Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

UZASADNIENIE

Powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 6 556,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniosła, iż 23 grudnia 2020 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanej. W dniu wypadku sprawca kolizji był objęty ochroną ubezpieczeniową OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Szkoda została w tym samym dniu zgłoszona pozwanemu, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanej kwotę 1804,88 zł. Powódka zaznaczyła, iż na podstawie umowy cesji nabyła powyższą wierzytelność.

W dniu 20 sierpnia 2021 r. w sprawie wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od powyższego nakazu pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz od powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu przyznał, iż obejmował ochroną ubezpieczeniową sprawcę kolizji Potwierdził także fakt zgłoszenia szkody, jednak dopiero w dniu 30 grudnia 2020 r. oraz wypłaty odszkodowania w wysokości 1804,88 zł. W ocenie pozwanego brak podstaw do zasądzenia na rzecz powódki dalszej kwoty ponad wypłacone odszkodowanie, albowiem szkoda została naprawiona w całości. Ponadto powołując się na dyspozycję art. 354 § 2 k.c. pozwany zarzucił, iż poszkodowana nie skorzystała z propozycji pozwanego dotyczącej naprawy w warsztacie wskazanym przez pozwanego, a tym samym nie dążyła do minimalizacji szkody.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 23 grudnia 2020 r. uszkodzeniu uległ należący do M. S. pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawa kolizji w chwili zdarzenia był ubezpieczony w ramach odpowiedzialności OC u pozwanego.

W dniu 30 grudnia 2020 r. poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu zakładowi ubezpieczeń, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał odszkodowanie w wysokości 1804,88 zł

Dowody: okoliczności bezsporne, ponadto: dokumenty w aktach szkody

Na podstawie umów cesji z 8 lutego 2021 r. i 11 lutego 2021 r. wierzytelność odszkodowawcza z tytułu szkody w pojeździe, przysługująca pierwotnie M. S. w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym będącym przedmiotem postępowania likwidacyjnego o numerze (...) prowadzonym w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, przeniesiona została na powódkę.

Dowody: okoliczności bezsporne; ponadto umowy cesji – k. 7-12

Ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy przedmiotowego samochodu wynosi 8578,65 zł.

Dowód: opinia biegłego rzeczoznawcy samochodowego R. D. – k. 66-79

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał w oparciu o złożone do akt sprawy dokumenty (w tym akta szkody na CD), albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności. Ich wiarygodność nie wzbudzała również wątpliwości Sądu. Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadka M. S., gdyż były rzeczowe i logiczne oraz spójne z pozostałym materiałem dowodowym.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na wnioskach wynikających z opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego R. D. (nr opinii (...)). Sąd nie widzi podstaw, by kwestionować rzetelność powyższej opinii, albowiem odpowiada ona wymogom stawianym w art. 285 § 1 k.p.c., tj. została uzasadniona w sposób przystępny i jest zrozumiała dla osób niedysponujących wiedzą z zakresu techniki motoryzacyjnej, zaś wnioski swoje biegły sformułował jasno i czytelnie na podstawie zgromadzonej w sprawie dokumentacji, w tym i akt szkody, a także odwołując się do własnego doświadczenia zawodowego. Biegły wskazał, że zakres uszkodzeń pojazdu był zasadniczo między stronami zgodny. Różnice dotyczyły kwalifikacji ściany bocznej prawej i jej naprawy. Zdaniem biegłego rozległa deformacja ściany bocznej tylnej prawej kwalifikuje tę część do wymiany, a nie naprawy, jak uznał pozwany. Zaś uszkodzenie zderzaka tylnego w postaci zarysowania przy krawędzi z prawej strony uznano za uszkodzenia bez związku z kolizją. Biegły wskazał, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody możliwe jest jedynie przy użyciu części nowych i oryginalnych pochodzących z oficjalnej sieci dystrybucji A., części oryginalnych pochodzących z innych niż A. sieci dystrybucji oraz dostępnych w dacie szkody części o jakości Q. Biegły zaakcentował, że w dokumentacji szkodowej brak jest informacji, by w pojeździe były inne części niż oryginalne, a pozwany nie przeprowadził nawet oględzin pojazdu, przerzucając ten ciężar na poszkodowaną. Za bezzasadne biegły uznał potrącenie z cen części zamiennych - 25 %, jakie zastosował pozwany. Nie jest on bowiem sprzedawcą, by udzielać rabatów, a co więcej potrącenie to ukrył przed poszkodowaną. Ponadto z modułu AudaOptima wynika, że w dacie szkody żadna część, która miałaby zostać użyta do naprawy, nie była dostępna w jakości innej niż oryginał. Ustalono, że pojazd był lakierowany lakierem perłowym o kodzie (...), z tego powodu zasadne jest doliczenie narzutu w wysokości 15 % na materiał lakierniczy. W kalkulacji biegły zastosował stawki na poziomie 110 zł za prace blacharskie i 115 zł za prace lakiernicze. Stawki zastosowane przez pozwanego w wysokości 49 zł są zaniżone i nie występują na lokalnym rynku.

