Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2023 roku

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Karol Kowalski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Magdalena Muller

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2023 roku w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko E. O.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie co do kwoty 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami umownym w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 8 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej E. O. na rzecz powódki (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 274 zł (dwieście siedemdziesiąt cztery złote) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 8 stycznia 2022 roku do dnia 28 lutego 2023 roku;

III.  należność zasądzoną w punkcie II. rozkłada na 6 rat, przy czym 5. pierwszych rat w kwotach po 50 zł (pięćdziesiąt złotych), zaś 6. rata w kwocie 24 zł (dwadzieścia cztery złote), płatnych w terminach do 10. dnia miesiąca, poczynając od miesiąca następnego po miesiącu, w którym uprawomocni się wyrok, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku zwłoki w terminie płatności, przy czym zwłoka w terminie płatności którejkolwiek raty skutkuje wymagalnością całego roszczenia;

IV.  zasądza od pozwanej E. O. na rzecz powódki (...) Spółki Akcyjnej w W. tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 139,02 zł (sto trzydzieści dziewięć złotych dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 33/23

UZASADNIENIE

(...) S.A. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. O. na jego rzecz kwoty 8.741,62 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie naliczanymi od dnia 8 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwana podpisała weksel z dnia 27 stycznia 2020 r. i zobowiązała się do zapłaty w dniu 7 stycznia 2022 r. kwoty 9.471,62 zł. Powód zaznaczył, iż wezwał stronę pozwaną do wykupu weksla. E. O. uregulowała względem powoda należność w kwocie 730 zł. Dalej podnoszono, iż weksel został wystawiony przez stronę pozwaną na zabezpieczenie zwrotu całej sumy z tytułu pożyczki udzielonej przez powoda na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 27 stycznia 2020 r. Skierowane przez powoda do pozwanej wezwanie do dobrowolnego spełnienia świadczenia również okazało się bezskuteczne.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie wniosła o rozłożenie ewentualnie zasądzonego świadczenia na raty. Podniosła zarzuty dotyczące niewykazania i nieudowodnienia podstawy faktycznej i prawnej roszczenia, wysokości roszczenia i sposobu jego wyliczenia, daty wymagalności roszczenia, istnienia podstawy do wypowiedzenia umowy, należytego i skutecznego wypowiedzenia umowy i wezwania do zapłaty oraz braku dokonania pełnego rozliczenia zadłużenia wskazującego na kwotę dochodzonej należności.

W toku postępowania powód cofnął powództwo co do kwoty 250 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 stycznia 2020 r. E. O. zawarła z powodem (...) Spółką Akcyjną w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Integralną częścią umowy pożyczki była deklaracja wekslowa wystawcy weksla, w której pozwana upoważniła powoda do wypełnienia weksla.

Mocą zawartej w dniu 27 stycznia 2020 r. przez strony umowy pożyczki nr (...) S.A. w W. udzielił E. O. pożyczki ustalając następujące jej warunki:

- całkowita kwota pożyczki - 9.000 zł;

- całkowita kwota do zapłaty - 20.880 zł;

- wynagrodzenie prowizyjne - 7.771zł;

- opłata przygotowawcza - 129 zł;

- koszt (...) - 1.100 zł;

- rzeczywista roczna stopa oprocentowania - 90.55%.

Spłata pożyczki miała nastąpić w 36 miesięcznych ratach po 580 zł, do dnia 6 lutego 2023 r. Pierwszą ratę należało uiścić do dnia 6 marca 2020 r. Pożyczka była oprocentowana według stałej stopy oprocentowania w wysokości 9,87% w skali roku (odsetki umowne).

Celem zabezpieczenia pożyczki pożyczkobiorca wystawił i przekazał pożyczkodawcy w dniu podpisania umowy weksel in blanco, który miał zostać wypełniony w przypadku braku spłaty zobowiązania. Zgodnie z umową, pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę w przypadku: a) gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Pożyczkodawca może wezwać pożyczkobiorcę do zapłaty na piśmie, na adres pożyczkobiorcy, wskazany we wniosku kredytowym lub inny adres wskazany przez pożyczkobiorcę. Pożyczkodawca zobowiązany jest do zachowania 30- dniowego okresu wypowiedzenia warunków umów; b) złożenia przez pożyczkobiorcę nieprawdziwych oświadczeń lub podania nieprawdziwych danych we wniosku kredytowym lub w dokumentacji kredytowej, posłużenia się przez pożyczkobiorcę fałszywymi lub podrobionymi dokumentami w celu uzyskania pożyczki - ze skutkiem natychmiastowym (pkt 8).

