Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie Wydział I Cywilny

Przewodniczący Sędzia Dorota Słowik

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 r. w Tczewie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. K. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 5.362,99 zł (pięć tysięcy trzysta sześćdziesiąt dwa złote dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 28 września 2022 r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.703,13 zł (tysiąc siedemset trzy złote trzynaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 303/23

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. wniosła przeciwko M. K. pozew o zapłatę kwoty 13.746,26 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie naliczanymi od dnia 28 września 2022 r. do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana zobowiązała się poprzez podpisanie weksla z dnia 21 marca 2022 r. do zapłaty w dniu 27 września 2022 r. kwoty 15.134,26 zł. Powódka podniosła, iż wezwała pozwaną do wykupu weksla, jednakże do dnia dzisiejszego pozwana spłaciła jedynie kwotę 1.388 zł. Jednocześnie powódka wywiodła, iż weksel został wystawiony przez pozwaną na zabezpieczenie zwrotu całej sumy z tytułu pożyczki udzielonej przez powódkę na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z 21 marca 2022 r. Powódka zaznaczyła, że także wezwanie do dobrowolnego spełnienia świadczenia okazało się bezskuteczne.

W dniu 26 kwietnia 2023 r. w sprawie wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym na rzecz powódki przeciwko M. K..

Pozwana M. K. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa w całości. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że wywiedzione przez powódkę roszczenie z weksla jest niewykazane w zakresie zasadności i wymagalności. Nadto nie wykazano również poprawności wyliczenia jego wysokości. Powódka nie udowodniła, aby pozwana pozostała w opóźnieniu w spłacie zobowiązania. Nie wykazano również, aby pozwanej skutecznie doręczono wezwanie do zapłaty, a następnie wypowiedzenie umowy i wezwanie do wykupu weksla. Ty samym weksel, wskazujący na niepoprawną wysokość zadłużenia i datę wymagalności, został wypełniony wadliwie, niezgodnie z porozumieniem wekslowym. W dalszej kolejności pozwana podniosła zarzut abuzywności postanowień umowy, na zabezpieczenie której wystawiono weksel, w zakresie kosztów pożyczki. Zdaniem pozwanej zastrzeżone w umowie koszty obciążające konsumenta nie mają uzasadnienia w realnych kosztach przedsiębiorcy, a stanowią jedynie próbę ominięcia przepisów o odsetkach maksymalnych. Pozwana zarzuciła również nieprawidłowość przy wyliczaniu odsetek za opóźnienie, albowiem odsetki te były naliczane od świadczenia kredytowanego, a nie faktycznie przekazanego pożyczkobiorcy.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana M. K. dnia 16 marca 2022 r. zawarła z powódką (...) Spółką Akcyjną w B. umowę pożyczki gotówkowej nr (...).

Integralną częścią umowy pożyczki była deklaracja wekslowa wystawcy weksla, w której pozwana upoważnił powódkę do wypełnienia weksla.

Mocą zawartej przez strony umowy pożyczki nr (...) powódka udzieliła pozwanej pożyczki, ustalając następujące jej warunki:

4.  kwota udzielonej pożyczki - 6.500 zł;

5.  opłata przygotowawcza - 340 zł;

6.  prowizja – 5.361 zł;

7.  prowizja pośrednika finansowego – 799 zł,

8.  oprocentowanie pożyczki – 13,86% w skali roku,

9.  wysokość miesięcznej raty - 444 zł;

10.  całkowity koszt pożyczki - 9.484 zł,

11.  całkowita kwota do zapłaty - 15.984 zł.

Spłata pożyczki miała nastąpić w 36 miesięcznych ratach po 444 zł, do dnia 26 marca 2025 r. Pierwszą ratę należało uiścić do dnia 26 kwietnia 2022 r. Od zadłużenia przeterminowanego pożyczkodawca był uprawniony do naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Celem zabezpieczenia pożyczki pożyczkobiorca wystawił i przekazał pożyczkodawcy w dniu podpisania umowy weksel in blanco, który miał zostać wypełniony w przypadku braku spłaty zobowiązania (§ 3 ust. 1 umowy).

