Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2022 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marek Rafałko

Protokolant: Magdalena Müller

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2022 r. w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Finanse Spółki Akcyjnej w P.

przeciwko M. J.

o zapłatę

zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 6126,47 zł (sześć tysięcy sto dwadzieścia sześć złotych 47/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty;

oddala powództwo w pozostałym zakresie;

ustala, że powódka wygrała sprawę w 54%, zaś pozwana wygrała sprawę w 46%, szczegółowe wyliczenie kosztów procesu pozostawiając referendarzowi sądowemu.

Sygnatura akt I C 438/21

UZASADNIENIE

Powód (...) Finanse Spółka Akcyjna z siedzibą w Pozwaniu wniósł pozew przeciwko M. J. o zapłatę kwoty 11.284,69 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że 8 maja 2018 roku zawarł z pozwaną umowę pożyczki pieniężnej nr (...), modyfikowaną kolejnymi aneksami, z których warunków M. J. nie wywiązała się w ustalonym terminie. Ostatecznie na podstawie aneksu nr (...) z dnia 10 stycznia 2019 r. pozwana uznała saldo swojego zadłużenia na łączną kwotę 4.707,49 zł. Poza uznanym saldem zadłużenia, pozwana zobowiązana była do spłaty kwoty 5.802,71 zł wynikającej z tytułu podwyższenia całkowitej kwoty pożyczki, tj. łącznie 10.510,20 zł. Pozwana wyraziła wolę skorzystania z usługi terenowej obsługi pożyczki i uiszczenia z tego tytułu opłaty. Powód zaznaczył, że pozwana zobowiązana była do uiszczania rat niezależnie od tego, czy rzeczywiście dojdzie do fizycznego przekazania danej raty do rąk własnych doradcy klienta działającego w imieniu powódki, który każdorazowo odbywał wizyty zgodnie z ustalonymi terminami, zatem po stronie pożyczkodawcy nastąpiło wykonanie usługi.

Pozwana była zobowiązana do spłaty kwot określonych powyższą umową w 82 tygodniowych ratach, z których pierwsza wynosiła 128,43 zł, a pozostałe 128,17 zł. Pożyczkodawca zaznaczył, że wobec opóźnień w spłatach naliczył pozwanej odsetki za opóźnienie w wysokości łącznie wynoszącej 1.564,49 zł. Jednocześnie powód zaznaczył, że od dnia podpisania aneksu tj. od 10 stycznia 2019 r. do dnia wniesienia pozwu, pozwana spłaciła 790 zł. Pożyczkodawca wskazał, że pomimo podjętych prób pozasądowego rozwiązania sporu, pozwana nie uregulowała zadłużenia.

Powód wskazał, że na wartość roszczenia dochodzonego pozwem składają się: należność z tytułu wymagalnych, a nie zapłaconych rat w łącznej wysokości 9.810,87 zł oraz wartość skapitalizowanych odsetek maksymalnych za opóźnienie w łącznej wysokości 1.473,82 zł.

W dniu 22 kwietnia 2021 r. referendarz sądowy tut. Sądu w sprawie o sygn. akt I Nc 181/21 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym na rzecz powoda przeciwko M. J..

Pozwana M. J. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana podniosła, iż powód nie udowodnił roszczenia co do wysokości oraz zasadności obciążenia pozwanej kwotą prowizji. Nadto pozwana wskazała, iż nie składała podpisu pod treścią aneksu do umowy z dnia 10 stycznia 2019 r., a łączna kwota spłat pożyczki wynosi 6.660 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 maja 2018 r. M. J. zawarła z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w P. umowę pożyczki pieniężnej nr (...), której całkowita kwota wynosiła 3.226,80 zł, prowizja za udzielenie pożyczki- 1.532,73 zł, opłata przygotowawcza określona została na kwotę 100 zł, opłata za dostarczenie środków- 20 zł, opłata za usługę terenowej obsługo pożyczki- 52 zł. Pożyczkobiorczyni zobowiązała się do spłaty zobowiązania w łącznej kwocie 5.098,11 zł, w okresie 52 tygodni. Całkowity koszt pożyczki wynosił 1.871,31 zł, roczna stopa oprocentowania określona została na kwotę 166,58 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 238,43%. Wysokość tygodniowych rat określono na kwotę 98,04 zł, poza pierwsza ratą ustaloną na wysokość 98,07 zł.

