Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2023 roku

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Karol Kowalski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Monika Pietruszewska

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2023 roku w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko P. O.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego P. O. na rzecz powódki (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 4.934 zł (cztery tysiące dziewięćset trzydzieści cztery złote) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 25 grudnia 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego P. O. na rzecz powódki (...) Spółki Akcyjnej w W. tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 1.338,93 zł (tysiąc trzysta trzydzieści osiem złotych dziewięćdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 286/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 pa ździernika 2023 r.

(...) S.A. w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego P. O. na jej rzecz kwoty 16.974,65 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie naliczanymi od dnia 25 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania (k. 3).

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwany P. O. wystawił w dniu 17 stycznia 2022 r. weksel i zobowiązał się do zapłaty kwoty 18.226,65 zł. Powódka zaznaczyła, iż wezwała stronę pozwaną do wykupu weksla. Pozwany uregulował względem powoda należność w kwocie 1.252 zł. Dalej podnoszono, iż weksel został wystawiony przez stronę pozwaną na zabezpieczenie zwrotu całej sumy z tytułu pożyczki udzielonej przez powódkę na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z (...) r. Skierowane przez powoda do pozwanego wezwanie do dobrowolnego spełnienia świadczenia również okazało się bezskuteczne.

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 26 kwietnia 2023 r. referendarz sądowy rozstrzygnął zgodnie z żądaniem pozwu (k. 16).

Pozwany wniósł sprzeciw od powyższego nakazu. Wskazał, iż zaskarża go w całości oraz podkreślił, że wielokrotnie deklarował chęć spłaty zobowiązania w ustalonych ratach (k. 21).

W piśmie z dnia 11 lipca 2023 r. powódka przyznała, iż na dzień wniesienia pozwu, pozwany na poczet przedmiotowej umowy dokonał wpłat w łącznej wysokości 5.636 zł.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 stycznia 2022 r. P. O. zawarł z powodem (...) Spółką Akcyjną w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Integralną częścią umowy pożyczki była deklaracja wekslowa wystawcy weksla, w której pozwany upoważnił powoda do wypełnienia weksla.

W umowie wskazano, iż pożyczkodawca udziela pożyczki gotówkowej w kwocie 19.000 zł, na którą składają się: całkowita kwota pożyczki – 9.500 zł, kredytowany koszt pożyczki – 9.500 zł.

Na jej podstawie pożyczkobiorca P. O. był zobowiązany do spłaty na rzecz pożyczkodawcy kwoty 22.536 zł. Na tę kwotę składały się: całkowita kwota pożyczki - 9.500 zł; prowizja pożyczkodawcy - 8.597 zł; opłata przygotowawcza - 340 zł; prowizja pośrednika finansowego - 563 zł, odsetki kapitałowe – 3.536 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wyniosła 94,65%. Spłata pożyczki miała nastąpić w 36 miesięcznych ratach po 626 zł, do dnia 24 stycznia 2025 r. Pierwszą ratę należało uiścić do dnia 24 lutego 2022 r.

W załączniku do umowy wskazano, iż na prowizję pożyczkodawcy w wysokości 8.597 zł składały się następujące wydatki:

a) pokrycie kosztu prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na koszt wynagrodzeń pracowników w wysokości 1.435 zł;

b) pokrycie kosztu prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na koszt działań marketingowych, takich jak koszty informacyjno- promocyjnych, koszty reklam produktowych w Internecie oraz prasie, koszty wdrożenia nowych produktów i narzędzi wpierających w wysokości 349 zł;

c) pokrycie kosztu prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na koszt utrzymania oraz obsługi systemów teleinformatycznej (infrastruktury technicznej przedsiębiorstwa), w wysokości 73 zł;

d) pokrycie kosztu prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na koszt operacji bankowych (prowadzenie kont przelewy) oraz kosztów pocztowych w wysokości 94 zł;

e) pokrycie kosztu prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na koszt zużycia materiałów i energii, artykułów czystości w wysokości 216 zł;

f) pokrycie kosztu prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na podatki, daniny publiczne inne niż podatek prawnych (opłaty skarbowe, podatek bankowy) w wysokości 108 zł;

g) podatek dochodowy od osób prawnych odprowadzony przez pożyczkodawcę liczony od dochodu podatkowego (marża, odsetki umowne) w wysokości 853 zł;

h) marża pożyczkodawcy w wysokości 5.469 zł, stanowiącą stałą kwotę w okresie kredytowania, a będącą wynagrodzeniem pożyczkodawcy, po odprowadzeniu podatku wskazanego w pkt g), uwzględniająca koszty związane z monitoringiem i dochodzeniem spłat przeterminowanych zobowiązań oraz koszty związane z tytułu nieściągalnych wierzytelności.