Jeżeli pożyczkobiorca nie zapłaciłby w terminie określonym w umowie kwoty równej jednej racie pożyczki, a opóźnienie w płatności przekroczyłoby 30 dni, pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem trzydziestodniowego terminu i wypełnić weksel po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania (§ 8 umowy, deklaracja wekslowa).

(dowody: umowa po życzki gotówkowej nr (...) – k. 4-6v., deklaracja wekslowa – k. 12; kopia weksla - k. 9, harmonogram spłat- k. 7, wniosek o udzielenie pożyczki – k. 76-76v., oświadczenie o zdolności płatniczej – k. 77, załącznik do wniosku o udzielenie pożyczki – k. 8 [78])

Pismem z dnia 27 lipca 2022 r. powódka wezwała M. K. do zapłaty zaległych 2 rat pożyczki, wymagalnych w dniach 26 czerwca 2022 r. i 26 lipca2020 r. w łącznej wysokości 887,99 zł w terminie 7 dni. Powódka zaznaczyła, iż w przypadku braku wpłaty ww. kwoty w określonym terminie, umowa pożyczki nr (...) zostanie wypowiedziana i wszystkie zobowiązania z niej wynikające zostaną postawione w stan natychmiastowej wymagalności. Przesyłka została skutecznie doręczona pozwanej w dniu 2 sierpnia 202 r.

(dowody: ostateczne wezwanie do zap łaty - k. 72 , wydruk z portalu Poczty Polskiej S.A. – k. 73, wyliczenie odsetek – k. 71)

Ponieważ w zakreślonym terminie pożyczkodawca nie odnotował spłaty przeterminowanego zadłużenia, w dniu 28 sierpnia 2022 r. powódka wystosowała do M. K. pismo stanowiące wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla. W treści pisma zaznaczono, że zadłużenie wynosi 15.134,26 zł. Pożyczkodawca w piśmie zawarł wezwanie do wykupu weksla in blanco w ciągu 30 dni, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Powódka zaznaczyła, że po upływie 30 dni, rozpocznie naliczanie odsetek umownych. Przesyłka została skutecznie doręczona pozwanej w dniu 5 września 2022 r.

(dowody: wypowiedzenie umowy po życzki wraz z wezwaniem do wykupu weksla- k. 10 [74], wydruk z portalu Poczty Polskiej S.A. – k. 75).

W ramach wykonywania umowy nr (...) M. K. dokonała na rzecz (...) S.A. następujących wpłat: w dniu 5 maja 2022 r. kwoty 444 zł, w dniu 22 czerwca 2022 r. kwoty 20 zł, w dniu 23 czerwca 2022 r. kwoty 400 zł, w dniu 24 czerwca 2022 r. kwoty 24 zł. w dniu 25 lipca 2022 r. kwoty 1 gr, w dniu 30 sierpnia 2022 r. kwoty 887 zł, w dniu 1 września 2022 r. kwoty 1 zł, w dniu 19 września 2022 r. kwoty 500 zł.

(dow ód: zestawienie płatności – k. 70)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz w oparciu o fakty przyznane przez same strony. Dokumenty Sąd uznał w pełni za wiarygodne, bowiem strony nie kwestionowały ich prawdziwości.

S ąd zważył, co następuje:

W świetle ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, że żądanie pozwu w podtrzymanym zakresie zasługiwało na uwzględnienie w części.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 720 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki zobowiązuje zatem pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę. Samo wydanie przedmiotu pożyczki może nastąpić w dowolny sposób, byle pożyczkobiorca miał możność swobodnego dysponowania czy to pieniędzmi, czy rzeczami będącymi przedmiotem umowy. Odwrotność opisywanej sytuacji występuje przy zwrocie pożyczki. Pożyczkobiorca po upłynięciu określonego terminu jest zobowiązany zwrócić pożyczkodawcy otrzymane pieniądze/rzeczy, przy czym nie muszą to być te same pieniądze i te same rzeczy, o ile są zwracane w tej samej ilości i jakości. W braku odmiennego zastrzeżenia w odniesieniu do tych umów pożyczki, których przedmiotem są pieniądze, należy postępować stosownie do wymagań określonych zasadą nominalizmu (zob. szerz. Z. Gwalik, Komentarz do artykułu 720 Kodeksu cywilnego [w:] A. Kidyba, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część szczególna, LEX 2010).