Opłata za usługę terenowej obsługi pożyczki stanowiła stałe wynagrodzenie pobierane przez pożyczkodawcę od pożyczkobiorcy tytułem usługi terenowej obsługi pożyczki oraz jej wykonania.

(dowód: umowa pożyczki pieniężnej nr (...)– k. 9-11, zeznania pozwanej M. J. z dnia 22 października 2021 r.- przedział czasowy 00:06:28- 00:28:48)

W dniu 10 stycznia 2019 r. M. J. podpisała aneks (...) nr (...) do Umowy pożyczki pieniężnej nr (...), w którego treści wskazano, że strony postępowania łączy umowa pożyczki nr (...), na mocy której do zapłaty pozostaje łączne zobowiązanie do spłaty kwota 4.707,49 zł. Z chwilą zawarcia aneksu pożyczkobiorczyni zobowiązała się dokonywać spłat łącznego zobowiązania do spłaty razem z łącznym zobowiązaniem do spłaty z aneksu razem jako łączne zobowiązanie do spłaty po podwyższeniu, w tygodniowych ratach w wysokości 128,17 zł, poza pierwszą ratą wynoszącą 128,43 zł. Strony ustaliły następujące warunki zobowiązania:

- całkowita kwota pożyczki- 3.078 zł;

- prowizja za udzielenie pożyczki- 2.149,67 zł;

- opłata przygotowawcza- 30 zł;

- roczna stopa oprocentowania- 10%;

- rzeczywista roczna stopa oprocentowania- 276,04%;

- oprocentowanie- 507,04%;

- roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego- 14%;

- całkowity koszt pożyczki- 2.724,71 zł;

- opłata za usługę terenowej obsługi pożyczki- 38 zł;

- łączne zobowiązanie do spłaty z aneksu- 5.802,71 zł;

- rzeczywista roczna stopa oprocentowania- 276,04%;

- czas trwania umowy- 82 tygodnie;

- łączne zobowiązanie do spłaty- 4.707,49 zł;

- łączne zobowiązanie do spłaty po podwyższeniu- 10.510,20 zł;

- łączny czas trwania umowy- 117 tygodni.

Jednocześnie w dniu zawarcia aneksu, pozwana potwierdziła, że otrzymała do swobodnej dyspozycji kwotę pożyczki w formie karty przedpłaconej zasilonej kwotą 3.078 zł.

(dowód: aneks (...) nr (...) do Umowy pożyczki pieniężnej nr (...)- k. 14-16)

Pismem z dnia 27 września 2019 roku pożyczkodawca dokonał wypowiedzenia umowy pożyczki i wezwania M. J. do zapłaty należności w łącznej kwocie 9.911,54 zł. Powyższe pismo doręczono pozwanej w dniu 7 października 2019 r.

(dowód: wypowiedzenie umowy wraz z wezwaniem do zapłaty- k. 12-12v, potwierdzenie odbioru przesyłki- k. 13)

M. J. dokonała jedynie częściowej spłaty zobowiązania. W okresie od 10 stycznia 2019 r. dokonała wpłat w łącznej wysokości 790 zł. Karta spłat pozostawała w dyspozycji pożyczkobiorcy. Jeżeli w dacie dokonywania wpłat klient nie posiadał przy sobie karty spłat, uiszczenie raty odnotowywano wyłącznie w danych przechowywanych elektronicznie.

(dowód: historia spłat- k. 6-8v, karta spłat klienta- k. 25-27v, zeznania świadka J. K. z dnia 1 lutego 2022 r.- przedział czasowy 00:02:07- 00:13:54, zeznania świadka M. C. z dnia 1 lutego 2022 r.- przedział czasowy 00:13:54- 00:23:30, zeznania pozwanej M. J. z dnia 22 października 2021 r.- przedział czasowy 00:06:28- 00:28:48)

Sąd rozważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy, których prawdziwości ani autentyczności nie zakwestionowała żadna ze stron i jako takie Sąd uznał za miarodajne. Częściowo waloru wiarygodności Sąd odmówił jedynie karcie spłat klienta odnoszącej się do aneksu z 10 stycznia 2019 r. (k. 27-27v). Odnośnie bowiem do wskazanych w tym dokumencie wpłat za okres od 28 stycznia 2019 r. do 15 lipca 2019 r. pozwana nie wykazała, aby rzeczywiście były one przez nią uiszczone. Okoliczność taka nie wynika z żadnego zaoferowanego przez pozwaną i uznanego przez Sąd za wiarygodny środka dowodowego, w szczególności nie znajdują one potwierdzenia w depozycjach świadka M. C..