Celem zabezpieczenia pożyczki pożyczkobiorca wystawił i przekazał pożyczkodawcy w dniu podpisania umowy weksel in blanco, który miał zostać wypełniony w przypadku braku spłaty zobowiązania. Zgodnie z umową, pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę w przypadku gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Pożyczkodawca może wezwać pożyczkobiorcę do zapłaty na piśmie, na adres pożyczkobiorcy, wskazany we wniosku kredytowym lub inny adres wskazany przez pożyczkobiorcę. Pożyczkodawca zobowiązany jest do zachowania 30- dniowego okresu wypowiedzenia warunków umów;

Pożyczkodawca ma prawo wypełnić weksel in blanco, na zasadach określonych w deklaracji wekslowej w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości - w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania a także w terminie 14 dni od wypowiedzenia umowy w trybie natychmiastowym (pkt 8.2).

( dowody: umowa po życzki gotówkowej nr (...)- k. 4-6v, załącznik do wniosku o nr (...)- k. 8, deklaracja wekslowa – k. 11)

P. O. spłacił zobowiązanie wobec (...) S.A. wynikające z powyższej umowy w łącznej kwocie 5.636 zł.

( dow ód: okoliczno ść bezsporna, zakładka platby dla umowy (...)- k. 34, zestawienie odsetek- k. 35)

W piśmie z dnia 24 listopada 2022 r. (...) S.A. wypowiedział umowę pożyczki oraz wezwał P. O. do wykupu weksla w ciągu 30 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. W treści pisma zaznaczono, że zadłużenie wynikające z umowy (...) wynosi 18.226,65 zł.

( dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla- k. 10)

S ąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez powoda dowodów, których treść i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu. Dały one obraz co do tego jakiej treści strony zawarły umowę, jej wykonania przez pożyczkodawcę oraz przyczyn i czasu ustania stosunku prawnego wiążącego strony.

Za bezsporną uznano kwotę spłaconą przez pozwanego, albowiem P. O. nie podnosił, aby dokonał spłaty w wyższym zakresie niż wskazany przez stronę powodową.

Przechodząc do oceny prawnej wskazać należy, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 720 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W myśl art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nadto, Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.). Winny one również wykazywać fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) jeżeli wywodzą z nich skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, publ. OSNC 1997 nr 6-7 poz. 76). To strony dysponują przedmiotem postępowania i są w najwyższym stopniu zainteresowane jego wynikiem, wobec czego to na nich, co do zasady, ciąży obowiązek powoływania i przedstawiania sądowi wybranych przez siebie dowodów.

W rozpoznawanej sprawie powód dochodził należności na podstawie weksla in blanco, a więc niezupełnego w chwili wystawienia. Powód podkreślał, że weksel zabezpieczał zawartą z pozwanym umowę pożyczki. W przypadku weksla własnego in blanco o charakterze gwarancyjnym wystawca na podstawie art. 10 p.w. w zw. z art. 103 p.w. może podnieść względem wierzyciela zarzut, że weksel nie został wystawiony zgodnie z zawartym porozumieniem. Wobec aktualnego orzecznictwa sądów powszechnych obowiązkiem Sądu było zbadanie z urzędu stosunku podstawowego celem ustalenia, czy umowa nie zawiera postanowień niedozwolonych.

Powód dochodził oprócz spłaty kapitału pożyczki wraz z odsetkami umownymi, również dodatkowych kosztów w postaci prowizji pożyczkodawcy w kwocie 8.597 zł, opłaty przygotowawczej w wysokości 340 zł i prowizji pośrednika finansowego ustalonej na kwotę 563 zł.

