Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2023 r.

1  Sąd Rejonowy w T. Wydział I Cywilny

2  Przewodniczący Sędzia Dorota Słowik

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2023 r. wT.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w Z. (S.

przeciwko A. M.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. M. na rzecz powódki (...) z siedzibą w Z. (S.) kwotę 3.825,20 zł (osiemset dwadzieścia pięć złotych dwadzieścia groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 3.000 zł (trzy tysiące złotych) od dnia 8 lipca 2022 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej A. M. na rzecz powódki (...) z siedzibą w Z. (S. kwotę 1.117 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 214/23

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2023 r. powód (...) wniósł o zasądzenie od pozwanej A. M. na swoją rzecz kwoty 3.825,20 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanymi od kwoty 3.000 zł od dnia 8 lipca 2022 r. do dnia zapłaty.

Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 9 listopada 2021 r. pozwana zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...) na okres 30 dni. Na podstawie ww. umowy pierwotny wierzyciel dokonał wypłaty kwoty pożyczki w wysokości 3.000 zł na rachunek bankowy pozwanego. Prowizja za udzielenie pożyczki została określona w wysokości 810,60 zł, a odsetki umowne w wysokości 14,60 zł. Pozwany nie skorzystał z prawa do odstąpienia od umowy pożyczki, ani nie dokonał całkowitej spłaty zobowiązania w terminie określonym w umowie. Termin zwrotu kwoty pożyczki upłynął bezskutecznie dnia 7 lipca 2022 r. i z tymże dniem roszczenie stało się wymagalne.

Powód zaznaczył, iż na mocy ramowej umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 22 grudnia 2021 r. i aktu cesji z dnia 24 sierpnia 2022 r., wierzytelność dochodzona pozwem przeszła na (...) z siedzibą w Z..

Powód wskazał, że na kwotę żądaną treścią pozwu, składają się:

- kwota należności głównej- 3.000 zł;

- prowizja- 810,60 zł;

- odsetki umowne- 14,60 zł.

Pomimo skierowanego przez powoda do pozwanej wezwania do dobrowolnej spłaty zadłużenia, A. M. nie dokonała uregulowania należności.

W dniu 21 grudnia 2022 r. referendarz sądowy Sądu RejonowegoL. w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1726684/22 wydał na rzecz powoda przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2023 r. wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty z dnia 21 grudnia 2022 r. referendarz sądowy Sądu RejonowegoL.orzekł o umorzeniu postępowania w sprawie.

W odpowiedzi na wniesiony przez powoda pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana zaprzeczyła zawarciu z pożyczkodawcą przedmiotowej umowy. W ocenie pozwanej powód nie wykazał że posiada legitymację procesową czynną, nie wykazał umocowania G. B. do reprezentacji powoda, nie wykazał dokonania cesji wierzytelności i zapłaty ceny przez nabywcę wierzytelności a także nie wykazał legitymacji biernej. Jednocześnie pozwana podniosła zarzut zawarcia w treści umowy niedozwolonych klauzul umownych.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw strony pozwanej, podniósł, iż umowa pożyczki, stanowiąca źródło żądania wyrażonego w pozwie, została zawarta na odległość, co zostało wykazane dokumentami załączonymi do akt sprawy obrazującymi cały proces udzielenia pozwanej pożyczki. Nadto w ocenie powoda umowa pożyczki nie zawiera niedozwolonych klauzul abuzywnych i zapisów niezgodnych z przepisami prawa, w szczególności z ustawą o kredycie konsumenckim, a legitymacja czynna powoda została wykazana w sposób właściwy i zgodny z przepisami prawa.

S ąd ustalił, co następuje:

W dniu 9 listopada 2021 r. A. M. zawarła z (...) Sp. z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). Warunkiem zawarcia umowy pożyczki było uprzednie utworzenie przez pożyczkobiorcę profilu klienta na stronie internetowej i posiadanie przez pożyczkobiorcę aktywnego profilu klienta oraz złożenie wniosku o udzielenie pożyczki za pośrednictwem profilu klienta. W celu zakończenia procesu rejestracji pożyczkobiorca zobowiązany był do dokonania jednorazowego przelewu opłaty rejestracyjnej w wysokości 0,01 zł.