Odnośnie do depozycji świadków Sąd uznał je za wiarygodne w całości, albowiem były stanowcze i korespondowały z pozostałym ujawnionym materiałem dowodowym. Zarówno J. K. jak i M. C. potwierdziły, iż przyjmowały wpłaty dokonywane przez pozwaną. Znaczyły, iż okoliczność ta była odnotowywana w karcie spłat. M. C. kategorycznie zaprzeczyła jednak, aby wpisy znajdujące się na karcie 27v akt sprawy pod pozycjami od 2 do 17 zostały dokonane przez nią (k. 75v).

Poczynione ustalenia Sąd oparł także na zeznaniach pozwanej M. J. uznając je za wiarygodne w jedynie części, tj. w zakresie okoliczności dotyczących zawarcia pierwotnej umowy pożyczki oraz częściowej spłaty zobowiązania względem pożyczkodawcy. Zeznania pozwanej w tym zakresie były konsekwentne i zbieżne ze zgromadzonymi dowodami. Waloru wiarygodności depozycjom pozwanej Sąd odmówił w części, w jakiej wynikało z nich, iż nie zawarła aneksu z 10 stycznia 2019 r. do umowy pożyczki. W powyższym zakresie były one nielogiczne oraz wewnętrznie sprzeczne. Pozwana sama złożyła bowiem do akt sprawy kartę spłat klienta, z której wynika, iż odnosi się ona do aneksu z 10 stycznia 2019 r. (k. 27). Dokument ten, zgodnie z twierdzeniami samej pozwanej miał potwierdzić dokonywanie wpłat tytułem spłaty pożyczki za okres od stycznia do lipca 2019 r. Nielogiczne jest, aby pozwana dokonywała spłat pożyczki na podstawie zawartego do umowy aneksu z 10 stycznia 2019 r., w sytuacji gdy rzekomo aneks ten nie został przez nią podpisany. W tym zakresie depozycje pozwanej Sąd uznał jedynie za przejaw przyjętej przez nią taktyki procesowej. Jednocześnie Sąd uznał, iż pozwana ma tendencję do konfabulacji, a zatem do jej zeznań należy podejść z należytą ostrożnością. Za niewykazane Sąd uznał ponadto twierdzenia pozwanej, iż dokonała na rzecz powoda wpłat w wyżej wysokości niż wynika to z twierdzeń strony powodowej popartych złożonymi do akt sprawy dokumentami, w szczególności historią spłat (k. 6-8v). Pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, nie zaoferowała materiału dowodowego, który wyliczenia strony powodowej byłby w stanie podważyć. W szczególności dowodu takiego nie stanowiły zeznania świadka M. C., która kategorycznie zaprzeczyła, dokonywała wpisów na karcie spłat klienta za okres od stycznia do lipca 2019 r. Pozwana nie była w stanie wyjaśnić przez kogo te wpisy zostały wykonane.

Art. 720 § 1 K.c. stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki zobowiązuje zatem pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę. Samo wydanie przedmiotu pożyczki może nastąpić w dowolny sposób, byle pożyczkobiorca miał możność swobodnego dysponowania czy to pieniędzmi, czy rzeczami będącymi przedmiotem umowy. Odwrotność opisywanej sytuacji występuje przy zwrocie pożyczki. Pożyczkobiorca po upływie określonego terminu jest zobowiązany zwrócić pożyczkodawcy otrzymane pieniądze/ rzeczy, przy czym nie muszą to być te same pieniądze i te same rzeczy, o ile są zwracane w tej samej ilości i jakości. W braku odmiennego zastrzeżenia w odniesieniu do tych umów pożyczki, których przedmiotem są pieniądze, należy postępować stosownie do wymagań określonych zasadą nominalizmu (zob. szerz. Z. Gwalik, Komentarz do artykułu 720 Kodeksu cywilnego [w:] A. Kidyba, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część szczególna, LEX 2010).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, publ. OSNC 1997 nr 6-7 poz. 76). Jest to wyrazem zasady, że to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie sądowi wybranych przez siebie dowodów.

Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nie udowodnienia sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak m. in. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia1975 r., sygn. akt III CRN 26/75, niepublikowanym – źródło Lexis.pl nr 318425).

Art. 481 § 1 K.c. przewiduje natomiast, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W ocenie Sądu, umowa pożyczki pieniężnej nr (...) wraz z aneksem (...) nr (...) zostały zawarte skutecznie i obowiązuje każdą ze stron. W ocenie Sądu przedstawione przez powoda dokumenty wykazują fakt, iż strony postępowania łączyła umowa pożyczki z dnia 8 maja 2018 r. oraz zawarty w dniu 10 stycznia 2019 r. aneks (...) nr (...).

Pozwana kwestionowała fakt złożenia przez nią podpisu pod treścią aneksu (...) nr (...) do umowy pożyczki. W opinii Sądu zgodnie z powyżej dokonaną oceną materiału dowodowego, zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Pozwana nie zdołała obalić prawdziwości i autentyczności dowodu przedstawionego przez powoda, a zatem nie dokonała skutecznego zakwestionowania okoliczności dotyczącej zawarcia przez strony aneksu (...) do umowy pożyczki.

W ocenie Sądu powód w trakcie toczącego się postępowania wykazał posiadanie legitymacji czynnej, a co za tym idzie fakt posiadania uprawnienia dochodzenia wierzytelności przeciwko pozwanej. Strona powodowa wykazał ponadto wysokość dochodzonego roszczenia odnośnie do należności głównej – historia spłat (k. 6-8v). Odnośnie do wpłat dokonanych przez pozwaną po podpisaniu aneksu z 10 stycznia 2019 r. Sąd za wiarygodne uznał twierdzenia powoda, iż ich łączna wysokość zamknęła się w kwocie 790 zł. Okoliczność ta została uwzględniona przez powoda przy wyliczaniu dochodzonej w sprawie należności. Strona pozwana, o czym była już wyżej mowa, nie wykazała, aby po zawarciu przedmiotowego aneksu dokonana wpłat w wyższej wysokości.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do kwestionowania wymagalności roszczenia.

Powództwo nie mogło jednak zostać uwzględnione w całości.

Z treści przedstawionej przez powoda umowy wynika, iż na mocy umowy pożyczki z dnia 8 maja 2018 r. i aneksu z dnia 10 stycznia 2019 r. pożyczkobiorczyni została dwukrotnie obciążona prowizją w kwotach: 1.532,73 i 2.149,67 zł. Sam fakt, że koszt prowizji przygotowawczej był ustalony na poziomie niższym niż maksymalny pułap ustawowy określony w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, nie wyłącza możliwości badania prowizji przez pryzmat innych norm prawa cywilnego w tym art. 385 ¹– 385 ³ k.c. Celem regulacji określonych w ustawie o kredycie konsumenckim jest ochrona konsumentów przed nadmiernym obciążaniem ich kosztami udzielonych kredytów, a nie przyznawanie pożyczkodawcy uprawnienia do naliczania opłat w maksymalnej przewidzianej przez tę ustawę wysokości bez względu na to czy poniósł on jakiekolwiek koszty związane z zawarciem umowy pożyczki. Tak wskazał również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 3 września 2020 r w sprawie C- 84/19. W uzasadnieniu zaznaczono, iż przepis krajowy art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, nie wydaje się sam w sobie określać praw i obowiązków stron, umowy, lecz poprzestaje na ograniczeniu ich swobody ustalenia pozaodsetkowych kosztów kredytu powyżej pewnego poziomu i w żaden sposób nie stoi na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy sprawdził, czy takie ustalenie ma ewentualnie nieuczciwy charakter. Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (DZ. U. 1993, L 95, s.29) należy w ocenie TSUE interpretować w ten sposób, że warunek umowny, który nie był indywidualnie negocjowany i który obciąża konsumenta pozaodsetkowymi kosztami kredytu, w tym kosztami prowadzenia działalności gospodarczej kredytodawcy poniżej maksymalnego pułapu ustawowego może zostać uznany z nieuczciwy w rozumieniu tego przepisu. Warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane mogą być uznane za nieuczciwe jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczną nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Znacząca nierównowaga wynikających z umowy świadczeń jak i obowiązków ze szkodą dla konsumenta ma miejsce, gdy przedsiębiorca obciąża konsumenta kosztami nieproporcjonalnymi w stosunku do świadczeń i otrzymanego kredytu. Ocena co do tego, czy sytuacja taka ma miejsce należy do sądu krajowego. Trybunał wielokrotnie podkreślał, że ustalenia nieuczciwego charakteru postanowień umownych, stojących w sprzeczności z wymogami dobrej wiary można dokonać sprawdzając, czy przedsiębiorca traktujący konsumenta w sposób sprawiedliwy i słuszny mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby taki warunek w drodze negocjacji indywidualnych (por. wyrok z dnia 7 listopada 2019 r., C- 419/18 i C 483/18 i przytoczone tam orzecznictwo).