Ocena sporządzonej w sprawie opinii, dokonana w oparciu o właściwe dla jej przedmiotu kryteria zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, przy uwzględnieniu poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych zaprezentowanego stanowiska, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych wniosków przekonuje, iż jest ona miarodajna dla poczynienia ustaleń w przedmiocie wysokości ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy samochodu poszkodowanego. Co istotne przedmiotowa opinia nie została skutecznie zakwestionowana przez żądną ze stron. Zarzuty pozwanego miałyby bowiem wyłącznie charakter polemiczny i opierały się na tym, że pojazd został naprawiony za kwotę wypłaconą w postępowaniu likwidacyjnym, co zdaniem pozwanego oznacza, że kwota ta wystarcza do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

S ąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie poza sporem było, iż strona pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki kolizji drogowej z 23 grudnia 2020 r., której sprawcą był kierowca posiadający zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Na skutek wypadku uszkodzeniu uległ samochód A. (...) nr rej. (...). Sporna była wysokość należnego powódce odszkodowania.

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Nie ma różnicy w pojęciu szkody w rozumieniu ogólnych przepisów prawa cywilnego i szkody w rozumieniu prawa ubezpieczeniowego. W obu przypadkach chodzi o utratę lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Do ustalenia szkody w ubezpieczeniu OC stosuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego. Odszkodowanie ubezpieczeniowe różni się jednak od zwykłego odszkodowania określonego w art. 361 kc co do charakteru, przesłanek i wymiaru świadczenia. Zgodnie z art. 363 § 1 kc naprawienie szkody może nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy, podczas, gdy odszkodowanie ubezpieczeniowego z tytułu OC, a także innych ubezpieczeń (art. 805 kc i art. 828 kc) wypłaca się zawsze w pieniądzu.

Podkreślić w tym miejscu należy, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy, czy w ogóle zamierza ją naprawiać oraz czy i jakim kosztem to uczynił (vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, Biul. SN 2001 nr 11, s. 15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r. V CKN 1273/00, Legalis nr 315880).

W przypadku uszkodzenia samochodu odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów (wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (vide uchwała SN z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004 nr 4, poz. 51, s. 5).

Ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego jednoznacznie wynika, że stawki za roboczogodzinę prac naprawczych przyjęte w sporządzonej na zlecenie pozwanego kalkulacji prywatnej (49 zł netto) nie występują na rynku lokalnym i są skrajnie zaniżone w stosunku do stawek średnich na tym rynku występujących, tj. 110 zł – prace blacharskie i 115 zł – prace lakiernicze.

W uchwale z 12 kwietnia 2012 r., wydanej w sprawie III CZP 80/11, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (vide Biuletyn SN 2012, nr 4, s. 5).

Rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd miał na uwadze, iż przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Niejednokrotnie części samochodu, uszkodzone w czasie zdarzenia wyrządzającego szkodę, mogły być eksploatowane już przez określony czas. Niezależnie jednak od tego, czy poszkodowany sam organizuje naprawę pojazdu, czy też naprawa odbędzie się w autoryzowanym zakładzie, wysokość odszkodowania wypłacanego przez ubezpieczyciela, powinna być ustalana z uwzględnieniem wszystkich ekonomicznie uzasadnionych i celowych wydatków niezbędnych dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Przede wszystkim należy zauważyć, że chodzi o przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody pojazdu jako całości. Przywrócenie do stanu poprzedniego oznacza wobec tego, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem.

Ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego jednoznacznie wynika, iż naprawa w/w pojazdu winna nastąpić przy użyciu części oryginalnych, albowiem tylko ich zastosowanie przywróci samochód do stanu sprzed wypadku i nie spowoduje przy tym wzrostu jego wartości. Pozwany, nie ustalił, aby przed kolizją z 23 grudnia 2020 r. w przedmiotowym pojeździe znajdowały się inne części niż oryginalne. Jak wyżej wskazano pozwany nie zakwestionował skutecznie opinii biegłego, tym samym nie wykazał, aby naprawa uszkodzonego auta dokonana przy użyciu części oryginalnych prowadziła do wzrostu jego wartości w porównaniu ze stanem sprzed wypadku.

Ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 8578,65 zł. Skoro zatem wysokość odszkodowania przyznanego przez pozwanego po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego zamknęła się w kwocie 1804,88 zł, uznać należało, że dochodzona przez powódkę należność, tj. 6556,66 zł, jest w pełni usprawiedliwiona (jest bowiem niższa nawet od różnicy w/w kwot).

Podstawę żądania odsetkowego stanowił przepis art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Skoro zgłoszenie szkody nastąpiło 30 grudnia 2020 r. (k. 1 akt szkody), za zasadne uznać należało domaganie się odsetek od 30 stycznia 2021 r.

