Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny

Przewodniczący: Sędzia Dorota Słowik

Protokolant: sekretarz sądowy Dagmara Wróbel

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2023 r. w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko J. W., M. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej J. W. na rzecz powódki M. S. kwotę 3.850 zł (trzy tysiące osiemset pięćdziesiąt złotych) wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej M. B. na rzecz powódki M. S. kwotę 3.850 zł (trzy tysiące osiemset pięćdziesiąt złotych) wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia zapłaty,

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

4.  zasądza od pozwanej J. W. na rzecz powódki M. S. kwotę 1.658,50 zł (jeden tysiąc sześćset pięćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

5.  zasądza od pozwanej M. B. na rzecz powódki M. S. kwotę 1.658,50 zł (jeden tysiąc sześćset pięćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

6.  nakazuje ściągnąć od pozwanej J. W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tczewie kwotę 58,79 zł (pięćdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) tytułem poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatków z tytułu wynagrodzenia biegłego sądowego,

7.  nakazuje ściągnąć od pozwanej M. B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tczewie kwotę 58,79 zł (pięćdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) tytułem poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatków z tytułu wynagrodzenia biegłego sądowego.

Sygn. akt I C 155/22

UZASADNIENIE

M. S. wniosła o zasądzenie od pozwanych J. W. i M. B. solidarnie na jej rzecz kwoty 7.700 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lutego 2022 r. do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanych na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, iż nabyła od pozwanych samochód O. (...), numer rejestracyjny (...) za cenę 7.300 zł. Podczas jazdy kontrolnej zapaliła się lampka kontrolna sygnalizująca błąd silnika, sprzedająca zapewniła, że jest to spowodowane odpięciem akumulatora oraz że po jego naładowaniu kontrolka zgaśnie. Pozwana zapewniała, że pojazd jest w bardzo dobrym stanie technicznym i że nie ma żadnych usterek i wad.

W dniu 3 stycznia 2022r. powódka odstawiła samochód do mechanika, odbierając auto 5 stycznia 2022 r. uzyskała informację, że pojazd posiada cały szereg usterek i nie posiada katalizatora. Pismem z dnia 5 stycznia 2022 r, powódka odstąpiła od umowy, wskazując jako ukryte wady w tym takie, które uniemożliwiają dopuszczenie samochodu do ruchu.

Pozwane nie zgadzały się na rozwiązanie umowy, dlatego powódka 13 stycznia 2022 r. uzyskała opinię Biura Rzeczoznawstwa Samochodowego, która potwierdziła wcześniejsze spostrzeżenia dotyczące stanu technicznego pojazdu. Rzeczoznawca wyliczył, że koszt ponownego montażu katalizatora wyniesie 6.641,73 zł brutto.

Powódka pismem z dnia 19 stycznia 2022 r. skierowanym do pozwanych potrzymała swoje odstąpienie od umowy i wezwała je do zwrotu kwoty 7.700 zł, na którą składa się także koszt opinii. Samochód pozostaje w garażu powódki i nie jest eksploatowany.

W odpowiedzi na pozew, pozwana J. W. wniosła o oddalenie powództwa oraz obciążenie powódki kosztami postępowania.

W uzasadnieniu przyznała, iż zawarła z powódką umowę sprzedaży, wskazała, że jedynie ona użytkowała pojazd, była z niego zadowolona, nie występowały w nim żadne usterki, postanowiła go sprzedać i nabyć auto, wyprodukowane w późniejszym czasie. Powódka odpowiedziała na ogłoszenie pozwanej, zamieszczone na portalu otomoto.pl. (...) przyjechała obejrzeć auto w towarzystwie jednej kobiety i dwóch mężczyzn, wszyscy obejrzeli auto, zaglądali pod maskę, wchodzili pod samochód, oglądali wnętrze, bagażnik. Powódka odbyła jazdę próbną i postanowiła kupić auto. Powódka nabyła auto za cenę 7.300 zł. Mimo próśb nie chciała poczekać z zakupem i sprawdzić stanu pojazdu na stacji diagnostycznej. Pozwana wskazała, że wszystkie dokumenty dotyczące wcześniejszych napraw przekazała powódce. Pozwana potwierdziła, że otrzymała oświadczenie o odstąpieniu od umowy przez powódkę, nie uznała jego skuteczności, albowiem samochód nie miał żadnych ukrytych wad.