A. M. celem potwierdzenia danych zawartych we wniosku o udzielenie pożyczki w dniu 13 sierpnia 2019 r. przelała na rzecz pożyczkodawcy opłatę weryfikacyjną w kwocie 0,01 zł.

Mocą zawartej przez strony umowy pożyczki pierwotny wierzyciel udzielił pożyczkodawcy pożyczki ustalając następujące jej warunki:

- wypłacona kwota pożyczki- 3.000 zł;

- całkowita kwota do zapłaty- 3.825,20 zł;

- całkowity koszt pożyczki- 825,20 zł;

- odsetki- 14,60 zł;

- prowizja- 810,60 zł;

- (...) 3507,07%.

Spłata pożyczki miała nastąpić do dnia 9 grudnia 2021 r. Pożyczkodawca zastrzegł uprawnienie naliczania odsetek kapitałowych w wysokości maksymalnych odsetek kapitałowych określonych w art. 359 § 21 kc.

W dniu 9 listopada 2021 r. pożyczkodawca przelał na konto pożyczkobiorcy kwotę pożyczki w wysokości 1.000 zł, następnie w dniu 17 listopada 2021 r. pożyczkodawca przelał na rachunek pożyczkobiorcy dodatkową kwotę pożyczki w wysokości 2.000 zł.

(dow ód: umowa pożyczki nr (...) wraz z załącznikami- k. 9-12v, potwierdzenie przelewu- k. 13- 13v, potwierdzenie przelewu- k. 14, umowa po średnictwa kredytowego- k. 63-70, wiadomości mail-owe dot. udzielenia pożyczki- k. 78-80)

W okresie obowiązywania umowy pożyczkodawca uwzględnił wniosek pożyczkobiorczyni o odroczenie terminu spłaty pożyczki o 30 dni, wskazując, iż nowy termin płatności ustalono na dzień 7 lipca 2022 r.

(dow ód: wydruk wiadomości mail-owej- k. 71-77)

W dniu 24 sierpnia 2022 roku (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w nawiązaniu do ramowej umowy zakupu wierzytelności z dnia 22 grudnia 2021 r. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, której przedmiotem była m. in. wierzytelność względem A. M. wynikająca z umowy pożyczki nr (...).

A. M. nie wywiązała się z warunków zawartej umowy pożyczki.

Powód treścią pisma z dnia 26 sierpnia 2022 r. dokonał zawiadomienia pożyczkobiorczyni o cesji wierzytelności, jednocześnie wzywając ją do uregulowania zadłużenia w wysokości 3.879,73 zł.

(dow ód: zawiadomienie cesji i wezwanie do zapłaty- k. 15-15v, akt cesji nr (...) k. 16, załącznik nr 2 do aktu cesji- k. 16v, oświadczenie- k. 17, ramowa umowa przelewu wierzytelności- k. 18-19v, Aneks nr (...) do ramowej umowy zakupu wierzytelności z dnia 22 grudnia 2021 r.- k. 20, pełnomocnictwo- k. 21- 22v)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy, albowiem ich autentyczność nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Podkreślić należy, iż przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie zawierają zamkniętego katalogu środków dowodowych i jedynie wyjątkowo formułują zakaz dopuszczania lub korzystania z niektórych środków dowodowych albo nakazują udowodnienie określonych okoliczności wyłącznie za pomocą niektórych rodzajów dowodów. Nie odnosi się to jednak z pewnością do generalnego zakazu korzystania z kserokopii dokumentów. Zauważyć zwłaszcza wypada, że chociaż niewątpliwie nie są one dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.p.c., to bezsprzecznie mogą być źródłem wiadomości tak o istnieniu dokumentów, jak i o ich treści. Inaczej mówiąc, nie są one wprawdzie bezpośrednimi dowodami z dokumentów, ale mogą zostać uznane za dowody pośrednie świadczące o istnieniu i treści dokumentów.