Trzeba zauważyć, że pozaodsetkowe koszty kredytu określone w umowie mieszczą się w limicie określonym w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. Jednakże fakt, że koszty te są ustalone na poziomie niższym niż maksymalny pułap ustawowy nie wyłącza możliwości ich prawnej analizy także przez pryzmat innych norm prawa cywilnego w tym art. 3851– 3853 k.c. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia z dnia 26 października 2021 r. (III CZP 42/20, LEX nr 3246814), okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (obecnie tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1083 z późn. zm.), nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (art. 3851 § 1 k.c.). Za utrwalone w orzecznictwie uznać należy stanowisko, zgodnie z którym przepisy art. 36a ustawy z 2011 r. o kredycie konsumenckim nie określają pozytywnie, w sposób bezwzględnie wiążący, liczby, charakteru i konkretnej wysokości kosztów składających się na pozaodsetkowe koszty kredytu, a jedynie wytyczają ramy, w których postanowienia umowy kredytu konsumenckiego, określające te koszty, muszą się mieścić. Korzystając ze swobody kontraktowej, którą zapewniają te ramy, strony (w praktyce przedsiębiorca) nie mogą pomijać dodatkowych, ustawowych ograniczeń swobody kontraktowej, wynikających z art. 3851 k.c. Stosowne postanowienia nie mogą kształtować ponoszonych przez kredytobiorcę-konsumenta pozaodsetkowych kosztów kredytu w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2022 r., sygn. akt I NSNc 455/21, LEX nr 3370680).

W myśl art. 3851 § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Powyższe przesłanki muszą zostać spełnione łącznie.

Nie budzi wątpliwości, iż pożyczkodawca jest przedsiębiorcą, który zajmuje się prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych i przy zawieraniu umów posługuje się wzorcami umownymi. Z kolei pozwany zawierał umowę jako konsument, co wynika z okoliczności sprawy, albowiem nie ujawniły się żadne dane świadczące o tym aby pozwany miał być przedsiębiorcą.

Działanie wbrew dobrym obyczajom rozumie się w judykaturze jako wprowadzanie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku; rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza zaś nieusprawiedliwioną dysproporcję - na niekorzyść konsumenta - praw i obowiązków stron, wynikających z umowy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04, opubl. Biul. SN Nr 11/2005 poz. 13 oraz z dnia 3 lutego 2006 r., I CK 297/05, opubl. Biul. SN Nr 5-6/2006 poz. 12, z dnia 27 października 2006 r., I CSK 173/06, opubl.). Ocena rzetelności określonego postanowienia wymaga zatem rozważenia indywidualnego rozkładu obciążeń, kosztów i ryzyka, jakie wiąże się z przyjętymi rozwiązaniami oraz zbadania jak wyglądałyby prawa lub obowiązki konsumenta w sytuacji, w której postanowienie to nie zostałoby zastrzeżone.

Za abuzywne należało uznać postanowienia umowy przewidujące obowiązek zapłaty prowizji stanowiących rzekomy koszt:

- prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na koszt wynagrodzeń pracowników w wysokości 1.435 zł;

- prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na koszt działań marketingowych, takich jak koszty informacyjno- promocyjnych, koszty reklam produktowych w Internecie oraz prasie, koszty wdrożenia nowych produktów i narzędzi wpierających w wysokości 349 zł;

- prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na koszt zużycia materiałów i energii, artykułów czystości w wysokości 216 zł;

- prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na podatki, daniny publiczne inne niż podatek prawnych (opłaty skarbowe, podatek bankowy) w wysokości 108 zł;

- podatku dochodowego od osób prawnych odprowadzony przez pożyczkodawcę liczony od dochodu podatkowego (marża, odsetki umowne) w wysokości 853 zł;

- marży pożyczkodawcy w wysokości 5.469 zł, stanowiącą stałą kwotę w okresie kredytowania, a będącą wynagrodzeniem pożyczkodawcy, po odprowadzeniu podatku wskazanego w pkt g) załącznika do wniosku, uwzględniająca koszty związane z monitoringiem i dochodzeniem spłat przeterminowanych zobowiązań oraz koszty związane z tytułu nieściągalnych wierzytelności.