Zgodnie z art. 385 ¹§ 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Przez rażące naruszenie interesów konsumenta należy rozumieć przy tym nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku.

W kontekście powyższych regulacji, wskazać należy, że powód dochodził oprócz spłaty kapitału pożyczki wraz z odsetkami, również dodatkowych kosztów w postaci opłat przygotowawczych wynoszących 100 zł (umowa pożyczki) i 30 zł (aneks (...)) oraz prowizji w wysokościach: 1.532,73 zł (umowa pożyczki) i 2.149,67 zł (aneks (...)).

Zgodnie z treścią art. 5 pkt 6a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2019.1083 t.j.) pozaodsetkowe koszty kredytu to wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek.

Art. 36a ust. 1-3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2016.1528 j.t.) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

MPKK≤(Kx25%)+(K x n/R x 30%)

w którym poszczególne symbole oznaczają:

MPKK - maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu.

Sąd uznał postanowienia umowy z dnia 8 maja 2018 r. i aneksu do umowy z dnia 10 stycznia 2019 r. dotyczące prowizji za abuzywne i niewiążące (art. 385 ¹ § 1 i 2 k.c.).

Należy mieć na uwadze, iż poza kwotą należności głównej pozwana była obciążona obowiązkiem uiszczenia odsetek, zatem powód naliczył i pobrał kwoty ponad kwotę udzielonej pożyczki. W takiej sytuacji, zdaniem Sądu, prowizje zastrzeżone w umowie, z której powód wywodził swe żądanie, są rażąco wygórowane. Z tego też powodu postanowienie umowne określające ich wysokość na znacznym poziomie, uznać należało za sprzeczne z dobrymi obyczajami i godzące w interes konsumenta. Podkreślenia wymaga, że powód nie wskazał jakichkolwiek okoliczności, które uzasadniałyby przekonanie o racjonalności i celowości określenia prowizji właśnie na takim poziomie. Wierzyciel winien jasno wskazać, jakie podejmowane czynności, czy ponoszone koszty uzasadniają dwukrotne określenie prowizji na tak wysokim poziomie, jakie konkretnie koszty ponosi w związku z tą umową i zawartym przez strony aneksem. Powód nie wykazał też- wbrew obowiązkowi określonemu w art. 385 ¹ § 4 k.c.- aby postanowienia umowne dotyczące prowizji zostały indywidualnie uzgodnione z pożyczkobiorcą.

Ostatecznie Sąd stanął na stanowisku, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie jedynie odnośnie do należności głównej w kwocie 9.810,87 zł pomniejszonej o kwoty prowizji -1.532,73 zł i 2.149,67 zł. Strona powodowa nie wykazała, w jaki sposób naliczone zostały należności odsetkowe. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że roszczenie jest zasadne w zakresie kwoty 6.126,47 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia 22 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty, o czym orzeczono na podstawie art. 720 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c., zaś podlegało oddaleniu w zakresie dalej idącym.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku, na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c., rozstrzygając o zasadach ponoszenia tych kosztów przez strony, ale pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.