Wziąć zwłaszcza trzeba pod uwagę, że wraz ze zmianą przepisów o dokumentach, z dniem 8 września 2016 r. zmienione zostało także brzmienie art. 308 k.p.c. i aktualnie zgodnie z tym przepisem dowody z innych dokumentów niż wymienione w art. 2431 k.p.c., w szczególności zawierających zapis obrazu, dźwięku albo obrazu i dźwięku, sąd przeprowadza, stosując odpowiednio przepisy o dowodzie z oględzin oraz o dowodzie z dokumentów. Fakt przedłożenia przez powoda kopii i wydruków dokumentów, zgodnie z powyżej powołaną argumentacją, nie stanowi o niewykazaniu określonych okoliczności. Na gruncie przedmiotowej sprawy Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania prawdziwości dokumentów zaoferowanych przez powoda, albowiem ich treść koresponduje z jego konsekwentnymi i wewnętrznie spójnymi twierdzeniami.

S ąd zważył, co następuje:

W świetle ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, że żądanie pozwu zasługuje na uwzględnienie.

Treść art. 720 § 1 kc stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z treścią art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, publ. OSNC 1997 nr 6-7 poz. 76). Jest to wyrazem zasady, że to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie sądowi wybranych przez siebie dowodów.

W ocenie Sądu przedstawione przez powoda dokumenty potwierdzają, iż pozwaną z powodem łączyła umowa pożyczki z dnia 9 listopada 2021 r. o nr (...).

Powód na okoliczność zawarcia z pozwaną umowy, stanowiącej źródło żądania sformułowanego w treści pozwu przedstawił dokumenty wykazujące wnioskowanie przez pożyczkobiorczynię o udzielenie pożyczki oraz późniejsze zawarcie umowy pożyczki o nr (...). Powyżej wskazane dokumenty dowodziły skutecznego zawarcia przez strony umowy pożyczki.

Podkreślić należy, iż przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie zawierają zamkniętego katalogu środków dowodowych i jedynie wyjątkowo formułują zakaz dopuszczania lub korzystania z niektórych środków dowodowych albo nakazują udowodnienie określonych okoliczności wyłącznie za pomocą niektórych rodzajów dowodów.

Art. 7 ust. 1 ustawy Prawo bankowe stanowi, że oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej. Nawet jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, uznaje się, że czynność dokonana w formie, o której mowa w ust. 1, spełnia wymagania formy pisemnej także wtedy, gdy forma została zastrzeżona pod rygorem nieważności (ust. 3). Sposób tworzenia, utrwalania, przekazywania, przechowywania i zabezpieczania dokumentów elektronicznych reguluje Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 października 2004 r. w sprawie sposobu tworzenia, utrwalania, przekazywania, przechowywania i zabezpieczania dokumentów związanych z czynnościami bankowymi, sporządzanych na elektronicznych nośnikach informacji (Dz.U. nr 236, poz. 2364). Zgodnie z § 5 rzeczonego rozporządzenia utrwalenie dokumentu polega na jego zapisaniu na elektronicznym nośniku informacji w sposób zapewniający sprawdzenie jego integralności, możliwość weryfikacji podpisu elektronicznego lub danych identyfikujących oraz możliwość odczytania wszystkich informacji zawartych w tym dokumencie, aż do zakończenia okresu przechowywania dokumentu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż zawarcie umowy pożyczki nie wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Sam brak podpisu pożyczkobiorcy nie świadczy o tym, że między stronami nie doszło do zawarcia umowy pożyczki.

Powód przedstawił dokumenty wykazujące zaakceptowanie przez pozwaną warunków zawieranej umowy pożyczki gotówkowej, a także wykonanie przelewu kwoty opłaty weryfikacyjnej. Dokumenty zawierają szczegółowe dane dotyczące pożyczkobiorczyni, co dodatkowo potwierdza zawarcie umowy przez A. M..

Sąd nie podzielił stanowiska pozwanej wskazującą, iż nie zawarła umowy pożyczki.

Zgodnie z treścią art. 5. ust. 1 i 2 ww. ustawy spełnienie świadczenia niezamówionego przez konsumenta, o którym mowa w art. 9 pkt 6 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2070), następuje na ryzyko przedsiębiorcy i nie nakłada na konsumenta żadnych zobowiązań. Brak odpowiedzi konsumenta na niezamówione świadczenie nie stanowi zgody na zawarcie umowy.

Powód wykazał fakt wnioskowania przez pozwaną o udzielenie pożyczki oraz pozytywne zweryfikowanie pożyczkobiorczyni działającej jako konsument. Pozwana dokonała przelewu opłaty weryfikacyjnej w wysokości 0,01 zł oraz zaakceptowała warunki przedstawionej jej umowy pożyczki. W związku z powyższym nie zachodzi podstawa do kwestionowania zasadności żądania zwrotu kwoty pożyczki.