Nie ulega wątpliwości Sądu, że pozwana i powódka zawarły ważną umowę pożyczki. Do akt sprawy zostały złożone dokumenty własnoręcznie podpisane przez pozwaną w postaci wniosku o udzielenie pożyczki, umowy pożyczki gotówkowej oraz deklaracji wekslowej. Pozwana nie kwestionowała prawdziwości podpisów znajdujących się na tych dokumentach. Oznacza to, że pozwana z własnej woli zwróciła się do powódki z wnioskiem o zawarcie umowy, zapoznała się z treścią zaprezentowanej jej oferty, a następnie ją zaakceptowała.

Wymaga podkreślenia, iż w rozpoznawanej sprawie powódka dochodziła należności na podstawie weksla. Przedstawiony przez powódkę weksel był wekslem in blanco, a zatem wekslem niezupełnym w chwili jego wystawienia. Weksel ten został wystawiony w celu zabezpieczenia wykonania przez pozwaną zobowiązania ze stosunku podstawowego – umowy pożyczki.

Wskazać należy, iż nawet przy abstrakcyjności zobowiązania wekslowego, sąd ma możliwość badania stanu faktycznego wynikającego ze stosunku podstawowego, w tym ustalenia, czy odpowiedzialność dłużnika w ramach stosunku wekslowego odpowiada rozmiarowi jego odpowiedzialności wynikającej ze stosunku podstawowego (tu umowy pożyczki). Wskazać należy, że w wyniku porozumienia osoby wręczającej weksel in blanco i jego odbiorcy ścisła więź pomiędzy zobowiązaniem wekslowym a zobowiązaniem, z którego wynika podlegająca zabezpieczeniu wierzytelność, przejawia się tym, że wierzyciel nie może z mocy weksla uzyskać w zasadzie więcej praw niż przysługuje mu w ramach stosunku, z którego wynika podlegająca zabezpieczeniu wierzytelność. Z tych przyczyn zdaniem Sądu kontrola postanowień umownych w zakresie regulacji art. 3851 – 3853 k.c. jest nie tyko uprawnieniem, ale też obowiązkiem sądu, nawet w przypadku, gdy zarzutów takich strona pozwana nie podnosi. Sąd zobowiązany jest czuwać, aby podmioty stosunków cywilnoprawnych pod przykryciem zobowiązania wekslowego nie przemycały postanowień niedozwolonych i nie wykorzystywały słabszej i często nieporadnej strony tych stosunków jakim są konsumenci. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzeczeniu TSUE C-176/17, w którym wskazano, że sąd krajowy nie może ograniczyć się do badania ważności zobowiązania wekslowego z punktu widzenia zachowania formalnych warunków weksla, z pominięciem stosunku podstawowego.

W złożonym przez siebie sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zarzuciła powódce, iż ta zastrzegła w umowie zbyt wysokie koszty okołoodsetkowe, doprowadzając do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych.

Art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa maksymalne koszty, jakie konsument może ponieść poza kosztami odsetek. Maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

Maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów ≤ (całkowity kapitał x 25%) + (całkowity kapitał x okres spłaty / liczba dni w roku x 30%) – w brzmieniu obowiązującym na datę zwarcia umowy pożyczki.

Zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki pozwanej została udzielona pożyczka w kwocie 6.500 zł na okres 36 miesięcy. Tym samym maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów na gruncie niniejszej sprawy wynosi:

(6.500 zł x 25%) + (6.500 zł x 1095/365 x 30%) = 1.625 zł + 5.850 zł = 7.475 zł.

Powyższa suma jest limitowana przez art. 36a ust. 2 rzeczonej ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem na chwilę zawierania umowy, pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Tym samym suma kosztów pożyczki konsumenckiej nie mogła przekroczyć 6.500 zł. Na koszty te złożyła się prowizja w kwocie 5.361 zł, opłata przygotowawcza w kwocie 340 zł oraz prowizja pośrednika finansowego w kwocie 799 zł. Suma kosztów nie narusza zatem limitu ustawowego.

