków i postanowień wydanych w stosunku do oskarżonego. Dokumenty te zostały sporządzone i potwierdzone przez uprawnione do tego osoby i instytucje.

Na podstawie akt sprawy na potrzeby niniejszej sprawy przez dwóch biegłych psychiatrów sporządziło pisemną opinię sądowo-psychiatryczną na okoliczność stanu psychicznego M. K. w momencie popełnienia czynu i w trakcie postępowania. Została ona sporządzona przez uprawnione do tego osoby, w sposób właściwy i rzetelny, nie wzbudzając wątpliwości Sądu. Z opinii biegłych wynika, iż u oskarżonego występuje zespół zależności alkoholowej, pociągający za sobą przymus picia, utratę kontroli, spadek tolerancji na ilość wypitego alkoholu oraz obecność zespołu abstynencyjnego powikłanego majaczeniem drżennym. Biegli stwierdzili, iż leczenie, które oskarżony odbył w przeszłości, nie ma wpływu na stopień jego poczytalności w czasie zarzucanego mu czynu, a w momencie jego popełnienia znajdował się on w stanie upojenia alkoholowego prostego. Biegli nie znaleźli zaburzeń psychicznych, mogących wpływać na stopień poczytalności oskarżonego (k. 2 akt. Ds sygn. 529/2016).

Reasumując nie budzi wątpliwości Sądu, że oskarżony M. K. w dniu 03 kwietnia 2016 roku w T. ze sklepu H (...) mieszczącego się w Galerii (...) zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy w postaci trzech par spodni dżinsowych o wartości 149,90 zł każda oraz T-shirt o wartości 39,90 zł czym spowodował łączne straty w wysokości 489,60 zł na szkodę sklepu (...) w T.. Ponadto czynu tego M. K. dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu kary od 13.02.2006 roku do 02.03.2006 roku, 22.04.2008 roku do 20.06.2008 roku oraz 13.03.2012 roku do 28.04.2013 roku kary 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 21 maja 2012 roku sygn. II K 247/12 obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Tczewie o sygn. V K 827/05 za czyn z art. 288 § 1 kk oraz wyrok Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 19 czerwca 2006 roku o sygn. II K 155/06 za czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 281 kk oraz od 14.04.2014 roku do 08.02.2016 roku kary 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 16 stycznia 2014 roku sygn. II K 769/14 obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Tczewie o sygn. II K 913/13 za czyn z art. 196 kk oraz wyrok Sądu Rejonowego Tczewie sygn. II K 215/14 za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k. Zachowanie oskarżonego tym samym wyczerpuje znamiona występku z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przedmiotem ochrony przestępstwa określonego w art. 278 § 1 k.k. jest własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne do rzeczy ruchomej, a więc przedmiotu materialnego, wyodrębnionego i mogącego samodzielnie występować w obrocie oraz przedstawiającego wartość majątkową. Zgodnie z art. 45 k.c. rzeczą ruchomą może być tylko przedmiot materialny. Na gruncie prawa karnego pojęcie to rozumie się szerzej i rzeczą jest również polski albo obcy pieniądz lub inny środek płatniczy oraz dokument, który uprawnia do otrzymania sumy pieniężnej albo zawiera obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach, albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce. Sprawcą przestępstwa, o którym mowa w art. 278 k.k., może być każdy. Jest to przestępstwo powszechne. Istota czynu sprawcy przy przestępstwie kradzieży polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej celem przywłaszczenia. (...) oznacza wyjęcie cudzej rzeczy ruchomej będącej przedmiotem kradzieży spod władztwa osoby dotychczas nią prawnie lub bezprawnie władającej i objęcie jej we władanie. Przedmiotem kradzieży jest cudza rzecz ruchoma, czyli niestanowiąca własności sprawcy. Zabór mienia w celu przywłaszczenia oznacza jedynie działanie w zamiarze wyjęcia rzeczy spod władztwa osoby nią władającej i objęcie jej we własne władanie. Kradzież jest przestępstwem umyślnym, w formie zamiaru bezpośredniego. Sprawca tego przestępstwa działa „w celu przywłaszczenia". Oznacza to konieczność stwierdzenia, że działał on ze szczególną postacią zamiaru bezpośredniego, jaką jest dolus directus coloratus. Sprawca działa z dodatkową motywacją, jaką jest objęcie rzeczy stanowiącej przedmiot zaboru we władanie jak właściciel. Bez znaczenia dla takiej oceny zamiaru sprawcy pozostaje to, czy jego zachowanie motywowane jest chęcią uzyskania korzyści majątkowej chęci wzbogacenia, czy też działa on z innych pobudek, np. w celu zaspokojenia potrzeb innej osoby (M. Szawarczyk, Komentarz do art.278 Kodeksu karnego [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. T. Bojarski, LEX 2016). Z uwagi na istnienie w kodeksie wykroczeń odpowiednika art. 278 § 1, określonego w art. 119 § 1-2 k.w., należy stwierdzić, że kradzież cudzej rzeczy ruchomej lub jej usiłowanie stanowić może przestępstwo, jeżeli wartość przedmiotu kradzieży przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę, w przypadku gdy wartość ta nie przekracza wskazanej w art. 119 § 1 k.w. kwoty, zachowanie polegające na zaborze cudzej rzeczy ruchomej uznaje się za wykroczenie (por. wyrok SN z dnia 17 listopada 2004 r., V KK 279/04, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 2109, s. 997). Obecnie wartość ta wynosi 462,50 złotych.