Art. 720 § 1 K.c. stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki zobowiązuje zatem pożyczkodawcę do przeniesienia własności przedmiotu pożyczki na pożyczkobiorcę. Samo wydanie przedmiotu pożyczki może nastąpić w dowolny sposób, byle pożyczkobiorca miał możność swobodnego dysponowania czy to pieniędzmi, czy rzeczami będącymi przedmiotem umowy. Odwrotność opisywanej sytuacji występuje przy zwrocie pożyczki. Pożyczkobiorca po upłynięciu określonego terminu jest zobowiązany zwrócić pożyczkodawcy otrzymane pieniądze/rzeczy, przy czym nie muszą to być te same pieniądze i te same rzeczy, o ile są zwracane w tej samej ilości i jakości. W braku odmiennego zastrzeżenia w odniesieniu do tych umów pożyczki, których przedmiotem są pieniądze, należy postępować stosownie do wymagań określonych zasadą nominalizmu (zob. szerz. Z. Gwalik, Komentarz do artykułu 720 Kodeksu cywilnego [w:] A. Kidyba, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część szczególna, LEX 2010).

Powód w trakcie toczącego się postępowania wykazał fakt nabycia przez niego od pierwotnego wierzyciela wierzytelności przeciwko pozwanej, przedstawiając jednocześnie dokumenty na okoliczność powiadomienia A. M. o zawartej umowie przelewu wierzytelności oraz wezwania jej do uregulowania zadłużenia.

Zgodnie z art. 509 § 1 K.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej. Przedmiotem cesji mogą być przede wszystkim wierzytelności, rozumiane jako prawa podmiotowe przysługujące wierzycielowi do żądania od dłużnika spełnienia świadczenia (w tym zarówno całe wierzytelności, jak i ich części) – zob. szerzej J. Mojak, komentarz do art. 509 [w:] K. Pietrzykowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, T. 2, Warszawa 2013.

Powód przedłożył dokumenty, z których wynika, iż nabył on od pierwotnego wierzyciela pozwanej prawo do dochodzonej w niniejszej sprawie wierzytelności. Treścią przedstawionych przez powoda dokumentów wykazano także fakt dokonania zapłaty ceny zakupu wierzytelności- powyższe zostało potwierdzone w oświadczeniu z dnia 26 sierpnia 2022 r. Zatem należy uznać, iż powód skutecznie wykazał ciągłość prawną do przedmiotowej wierzytelności. Wobec powyższego zarzuty pozwanej, jakoby powód nie posiadał legitymacji procesowej nie zasługują na uwzględnienie. Sąd wobec przedstawionych przez powoda dokumentów uznał także, że pozwana została poinformowana o zawartej umowie przelewu wierzytelności i wezwana do uregulowania zadłużenia.

Sąd stanął na stanowisku, iż pozwana nie zdołała zakwestionować prawdziwości dokumentu umowy pośrednictwa kredytowego i pełnomocnictwa, który stanowi wykazanie umocowania podmiotu, z którym pożyczkodawczyni dokonała zawarcia przedmiotowej umowy. Nawet przy nieuwzględnianiu faktu przedstawienia przez powoda umocowania pełnomocnika do zawarcia umowy pożyczki, należy wskazać, że domaganie się wykazania umocowania pracownika podpisującego umowę pożyczki, jest żądaniem za daleko idącym.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Powód wskazywał, że pozaodsetkowe koszty kredytu określone w umowie mieszczą się w limicie określonym w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, stąd nie można mówić o jakimkolwiek naruszeniu praw konsumenta.

Przepis art. 36a ust. 1-3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2016.1528 j.t.) wskazuje, iż maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

MPKK≤(Kx25%)+(K x n/R x 30%)

w którym poszczególne symbole oznaczają:

MPKK - maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu.