Niezależnie od powyższego należy jednak zgodzić się z twierdzeniem strony pozwanej, iż zgodność postanowień umownych z ustawą o kredycie konsumenckim nie wyłączył pożyczkobiorcy prawa do powoływania się na art. 3851 § 1 k.c. Zadaniem Sądu jest bowiem dokonanie prawnej analizy zapisów umownych także przez pryzmat wszystkich norm prawa cywilnego. Celem regulacji określonych w ustawie o kredycie konsumenckim jest ochrona konsumentów przed nadmiernym obciążaniem ich kosztami udzielonych kredytów, a nie przyznawanie pożyczkodawcy uprawnienia do naliczania opłat w maksymalnej przewidzianej przez tą ustawę wysokości bez względu na to czy poniósł on jakiekolwiek koszty związane z zawarciem umowy pożyczki.

Zgodnie z art. 3851 § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Przez rażące naruszenie interesów konsumenta należy rozumieć przy tym nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku.

W kontekście powyższych regulacji, wskazać należy, że powódka dochodziła oprócz spłaty kapitału pożyczki wraz z odsetkami również dodatkowych kosztów w postaci opłaty przygotowawczej w wysokości 340 zł, prowizji w wysokości 5.361 zł oraz prowizji pośrednika finansowego w kwocie 799 zł. Sąd nie miał zastrzeżeń co do wysokości przewidzianej opłaty przygotowawczej oraz opłaty dla pośrednika finansowego, albowiem opłaty te zostały powiązanie z kosztami zawarcia umowy pożyczki. Inaczej sytuacja wygląda jednak w przypadku prowizji dla pożyczkodawcy w kwocie 5.361 zł. Należy podkreślić, że wysokość określonej prowizji odpowiada 82% udostępnionego pożyczkobiorcy kapitału. W takiej sytuacji, zdaniem Sądu I instancji, prowizja zastrzeżona w umowie, z której powódka wywodzi swe żądanie, jest rażąco wygórowana. Z tego też powodu postanowienie umowne określające jej wysokość w ocenie Sądu uznać należało za sprzeczne z dobrymi obyczajami i godzące w interes konsumenta. W ocenie Sądu powódka nie wskazała jakichkolwiek okoliczności, które uzasadniałyby przekonanie o racjonalności i celowości określenia prowizji właśnie na tak wysokim poziomie. Powódka wskazała co prawda, że w związku z prowadzoną działalnością ponosi koszty podatków, kosztów działalności, czy zabezpieczenia środków na wypłatę pożyczek. Niemniej jednak w ocenie Sądu są to typowe koszty ponoszone przez podmioty prowadzące określoną działalność, nie jest zatem zrozumiałe, aby koszty te przerzucać w takim zakresie na konsumenta. Powódka nie wykazała też - wbrew obowiązkowi określonemu w art. 3851 § 4 k.c. - aby wskazane postanowienie umowne zostało indywidualnie uzgodnione z pozwaną. Zdaniem Sądu praktyka powódki polega na oferowaniu konsumentom pożyczek, które obciążone są maksymalnymi kosztami pozaodsetkowymi, co zmierza do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. W ocenie Sądu, prowizja naliczana przez powódkę przy udzieleniu pożyczki stanowi w rzeczywistości dodatkowe, nadmiernie wygórowane w stosunku do wysokości kapitału, wynagrodzenie powódki, które ponosi konsument. Wskazać nadto należy, że prowizja określona w umowie, z której powódka wywodziła swe żądanie, nie stanowi świadczenia głównego w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. zdanie drugie. Pojęcie „głównych świadczeń” stron należy interpretować wąsko, w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy. Zgodnie zaś z art. 720 § 1 k.c., elementem przedmiotowo istotnym umowy pożyczki nie jest wynagrodzenie, a zasadniczą formę wynagrodzenia z tytułu udostępnienia kapitału stanowią odsetki naliczane od udostępnionej sumy (przewidziane zresztą w przedmiotowej umowie).

W zaistniałym stanie rzeczy postanowienie pkt. 1.4 c) umowy z dnia 16 marca 2022 r. dotyczące prowizji uznać należy za abuzywne i niewiążące pozwanej (art. 3851 § 1 i 2 k.c.).