W realiach niniejszej sprawy oskarżony M. K., ukrył w specjalnie do tego celu przygotowanym plecaku trzy pary spodni oraz T-shirt i wyniósł ubrania ze sklepu, nie płacąc za nie, jak sam przyznał – z zamiarem sprzedania ich (k.23 akt. Ds sygn. 529/2016).

Wina oskarżonego w popełnieniu przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Jest on dorosły i nie było wątpliwości co do jego poczytalności w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu. Od każdej normalnej, dojrzałej, dorosłej i zdrowej osoby wymaga się, aby dawała posłuch normie prawnej. Zdaniem Sądu, fakt, że takiego posłuchu normie prawnej oskarżony nie dał, nie znajduje w jego przypadku usprawiedliwienia.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwo Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności wskazane w art. 53 § 1 k.k., zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przestępstwo z art. 278 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Zgodnie zaś z art. 64 § 1 k.k. jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Aby uznać, że przestępstwo zostało popełnione w warunkach określonych w w/wym przepisie konieczne jest aby sprawca, który został skazany poprzednio za przestępstwo umyślne i odbył karę co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności w ciągu 5 lat po odbyciu tej kary popełnił przestępstwo umyślne podobne do tego, za które był skazany uprzednio. Przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju. Niespornie traktowane jest w doktrynie i orzecznictwie zaliczenie przestępstw (dwóch lub więcej) do tego samego rodzaju na podstawie porównania dóbr prawnych, przeciwko którym analizowane przestępstwa są wymierzone. Są nimi również przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia (kryterium sposobu działania sprawcy). Przestępstwami podobnymi są również przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (kryterium podmiotowe). M. K. w dniu 08 lutego 2016 roku zakończył odbywanie kary 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem łącznym Sadu Rejonowego w Tczewie m.in. za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. Zarówno przestępstwo z art. 286 § 1 k.k., jak i czyn określony w art. 278 § 1 k.k. skierowane są przeciwko mieniu, a więc są czynami podobnymi.

Wymierzając oskarżonemu M. K. za przypisane mu przestępstwo karę bezwzględną 1 roku pozbawienia wolności, Sąd wziął pod uwagę jako okoliczności obciążające:

społeczną szkodliwość czynu,

uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego pomimo młodego wieku;

powrót do przestępstwa w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k.,

popełnienie przestępstwa wkrótce po opuszczeniu zakładu karnego.

Jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił natomiast:

przyznanie się przez oskarżonego do winy.

W niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, oskarżony nie pracuje, mimo iż jest młodą i sprawną osobą, nadużywa alkoholu, prowadzi pasożytniczy tryb życia, był uprzednio wielokrotnie karany i odbywał kary pozbawienia wolności. Pomimo tego oskarżony ponownie powrócił na drogę przestępstwa, dopuszczając się popełnienia kolejnego czynu po niespełna miesiącu od opuszczenia jednostki penitencjarnej. Powyższe okoliczności pozwalają stwierdzić, iż oskarżony jest jednostką zdemoralizowaną, w związku z tym nie wydaje się celowe wymierzenie mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Przede wszystkim należy jednak zaznaczyć, że art. 69 § 1 k.k. wyklucza możliwość warunkowego zawieszenia kary w stosunku do sprawcy, który w czasie popełnienia przestępstwa był skazany na karę pozbawienia wolności. W zasadzie nie ma podstaw do formułowania pozytywnej prognozy kryminologicznej dla sprawcy, który jest recydywistą, zwłaszcza wielokrotnym (T. Bojarski, Komentarz do art.69 Kodeksu karnego [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. T. Bojarski, LEX 2016).

Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara nie przewyższa stopnia winy oskarżonego, jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, spełnia swą rolę wychowawczą w stosunku do oskarżonego, uwzględniając też społeczne poczucie sprawiedliwości.

Na mocy art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania oskarżonego w sprawie w dniu 03 kwietnia 2016 roku od godz. 19:00 do godz. 21: 30, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za odpowiadający jednemu dniowi pozbawienia wolności. Ustawodawca przyjął zasadę obligatoryjnego zaliczenia na poczet kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Sąd ponadto na mocy art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego do naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonemu kwoty 489,60 złotych, która to kwota stanowi wartość ukradzionych rzeczy. Orzeczenie obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest obligatoryjne w przypadku złożenia wniosku o orzeczenie tego środka przez pokrzywdzonego, zaś w pozostałych przypadkach jest fakultatywne. Istota tego środka kompensacyjnego opiera się na założeniu, że jednym z celów procesu karnego jest rozwiązanie konfliktu pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym, a sposobem rozwiązania lub złagodzenia tego konfliktu jest m.in. naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem (kompensacyjna funkcja prawa karnego). Orzeczenie omawianego środka jest możliwe w przypadku skazania za jakiekolwiek przestępstwo, z którego wynikła szkoda. Orzeczenie tego środka nie jest ograniczone rodzajem popełnionego przestępstwa. Pojęcie szkody należy definiować tu zgodnie z cywilistycznym jego rozumieniem, tj. jako uszczerbek majątkowy (materialny) (P. Kozłowska-Kalisz, Komentarz do art.46 Kodeksu karnego [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. M. Mozgwa, WK 2015).

Zgodnie z art. 44 § 2 k.k. Sąd może orzec, a w wypadkach wskazanych w ustawie orzeka, przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. W związku z powyższym Sąd orzekł o przepadku worka wyłożonego folią aluminiową, który służył do popełnienia przestępstwa i umożliwił oskarżonemu opuszczenie sklepu bez uruchamiania alarmu.

Sąd orzekł również o zwrocie sklepowi H (...) w T. dowodu rzeczowego w postaci płyty CD z zapisem z monitoringu w sklepie na podstawie art. 230 § 2 kpk.

Orzeczenie o kosztach Sąd oparł na mocy art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty. Na koszty te składają się wydatki poniesione w toku postępowania przygotowawczego. Zasadą jest, że to oskarżony ponosi koszty procesu. Sąd nie widzi podstaw, aby obciążać społeczeństwo kosztami błędów oskarżonego, który jest młodym mężczyzną, posiadającym możliwości zarobkowe.