Trzeba podkreślić, że suma prowizji pożyczkodawcy ustalona na kwotę 8.597 zł stanowi 90% udostępnionego pożyczkobiorcy kapitału. Poza ww. należnością pożyczkobiorca zobowiązany był także pokryć koszty opłaty przygotowawczej w wysokości 340 zł i prowizji dla pośrednika finansowego w kwocie 563 zł. Zatem łącznie ww. koszty stanowiły równowartość kwoty pożyczki tj. 9.500 zł. Jednocześnie należy zauważyć, że pozwany był zobowiązany do zapłaty odsetek umownych, których stopa określona została w wysokości równej odsetkom maksymalnym. Prowizja jest więc dodatkowym składnikiem obciążającym pozwanego ponad kwotę pożyczonego kapitału. W ocenie Sądu, tak wysoka kwota nie znajduje uzasadnienia w okolicznościach niniejszej sprawy i jest rażąco wygórowana. Wskazane przez pożyczkodawcę koszty mające stanowić podstawę ustalenia prowizji w wysokości 8.597 zł w przeważającej części są kosztami nierzeczywistymi i ustalonymi wyłącznie na potrzeby ewentualnego procesu, celem uzasadnienia ich określenia na tak wysoką kwotę. Nadto w części pokrywają się z kosztami z tytułu opłaty przygotowawczej i prowizji pośrednika finansowego. Powyższe może zawierać się w czynnościach dotyczących wynagrodzenia osób zatrudnionych przez pożyczkodawcę oraz kosztu zużycia materiałów i energii. Wskazany przez pożyczkodawcę koszt wynagrodzeń pracowników określony na kwotę 1.435 zł jest zupełnie nieadekwatny do czynności, które pracownik udzielający pożyczki zobowiązany jest wykonać względem indywidualnego klienta. Koszty marketingowe, reklamowe, podatkowe nie zostały w żaden sposób wykazane i uzasadnione co do ich wysokości. Ponadto, stanowią one koszty prowadzenia działalności gospodarczej powódki wobec czego nie ma podstaw aby pozwany był nimi obciążony. Nadto należy zauważyć, że ich suma względem pojedynczego klienta - konsumenta jest bardzo wysoka. W odniesieniu do marży naliczonej przez pożyczkodawcę, należy zauważyć, iż kwota „zysku” winna wynikać chociażby z naliczonych względem pożyczkobiorcy odsetek.

Trzeba zauważyć, że podstawy naliczenia kwot wymienionych w załączniku do wniosku o nr (...), są sformułowane bardzo ogólnikowo i nie wskazują na sposób ich ustalenia i wyliczenia. Nie wskazano więc przekonująco jakie czynności czy ponoszone koszty uzasadniają obciążenie pożyczkobiorcy prowizją na takim poziomie. Nie wyjaśniono również na jakich zasadach ustalana jest wysokość prowizji. Z tego też powodu postanowienia umowne określające jej wysokość w ww. zakresie uznać należało za sprzeczne z dobrymi obyczajami i godzące w interes konsumenta. W gruncie rzeczy bowiem, w ocenie Sądu, zostały one sformułowane w sposób sztuczny i nie mają faktycznego uzasadnienia oraz realizacji w ramach tej konkretnej umowy.

Zdaniem Sądu postanowienia dotyczące prowizji w ww. zakresie nie były uzgadniane indywidualnie z pożyczkobiorcą – pozwanym, który nie miał żadnego wpływu na ich treść, bowiem zostały one narzucone w ramach stosowania przez powoda wzorca umowy. O możliwości wpływu na te postanowienia umowy w szczególności nie może świadczyć zgoda pożyczkobiorcy jak również możliwość zapoznania się z treścią dokumentów.

Za zasadne w omawianym zakresie Sąd uznał jedynie koszty w postaci: 73 zł - pokrycie kosztu prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na koszt utrzymania oraz obsługi systemów teleinformatycznej (infrastruktury technicznej przedsiębiorstwa), w wysokości, oraz 94 zł - pokrycie kosztu prowadzenia działalności gospodarczej pożyczkodawcy w części przypadającej na koszt operacji bankowych (prowadzenie kont przelewy) oraz kosztów pocztowych w wysokości. Faktem jest, iż udzielenie pożyczki, której spłata następuje w ratach, wiązało się w niniejszej sprawie z zapewnieniem rachunku bankowego na jaki miała następować spłata oraz potrzebą obsługi teleinformatycznej. Wskazane koszty nie są wygórowane w kontekście kwoty pożyczki wobec czego można uznać je za uzasadnione.