Mając na uwadze treść przywołanej regulacji ustawowej uznać należało, że maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów pożyczki w realiach przedmiotowej sprawy odnoszących się do ustalonej prowizji w kwocie 810,60 zł, nie przekracza wysokości tych kosztów. Łączny koszt udzielenia pożyczki- wraz z kwotą odsetek- wynosił 825,20 zł. W związku z powyższym Sąd, uznał, że koszty żądane przez powoda są zgodne z obowiązującymi przepisami prawa. W związku z powyższym mając na uwadze fakt, iż pożyczkodawca z kwoty prowizji musi pokryć koszty wynagradzania pracowników oraz takich czynności jak m. in.: weryfikacja pożyczkobiorcy i jego zdolności kredytowo- pożyczkowej, przygotowanie umowy i monitorowanie spłaty zobowiązania, kwota ta nie jest sprzeczna z dobrymi obyczajami oraz nie narusza interesu konsumenta.

W ocenie Sądu w realiach niniejszej sprawy pozwany, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie przedstawił takich okoliczności, które umożliwiłyby uznanie postanowień umownych dotyczących prowizji za klauzule abuzywne.

Zgodnie z art. 385 (1§) 1 kc za klauzule takie mogą być uznane postanowienia umowy, które: 1) nie są uzgodnione indywidualnie; 2) kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami; 3) rażąco naruszają jego interesy; 4) nie są to postanowienia, które określają główne świadczenia stron, w tym wynagrodzenie, chyba że takie postanowienia byłyby sformułowane w sposób niejednoznaczny. Oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone dokonuje się przy tym według stanu z chwili zawarcia umowy. Abuzywność kwestionowanych postanowień umownych wiązać należy z ich treścią i charakterem, jaki miały one od początku nawiązania stosunku prawnego między stronami. W realiach niniejszej sprawy strony zawarły umowę pożyczki, w której wysokość pozaodsetkowych kosztów ustaliły w wysokości zgodnej z obowiązującymi wówczas przepisami prawa. Pozwana zawierając umowę pożyczki nie kwestionowała jej postanowień dotyczących prowizji. Pozwana poza umową zaakceptowała także zapisy pożyczki, gdzie wyraźnie wyodrębniono kwotę, która zostanie przekazania pożyczkobiorczyni na cele konsumpcyjne (3.000 zł) oraz kwotę, która będzie przelana tytułem kwoty prowizji (810,60 zł). Treść zawieranej przez strony umowy jest skonstruowana w sposób zrozumiały i czytelny. Pożyczkodawca wyodrębnił poszczególne kwoty wskazując jednocześnie podstawę ich naliczenia. Obecnie przyjmuje się, że konsument to nie jest osoba nieświadoma, którą należy zawsze chronić w kontaktach z profesjonalistą, jakim jest przedsiębiorca, lecz uznaje się model konsumenta jako osoby dobrze poinformowanej, uważnej i działającej racjonalnie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2013 r., w sprawie I CSK 87/13, Legalis nr 819318).

Sąd uznał, iż strona pozwana nie przestawiała żadnych okoliczności, które pozwalałyby na uznanie, że obecnie kwestionowane postanowienia umowy z dnia 9 listopada 2021 r. uznać można za sprzeczne z dobrymi obyczajami bądź tez naruszającymi interesy pozwanego. Co istotne nie każde naruszenie interesów konsumenta sprawia, iż dana klauzula nabiera charakteru niedozwolonej klauzuli umownej. Naruszenie takie, aby mogło wywołać skutek wskazany w art. 385 (1) kc musi mieć bowiem charakter kwalifikowany, tj. rażący. Samo powoływanie się na status konsumenta nie może prowadzić do uzyskania przez niego korzyści kosztem przedsiębiorcy, w sytuacji gdy konkretne prawa i obowiązki konsumenta nie zostały ukształtowane w sposób rażąco naruszający jego interesy, nadto w sposób jasny i zrozumiały wynikają z treści zawartej przez strony umowy.

Ustalona mocą zawartej przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem umową pożyczki, kwota prowizji w wysokości 810,60 zł nie narusza treści art. 36a ust. 1 i art. 36a ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim. Sąd stanął na stanowisku, iż zawarta przez strony umowa jest skuteczna i zgodna z przepisami obowiązującego prawa.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II. sentencji na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest ponieść koszty procesu. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda koszty procesu w wysokości 1.117 zł. Na koszty te złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł (ustalone na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych), opłata sądowa od pozwu w kwocie 200 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.