Pozwana podkreśliła, że auto było pierwszym jej autem zakupionym bezpośrednio po zdaniu egzaminu, nie ma wiedzy o tym aby usunięty został katalizator, auto przechodziło przeglądy techniczne, nikt nie mówił o tym, że brakuje w nim jakiegoś elementu. Pozwana podkreśliła, że sprzedała auto prawie 18 letnie w dobrej wierze niczego nie zataiła, ani nie ukrywała. Usterki wymienione przez powódkę wynikają z normalnej eksploatacji pojazdu i nie są to wady ukryte.

Pozwana M. B. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa oraz obciążenie powódki kosztami postępowania.

W uzasadnieniu wskazała, że dokonała zakupu pojazdu wraz z J. W., zaraz po zdaniu przez nią egzaminu na prawo jazdy, celem skorzystania ze zniżek przy zawarciu umowy ubezpieczenia obowiązkowego pojazdu. Samochód użytkowała wyłącznie J. W., była z niego zadowolona, nie występowały w nim żadne usterki. Z uwagi na wiek auta postanowienia je sprzedać i nabyć nowszy pojazd. Pozwana podkreśliła, że nie brała udziału w negocjacjach z powódką, samochód spodobał się powódce, w związku z czym zdecydowała się na jego zakup. Pozwana zaprzeczyła, aby pojazd miał wady ukryte, został on sprzedany w dobrej wierze, za niską cenę, sprzedające niczego nie ukrywały.

W ocenie pozwanej powódka pojeździła pojazdem na koszt pozwanych i się rozmyśliła.

Powódka w piśmie z dnia 8 czerwca 2022 r. podtrzymała swoje stanowisko, nadto w przypadku dalszego kwestionowania stanu technicznego pojazdu i opinii załączonej do pozwu powódka wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego celem ustalenia, czy samochód pojazd O. (...) posiada wady wskazane w pozwie. Powódka podkreśliła, że od daty złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy sprzedaży, pojazd nie jest użytkowany i pozostaję w takim stanie jak w dacie zakupu.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 stycznia 2022 roku w T. M. S. zakupiła od J. W. i M. B. samochód osobowy marki O. (...), o numerze rejestracyjnym (...), za cenę 7.300 zł. Podczas zakupu obecny był jej mąż, szwagier i szwagierka, którzy mieli pomóc w ocenie pojazdu i podjęciu decyzji o zakupie. Żadna z tych osób nie posiada kwalifikacji mechanika samochodowego.

Przed zakupem powódka dokonała pobieżnych, zewnętrznych, oględzin pojazdu oraz wykonała jazdę próbną. M. S. nie sprawdziła pojazdu w warsztacie mechanicznym, bądź stacji kontroli pojazdów.

Pozwana J. W. zapełniła M. S., że pojazd jest sprawny technicznie, nadaje się do jazdy. Powódka nie miała możliwości dokonania sprawdzenia auta u mechanika, bowiem zakupu dokonała w niedzielę. Cena auta nie była niższa niż innych aut podobnej klasy i rocznika produkcji.

(dow ód: umowa sprzedaży z dnia 2 stycznia 2022 r. k. 9; zeznania powódki M. S. – k. 57- 57v – 00:01:45 – 00:07:23, k. 58 v- 00:3:58 – 00:37:05; zeznania pozwanej J. W. – k. 57v – 00:07:23 – 00:12:10, k. 58v – 00:37:05- 00:43:47; zeznania pozwanej M. B. – k. 58v-59 – 00:12:10 – 00:15:09, k. 59 – 00:43:47 – 00:46:22; zeznania świadka M. G. – k. 57v- 58 - 00:16:47 – 00:27:56).

3 stycznia 2022 r. powódka udała się do mechanika samochodowego, ponieważ auto nie chciało odpalić. przy odbiorze auta 5 stycznia 2022 r, dowiedziała się, że samochód posiada kilka wad - uszkodzenie tulei wahaczy przednich, poduszki pod skrzynią biegów, wyciek oleju z silnika, uszkodzenie EGR (regulator powietrza doładowania), brak katalizatora, zerwanie ze względu na korozję tłumika tylnego, uszkodzenie drążka kierowniczego prawego.

(dow ód: pismo – zestawienie usterek - k. 10; zeznania powódki M. S. – k. 57- 57v – 00:01:45 – 00:07:23, k. 58 v- 00:3:58 – 00:37:05; zeznania świadka M. G. – k. 57v- 58 - 00:16:47 – 00:27:56).