Odnośnie zaś do zarzutu braku współdziałania poszkodowanego z pozwanym na etapie postępowania likwidacyjnego wskazać należy, że Sąd podziela stanowisko, zgodnie z którym stosownie do dyspozycji art. 354 § 1 k.c. strony winny współdziałać przy wykonywaniu zobowiązania. Jasne jest, iż działanie wierzyciela jest poddane ocenie według jednakowych kryteriów jak działanie dłużnika (vide wyrok SN z dnia 6 lutego 2013 r., V CSK 162/12, Legalis Numer 557945). Z kryterium zawartego w art. 354 § 2 k.c. wynika, że wierzyciel domagający się spełnienia świadczenia, które formalnie zgodne jest z treścią zobowiązania, nie może domagać się uczynienia tego w taki sposób, aby szykanowało to dłużnika, w szczególności narażało go na szkodę. Elementem obowiązku określonego w art. 354 § 2 k.c. jest powinność wierzyciela współdziałania z dłużnikiem w celu uniknięcia lub zmniejszenia rozmiarów szkody mogącej powstać w jego majątku (vide wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2013 r., III CSK 243/12, Legalis Numer 736789). Prawdziwe jest zatem twierdzenie, że poszkodowany winien współpracować z ubezpieczycielem w procesie likwidacji szkody. Nie stanowi to jednocześnie bezwzględnego obowiązku współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem, w sytuacji, gdy np. przyjęcie przez poszkodowanego oferty ubezpieczyciela powodowałoby powstanie szkody po jego stronie. W opinii Sądu w realiach niniejszej sprawy pozwany nie wykazał, aby zachowanie poszkodowanej naruszyło dyspozycję art. 354 k.c.

Poszkodowana zaprzeczyła, aby pozwany skierował do niej realną ofertę w przedmiocie naprawy pojazdu oraz by oferta ta bazowała na kosztorysie, który byłby rzetelny a zastosowany w nim dobór części i technologii zapewniał przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. W ocenie Sądu pozwana nie zaoferowała materiału dowodowego, który powyższy zarzut byłby w stanie skutecznie odeprzeć. Pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, w szczególności nie złożył do akt sprawy umów zawieranych przez niego z warsztatami naprawczymi, w których poszkodowana mogłaby dokonać naprawy swojego pojazdu w taki sposób, aby w całości przywrócony został w nim stan sprzed kolizji. Zdaniem Sądu nie sposób uznać, aby działania poszkodowanej stanowiły przejaw nielojalności wobec drugiej strony stosunku zobowiązaniowego, doprowadzając do powstania po stronie pozwanego ekonomicznie nieuzasadnionego obciążenia finansowego. Sąd stoi na stanowisku, iż to pozwany winien wykazać, iż umowy zawierane przez niego z warsztatami naprawczymi zapewniały naprawę pojazdów należących do osób poszkodowanych w taki sposób, aby w całości zrekompensować wysokość szkody. Przede wszystkim pozwany winien wykazać, że należące do jego sieci warsztaty naprawcze są autoryzowanymi warsztatami danej marki pojazdu. Nie sposób bowiem wymagać od poszkodowanej, aby naprawy samochodu dokonywała w warsztatach nieskategoryzowanych, posiadających niski standard wyposażenia i niebędących tym samym w stanie dokonać naprawy zgodnie z technologią. Poszkodowana jest uprawniona do dokonania naprawy w warsztatach, które dysponują niezbędnym zapleczem technicznym i zapewniają dobrą jakość usług i gwarancję wykonanej naprawy przy użyciu takich części zamiennych, które gwarantować będą przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku. Pozwany nie wykazał ponadto, że naprawa pojazdów we współpracującym z nim warsztatach dokonywana jest przy użyciu części oryginalnych, a nie innych części zamiennych, w tym części o porównywalnej jakości. Ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego jednoznacznie wynika, że tylko naprawa przy użyciu części oryginalnych przywróci pojazd poszkodowanej do stanu sprzed wypadku nie zwiększając jednocześnie wartości tego auta. Co ważne, z dokumentacji zamieszczonej w aktach szkody wynika, że propozycja pozwanego kierowana do poszkodowanej ograniczała się jedynie do poinformowania, że gdyby poszkodowana chciała naprawić pojazd w jednym z warsztatów współpracujących z pozwanym, to winna to jemu zgłosić. W tych okolicznościach nie można postawić poszkodowanej zarzutu braku współdziałania z pozwanym przy minimalizacji szkody.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 822 § 1 kc w zw. z art. 481 § 1 kc, orzeczono jak w punkcie pierwszym sentencji i drugim sentencji, oddalając powództwo jedynie w zakresie odsetek należnych za okres od 23 stycznia 2021 r. do 29 stycznia 2021 r..

O kosztach procesu orzeczono w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Na koszty te złożyła się opłata od pozwu 400 zł, koszty wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika powoda 1800 zł oraz opłata od pełnomocnictwa 17 zł.

W punkcie czwartym wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. nakazano pobrać od pozwanego kwotę 927,61 zł wyłożoną tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tczewie tytułem wynagrodzenia biegłego.