Dalsze zarzuty sformułowane przez pozwaną Sąd uznał za bezzasadne.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut pozwanej dotyczący niewykazania aktualnego stanu zadłużenia pożyczkobiorcy przez powódkę. Zgodnie z wynikającą z art. 6 k.c. regułą rozłożenia ciężaru dowodu obowiązkiem powoda w sprawie o zapłatę kredytu jest jedynie udowodnienie okoliczności tworzących prawo, czyli tego, że między nim a pozwanym doszło do zawarcia umowy. Pozwanego zaś obciąża dowód wykazania okoliczności niweczących prawo powoda, a więc m.in. tego, że kredyt zwrócił (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1999 r., sygn. II CKN 390/98). Innymi słowy zadaniem kredytodawcy jest wykazanie jedynie istnienia stosunku prawnego, z którego wynika, iż druga strona tego stosunku zobligowana jest do zapłaty na jego rzecz określonego świadczenia. Wykazując ten fakt kredytodawca przerzuca ciężar dowodu na drugą stronę i to ona powinna udowodnić, że mimo istnienia umowy dane świadczenie zostało już spełnione. Tymczasem na gruncie przedmiotowej sprawy pozwana zaniechała jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej. Mimo stwierdzenia przez Sąd, że między stronami doszło do skutecznego zawarcia umowy pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu spłaty chociażby jednej dodatkowej raty. Nie wskazała również na nieścisłości lub błędy rachunkowe w wyliczeniach powoda. W tym stanie rzeczy – mając na względzie, że powódka skutecznie udowodniła, iż na pozwanej ciąży zobowiązanie określonej wysokości – Sąd uznał, że wyliczenia zadłużenia przedłożone przez powódkę są miarodajne dla ustalenia jego realnej wysokości.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie podziela również zaprezentowanego przez pozwaną poglądu, iż powód nie był uprawniony do naliczania odsetek od świadczenia kredytowanego, a jedynie od kwoty fizycznie przekazanej do rąk pozwanej. W ocenie Sądu brak jest przepisów, które zabraniałyby pożyczkodawcy naliczania odsetek także od kredytowanych kosztów zaciąganego zobowiązania. Wniosek taki znajduje potwierdzenie w treści art. 5 pkt 7 ustawy o kredycie konsumenckim, w którym expressis verbis mowa jest o "kredytowanych kosztach kredytu". Ustawa nie zakazuje kredytowania takich kosztów, a jedynie wyłącza je z zakresu pojęcia całkowitej kwoty kredytu (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 31 marca 2023 r., sygn. V Ca 3217/22).

Za zupełnie chybiony zarzut należało ostatecznie uznać twierdzenie odnośnie do niewymagalności roszczenia. Wbrew twierdzeniom pozwanej, z raportu doręczenia przesyłek Poczty Polskiej wprost wynika, że pozwana osobiście odebrała wezwanie do zapłaty zaległości, a następnie wypowiedzenie umowy i wezwanie do wykupu weksla. Wezwanie do umowy zostało wystawione po zaistnieniu przesłanek wskazanych w umowie. Pozwanej zakreślono również termin na spłatę zadłużenia zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami strony umowy. Ponieważ pozwana nie zastosowała się do wezwania, powódka skutecznie i prawidłowo dokonała wypowiedzenia umowy i uzupełnienia weksla.

Podsumowując, Sąd I instancji uznał, że zasadne jest żądanie pozwu w części wynoszącej 5.362,99 zł; w pozostałym zakresie powództwo jako niezasadne należało oddalić. Na zasądzoną kwotę składa się niespłacona należność główna w wysokości 4.223,99 zł (6.500 – 2.276,01), opłata przygotowawcza w kwocie 340 zł oraz prowizja pośrednika finansowego w kwocie 799 zł. Dalsze odsetki za okres po wypowiedzeniu umowy Sąd zasadził na mocy art. 481 § 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Powódka wygrała w 39 %. Poniosła przy tym koszty z tytułu opłaty od pozwu w kwocie 750 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł. Łącznie 4.367 zł, z czego 39 % stanowi kwota 1.703,13 zł. Równolegle pozwana wygrała sprawę w 61 %, ale na gruncie niniejszego postępowania nie poniosła żadnych kosztów. W konsekwencji Sąd zważył, że pozwana jest zobligowana zwrócić powódce koszty procesu w wymiarze 1.703,13 zł.

O wynagrodzeniu pełnomocnika powódki Sąd orzekał w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).