Wobec powyższego 5 stycznia 2022 r. powódka złożyła pozwanym oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży z uwagi na stwierdzenie istnienia ukrytych wad samochodu, które uniemożliwiają dopuszczenie go do ruchu. Powódka wskazała, że wady te powstał przed zakupem pojazdu.

(dow ód: oświadczenie z dnia 5 stycznia 2022 r. –k. 11; zeznania powódki M. S. – k. 57- 57v – 00:01:45 – 00:07:23, k. 58 v- 00:3:58 – 00:37:05; zeznania pozwanej J. W. – k. 57v – 00:07:23 – 00:12:10, k. 58v – 00:37:05- 00:43:47; zeznania pozwanej M. B. – k. 58v-59 – 00:12:10 – 00:15:09, k. 59 – 00:43:47 – 00:46:22)

W związku z wątpliwościami dotyczącymi pracy samochodu, M. S. zleciła rzeczoznawcy pojazdów samochodowych M. K. wykonanie opinii. W ocenie technicznej sporządzonej dnia 13 stycznia 2022 r. stwierdził on zastąpienie odcinka układu wydechowego, w którym znajduje się katalizator, rurą poprzez wspawanie. Spawy zabrudzone z elementami korozji wskazują na to, że zostały wykonane po upływie dłuższego czasu. Nie są to spawy wykonane w przeciągu dwóch tygodni, czy po zakupie auta. Jednocześnie stwierdzono skorodowanie i oberwanie tylnego tłumika układu wydechowego. Usunięcie katalizatora i zastąpienie zwykłym odcinkiem rury jest wadą ukrytą, której nie można stwierdzić w trakcie normalnej transakcji kupna - sprzedaży. Koszt ponownego montażu katalizatora wyniósłby 6.641,73 zł brutto.

Koszt wykonania opinii wyniósł 400 zł, koszt pokryła powódka.

(dow ód: opinia rzeczoznawcy z dnia 13 stycznia 2022 r. k. 12- 23; faktura za wykonania opinii – k. 24; zeznania powódki M. S. – k. 57- 57v – 00:01:45 – 00:07:23, k. 58 v- 00:3:58 – 00:37:05)

Pismami z dnia 19 stycznia 2022 r. pozwana podtrzymała swojej oświadczenie o odstąpieniu od umowy

(dow ód: pismo z dnia 19 stycznia 2022 r. –k. 25, 26)

Z przeprowadzonej w toku postępowania opinii biegłego wynika, że zakupiony pojazd ma wadę ukrytą w postaci braku katalizatora, który zastąpiono rura przelotową. Stan elementów układu wydechowego wyklucza możliwość usunięcia katalizatora po zakupie pojazdu. Pozostałe stwierdzone niesprawności mają charakter eksploatacyjny i nie można ich określić jako wad ukrytych. Brak katalizatora jest wada istotną i uniemożliwia prawidłowe i bezpieczne korzystanie z pojazdu, pojazd nie spełnia wymogów prawnych umożliwiających dopuszczenie go do ruchu po drogach publicznych. Całkowity koszt usunięcia wady wynosi 6.641,73 zł brutto. Korozja na spawach jest na tyle zaawansowana, że wyklucza późniejszą ingerencję w ten podzespół. Nadto jednolita brawa spawów oraz rury w ich sąsiedztwie potwierdza, że pojazd w takim stanie był eksploatowany od dłuższego czasu. Korozja jest bardzo zaawansowana, nawet na zdjęciach czarno - białych widoczne są głębokie wżery w strukturze metalu, co wskazuje na to, że do ingerencji doszło co najmniej kilka miesięcy przed wykonaniem dokumentacji fotograficznej. Widoczna korozja oraz stan jej zaawansowania w sposób nie budzący wątpliwości wskazują, że do ingerencji doszło przez zakupem pojazdu.