Uznanie części postanowień umownych za abuzywne stwarza konieczność globalnego spojrzenia na zakres zobowiązania pozwanego. Jak wynika z umowy, pożyczkobiorca był zobowiązany do zwrotu kwoty 3.536 zł tytułem naliczonych odsetek kapitałowych. Trzeba jednak zauważyć, iż strona powodowa naliczała odsetki umowne od kwoty pożyczki 19.000 zł, która obejmowała nie tylko kapitał pożyczki (9.500 zł), ale także skredytowane koszty (9.500 zł). Tymczasem zgodnie z art. 5 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1028 ze zm.), stopa oprocentowania kredytu jest to stopa oprocentowania wyrażona jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym. Nie ma więc wątpliwości co do tego, że pożyczkodawca może naliczać odsetki od kwoty udostępnionego kapitału, zaś podstawą naliczania odsetek nie mogą być skredytowane koszty. W tym zakresie strona powodowa również nie wykazała swojego roszczenia – nie przedstawiła bowiem żadnych dokumentów lub danych, które pozwalałyby na weryfikację roszczenia w tym zakresie. Jeżeli więc powódka zaliczała w jakimś zakresie wpłaty dokonane przez pozwanego na poczet odsetek kapitałowych, to nie wykazała w jakim części dokonano uzasadnionego i skutkującego wygaśnięciem roszczenia zaliczenia.

Podobnie należy ocenić kwestię odsetek umownych za opóźnienie. Strona powodowa wskazuje, iż dochodzi z tego tytułu kwoty 74,65 zł (pismo k. 33). Jednakże odsetki te zostały naliczone także od kwoty prowizji, która w zasadniczej części została wyeliminowana, wobec uznania postanowień ją przewidujących za abuzywne. W tej części żądanie również nie jest wykazane.

W ocenie Sądu powodowi przysługuje kwota kapitału pożyczki (9.500 zł) oraz opłata przygotowawcza (340 zł), prowizja pośrednika (563 zł) oraz prowizja pożyczkodawcy w zakresie 73 zł oraz 94 zł, to jest w sumie 10.570 zł.

Koszty opłaty przygotowawczej, prowizji pośrednika finansowego i części prowizji pożyczkodawcy nie przekraczają limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu. Należy zauważyć, iż ww. koszty nie stanowią znacznego wydatku w odniesieniu do kwoty pożyczki oraz kosztów czynności, które z tego tytułu są pokrywane. Pożyczkodawca zaznaczył, iż opłata przygotowawcza naliczana jest jako koszt związany z przygotowaniem umowy, w tym zgromadzeniem koniecznych dokumentów i dokonaniem weryfikacji zdolności kredytowej pożyczkobiorcy oraz uruchomienia środków. W związku z powyższym sąd uznał, że zasadne jest naliczenie ww. opłaty przygotowawczej i prowizji, które stanowią wynagrodzenie za czynności podejmowane przy zawieraniu umowy, w tym jej przygotowanie, a także pokrycia kosztu operacji bankowych, wysyłki korespondencji, utrzymania oraz obsługi systemów i infrastruktury teleinformatycznej.

Kwotę przysługującą powodowi należało pomniejszyć o sumę wpłat dokonanych przez pozwanego w łącznej wysokości 5.636 zł. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie kwoty 4.934 zł (10.570 zł – 5.636 zł).

W myśl art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Strony w umowie zastrzegły odsetki maksymalne za opóźnienie w przypadku braku spłaty w terminie (pkt 4.1. umowy). Pozwany nie kwestionował daty wymagalności roszczenia wskazanej przez powoda. Nadto, znajduje ona potwierdzenie w treści pisma, w którym wypowiedziano umowę pożyczki oraz wezwano pozwanego do wykupu weksla.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.934 zł, zaś w pozostałym zakresie oddalił powództwo – o czym orzekł w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie III wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia. Strona powodowa wygrała postepowanie w 29%, zaś strona pozwana w 71%. Strona powodowa poniosła następujące koszty: 1.000 zł – opłata od pozwu, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 3.600 zł – wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie). Pozwany w toku procesu nie poniósł kosztów. W konsekwencji należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.338,93 zł (4.617 zł x 29%).