(dow ód: opinia biegłego F. G. k. 71-82, pisemna opinia uzupełniająca k. 110-115)

S ąd zważył co następuje:

W zasadniczej części stan faktyczny był bezsporny. Rozbieżne stanowiska stron odnoszą się do istnienia i chwili powstania wad w pojeździe. Sąd dał wiarę wszystkim zgromadzonym w aktach sprawy dowodom. Przedłożone przez strony dokumenty nie budzą wątpliwości i nie były kwestionowane. Świadek M. G. zeznawał spójnie i logicznie, przedstawił przebieg czynności dokonaniach przez powódkę i towarzyszące jej osoby przed zakupem auta. Jego zeznania korelują z zeznaniami stron. Brak jest zatem podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności. Podobnie w przypadku zeznań składanych przez powódkę w charakterze strony – pokrywają się one z zeznaniami świadka oraz zgromadzonymi w sprawie dowodami z dokumentów. Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanych, za wyjątkiem twierdzeń o braku jakichkolwiek wad w pojeździe, czemu zresztą przeczyła opinia biegłego rzeczoznawcy motoryzacyjnego.

Opinia biegłego jest jasna, pełna i zawiera jednoznaczne wnioski. Przy jej sporządzaniu wykorzystano prawidłowe metody. Biegły odniósł się do podniesionych przez pozwane zarzutów do opinii. Biegły wyjaśnił, że wygląd spawów i rury przelotowej - znaczne ich skorodowanie wyklucza, aby demontażu katalizatora dokonano po zakupie pojazdu. Korozja jest tak zaawansowana, że jest widoczna na czarno - biegłych zdjęciach, nie jest możliwe aby taki stopień korozji wystąpił po kilku godzinach czy dniach, w ocenie biegłego do ingerencji w układ wydechowy doszło przynajmniej kilka miesięcy przed zakupem. Biegły wyjaśnił nadto, że do wykonania opinii nie było konieczne dokonanie oględzin pojazdu, albowiem od zakupu pojazdu do chwili sporządzenia opinii upłynęło niemal 11 miesięcy, zaś zdjęcia wykonał rzeczoznawca w dniu 13 stycznia 2022 r., czyli w zasadzie bezpośrednio po zakupie pojazdu. Biegły powtórnie podkreślił, że brak katalizatora jest poważną niesprawnością pojazdu, dyskwalifikuje jego użytkowanie, ponieważ pojazd taki nie spełnia wymagań prawa o ruchu drogowym. Pozwane nie złożyły zastrzeżeń do opinii uzupełniającej biegłego.

Sąd oddalił wnioski pozwanych o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków W. K. oraz T. C., w ocenie sądu wnioski te zmierzały do przewlekłości postępowania, nadto pozwane zostały zobowiązane do złożenia odpowiedzi na pozew (zarządzenie z dnia 4 maja 2022 r.) oraz pouczone, że w odpowiedzi tej winny wskazać wszystkie twierdzenia i dowody istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pod rygorem uraty prawa do ich powoływania w toku dalszego postępowania, pozwane pouczono, że dowody zgłoszone z naruszeniem takiego obowiązku zostaną pominięte, chyba, że strona uprawdopodobni, że powołanie ich nie było możliwe albo że potrzeba ich powołania wynikła później. Nie sposób przyjąć, że pozwane nie mogły wcześniej złożyć wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań środków, pozwana J. W. musiała znać dane świadków, skoro są to osoby, którym powierzała naprawę pojazdu. Potrzeba powołania dowodu nie wynikła też później albowiem w pozwie powódka jasno określiła, że przyczyną odstąpienia od umowy jest właśnie brak w pojeździe katalizatora, co wynika także z załączanych do pozwu dokumentów. Pozwane zatem od początku miały świadomość tego, jakiej kwestii będzie dotyczył spór, a co za tym idzie winny wykazać okoliczności przeciwne, o czym zostały pouczone (pouczenia k. 30 i 31). Fakt, że pozwane dopiero przed ostatnią rozprawą zdecydowały się skorzystać z usług profesjonalnego pełnomocnika nie ma tu znaczenia. O możliwości ustanowienia pełnomocnika pozwane także zostały pouczone, to, że nie skorzystały z tej możliwości na wcześniejszym etapie obciąża wyłącznie je.

Obrona pozwanych ograniczała się do wskazania, że pojazd nie miał wad ukrytych, a usunięcia katalizatora dokonano po jego sprzedaży. Te twierdzenia pozwanych, dotyczące stanu faktycznego, nie zostały udowodnione. Z treści opinii biegłego wynika, jednoznacznie, że wadą ukrytą pojazdu był brak katalizatora, a nadto, że demontażu dokonano z pewnością przed zakupem pojazdu i to nie bezpośrednio przed jego zakupem, a raczej w okresie przynamniej kliku miesięcy. Nadto wbrew stanowisku pozwanych trudno przyjąć mając na uwadze zasady logiki i doświadczenia życiowego, że powódka dokonała zakupu pojazdu 2 stycznia, by złożyć oświadczenie o odstąpieniu od umowy 5 stycznia. Nie sposób zgodzić się z pozwanymi, aby w tym czasie powódka zdążyła „najeździć się i znudzić” pojazdem. Trudno także przyjąć, że sama powódka zdemontowała katalizator, pozwane nie wskazały, co miałoby stanowić motywacje dla takiego działania powódki. Nie sposób przyjąć, że uczyniła to by ponieść dodatkowe wydatki samej opinii prywatnej, czy postępowania oraz trudy wszystkich tych czynności.

Przechodząc do oceny prawnej zgłoszonego żądania, Sąd uznał roszczenie powódki za uzasadnione.

Obowiązki sprzedawcy względem kupującego za wady rzeczy sprzedanej regulują przepisy art. 556 i następne Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 556 k.c., sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Wada fizyczna, stosownie do treści art. 5561 § 1 k.c., polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. Dokonując oceny zgodności rzeczy z umową bierze się pod uwagę czy rzecz posiada cechy jakich może zasadnie oczekiwać kupujący na podstawie wszelkich okoliczności towarzyszących nabyciu. Przepis wskazuje przykładowe przejawy wad fizycznych. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1.  nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;

2.  nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;

3.  nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;

4.  została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.

W świetle art. 559 k.c., sprzedawca jest odpowiedzialny z tytułu rękojmi za wady fizyczne, które istniały w chwili przejścia niebezpieczeństwa na kupującego lub wynikły z przyczyny tkwiącej w rzeczy sprzedanej w tej samej chwili.

Z kolei zgodnie z art. 557 § 1 k.c. sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy.

Analizując spełnienie powyższych przesłanek w niniejszej sprawie, w pierwszej kolejności należy odnieść się do kwestii spornej pomiędzy stronami, dotyczącej tego, czy rzecz sprzedana miała wady. Jak wskazano powyższej ustalone zostało w toku procesu ponad wszelką wątpliwość, że będący przedmiotem sprzedaży samochód miał wadę ukrytą w postaci braku katalizatora. Wada ta istniała w dacie dokonania sprzedaży. Zakupiony przez powódkę samochód osobowy jest niezgodny z umową, bowiem nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia oraz nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia (art. 5561 § 1 k.c.). Z treści opinii biegłego jasno wynika, iż stwierdzona wada ma istotny charakter. Nie można bowiem dokonać innej oceny, skoro brak katalizatora w ogóle powoduje, że pojazd nie może być użytkowany na drogach publicznych. Za powyższą tezą przemawia także wartość ewentualnej naprawy, która zbliżona jest do umówionej między stronami ceny.

O takiej wadzie rzeczy kupująca nie wiedziała w chwili zawarcia umowy, co sprawia, że pozwane jako sprzedawca ponoszą odpowiedzialność z tytułu rękojmi (art. 557 § 1 k.c.). Ponieważ wada pojazdu występowała jeszcze przed dokonaniem jego zakupu przez powódkę, na co wprost wskazał biegły, nie doszło również do zwolnienia sprzedawcy - zgodnie z art. 559 k.c. - od odpowiedzialności za wady powstałe po przejściu niebezpieczeństwa na powódkę. Powyższe uzasadnia odpowiedzialność pozwanego jako sprzedawcy z tytułu rękojmi.

Istnienie wady powoduje, że po stronie kupującego aktualizują się określone uprawnienia w stosunku do sprzedawcy, w myśl art. 560 § 1 k.c. jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady. Kupujący nie może odstąpić od umowy, jeżeli wada jest nieistotna (§ 3).

Zgodnie z art. 494 § 1 k.c., strona, która odstępuje od umowy wzajemnej, obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy, a druga strona obowiązana jest to przyjąć. Strona, która odstępuje od umowy, może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również na zasadach ogólnych naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania. W świetle brzmienia przytoczonego przepisu zasadne jest więc żądanie powódki co do zwrotu zapłaconej ceny pojazdu, tj. kwoty 7.300 zł.

W ocenie Sądu, dodatkowy kwot dochodzony przez powódkę w postaci 400 zł tytułem sumy wydatków na opinie rzeczoznawcy jest także uzasadniony. Fakt jego poniesienia został udowodniony przedłożonym rachunkiem. Co do kosztów sporządzenia opinii należy zauważyć, że powódka nie jest specjalistą w dziedzinie mechaniki i konstrukcji samochodów. Opinia ta była więc niezbędna, aby zweryfikować jej ewentualne żądania wobec pozwanych.

Mając więc na uwadze powyższe, Sąd uznał żądanie powódki za zasadne w całości. Nie mniej jednak Sąd uznał, że odpowiedzialność pozwanych nie ma charakteru odpowiedzialności solidarnej. Zgodnie bowiem z art. 366 § 1 k.c. kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Solidarność dłużników wynika z ustawy, albo z samej czynności prawnej, solidarności nie można domniemywać. W przedmiotowej sprawie solidarność dłużniczek nie wynika wprost z ustawy, nie wynika ona także z umowy łączącej strony. Stosownie do treści art. 379 k.c. jeżeli jest kilku dłużników albo kilku wierzycieli, a świadczenie jest podzielne, zarówno dług, jak i wierzytelność dzielą się na tyle niezależnych od siebie części, ilu jest dłużników albo wierzycieli. Części te są równe, jeżeli z okoliczności nie wynika nic innego. Świadczenie jest podzielne, jeżeli może być spełnione częściowo bez istotnej zmiany przedmiotu lub wartości (§ 2).

Pozwane były współwłaścicielkami pojazdu, w ocenie Sądu dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia, która z pozwanych pojazd użytkowała. Zgodnie z art. 207 k.c. pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów, w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. W myśl art. 197 k.c. domniemywa się, że udziały współwłaścicieli są równe.

Zadaniem Sądu jest zastosować prawidłowe normy prawa materialnego, sokoro zatem świadczenie jest podzielne, a nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności solidarnej pozwanych, Sąd zasądził kwotę żądaną pozwem od obu pozwanych po ½ części. O czym orzeczono w pkt. 1. i 2. wyroku. W toku postępowania nie wskazano, aby pozwane były współwłaścicielami samochodu w innej cześci niż w częściach równych.

O odsetkach Sąd orzekł na mocy art. 481 § 1 k.c. i art. 455 k.c. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie do treści art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W ocenie Sądu roszczenie o zwrot świadczenia z tytułu umowy wzajemnej stało się wymagalne po wezwaniu pozwanych przez powódkę do spełnienia świadczenia, co powódka uczyniła pismem z dnia 19 stycznia 2022 r. (k. 25 i 26 akt).

Sąd oddalił powództwo w zakresie odpowiedzialności solidarnej pozwanych, z przyczyn wskazanych powyżej (pkt. 3. wyroku)

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 4 i 5 . wyroku, mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1, § 1 1, § 3). Zgodnie z art. 105 § 1 k.p.c. 1. współuczestnicy sporu zwracają koszty procesu w częściach równych. Sąd może jednak nakazać zwrot kosztów odpowiednio do udziału każdego ze współuczestników w sprawie, jeżeli pod tym względem zachodzą znaczne różnice. Ponieważ pozwane przegrały proces w całości, to on winny zostać obciążone kosztami procesu po połowie. Powódka poniosła koszty w łącznej kwocie 3.317 zł (opłata od pozwu – 500 zł, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 1.800 zł kosztów zastępstwa procesowego, 1.000 zł. tytułem zaliczki). Połowę z tych kosztów stanowi kwota 1.658,50 zł, która to Sąd obciążył każdą z pozwanych. Sąd miał na uwadze fakt, że powódka w pozwie domagała się zwrotu wynagrodzenia jednego pełnomocnika.

W punkcie 6. i 7. wyroku, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 755), nakazano ściągnąć od każdej z pozwanych na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tczewie kwotę 58,75 zł tytułem poniesionych tymczasowo wydatków przez Skarb Państwa. W sprawie poniesiono wydatki na rzecz wynagrodzenia biegłego w kwocie 1.117,58 zł, z czego wydatek w kwocie 1.000 zł pokryto z zaliczki (k. 97, 131). Koszty wynagrodzenia biegłego, które nie znalazły pokrycia w zaliczce to kwota 117, 58 zł, kwotą obciążono po połowie pozwane (117,58 :2 = 58,79).

SSR D. (...)