Pożyczkodawca ma prawo wypełnić weksel in blanco, na zasadach określonych w deklaracji wekslowej w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości - w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania a także w terminie 14 dni od wypowiedzenia umowy w trybie natychmiastowym (pkt 8.2).

(dowody: umowa po życzki gotówkowej nr (...)- k. 4-7, deklaracja wekslowa – k. 11, (...)- k. 7- 7v, 50- 51, harmonogram spłat- k. 8, weksel- k. 9, wniosek o udzielenie pożyczki- k. 48-49v, zestawienie odsetek- k. 47, zeznania E. O. z dnia 28 lutego 2023 r.- przedział czasowy 00:01:29- 00:33:13, k. 57-57v)

E. O. spłaciła zobowiązanie wobec (...) S.A. wynikające z powyższej umowy w łącznej kwocie 11.735 zł. W toku procesu dodatkowo uiściła kwotę w wysokości 250 zł.

(dow ód: zakładka platby dla umowy (...)- k. 46, zestawienie odsetek- k. 47, zeznania E. O. z dnia 28 lutego 2023 r.- przedział czasowy 00:01:29- 00:33:13, k. 57-57v)

W piśmie z dnia 7 grudnia 2021 r. (...) S.A. wypowiedział umowę pożyczki oraz wezwał E. O. do wykupu weksla w ciągu 30 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. W treści pisma zaznaczono, że zadłużenie wynikające z umowy (...) wynosi 9.471,62 zł.

(dow ód: wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla- k. 10, 54, potwierdzenie nadania przesyłki- k. 55)

Pismem z dnia 9 listopada 2021 r. pożyczkodawca wezwał E. O. do zapłaty.

(dow ód: ostateczne wezwanie do zapłaty- k. 52, potwierdzenie nadania przesyłki- k. 53)

W dniu 23 czerwca 2022 r. E. O. skierowała do (...) S.A. wniosek o restrukturyzację zobowiązań z tytułu umowy pożyczkowej.

(dow ód: wniosek o restrukturyzację- k. 27-29)

Dochód E. O. stanowi renta w wysokości 2.500 zł. Pozwana nie posiada oszczędności ani wartościowych składników majątkowych. Zamieszkuje w lokalu należącym do syna, który w miarę możliwości wspiera ją w kosztach utrzymania. Pozwana zobowiązana jest do uregulowania także innych zobowiązań pożyczkowych, niektóre z nich stanowią przedmiot postępowań egzekucyjnych. Komornik egzekwuje miesięcznie kwotę 730 zł. Około 800 zł miesięcznie E. O. przeznacza na spłatę innych zobowiązań. W związku z problemami zdrowotnymi, pozwana przyjmuje stałe leki, które stanowią dla niej dodatkowy wydatek.

(dow ód: zeznania E. O. z dnia 28 lutego 2023 r.- przedział czasowy 00:01:29- 00:33:13, k. 57-57v)

S ąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez powoda dowodów, których treść i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu. Dały one obraz co do tego jakiej treści strony zawarły umowę oraz co do jej wykonania przez pożyczkodawcę.

Nadto, Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanej, która przyznała, iż zawierała umowę pożyczki ze stroną powodową, wystawiła weksel oraz, że częściowo spłaciła zobowiązanie. W tym zakresie jej twierdzenia są więc spójne z pozostałym materiałem dowodowym. Ustaleń co do sytuacji majątkowej i osobistej pozwanej również dokonano na podstawie jej zeznań – w ocenie Sądu nie ma podstaw do kwestionowania szczerości jej wypowiedzi.

Za bezsporną uznano kwotę spłaconą przez pozwaną, albowiem pozwana nie podnosiła aby dokonała spłaty w wyższym zakresie niż wskazany przez stronę powodową.

Przechodząc do oceny prawnej wskazać należy, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Stosownie do art. 203 § 4 k.p.c., Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Natomiast w myśl art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Powód cofnął powództwo co do kwoty 250 zł ze zrzeczeniem się roszczenia, wskazując że pozwana uiściła tę kwotę po wniesieniu powództwa. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie brak jest okoliczności, które przemawiałyby za uznaniem cofnięcia za niedopuszczalne. Wobec powyższego postępowanie w tym zakresie należało umorzyć, o czym orzeczono w punkcie I. wyroku.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 720 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W myśl art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nadto, Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.). Winny one również wykazywać fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) jeżeli wywodzą z nich skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, publ. OSNC 1997 nr 6-7 poz. 76). To strony dysponują przedmiotem postępowania i są w najwyższym stopniu zainteresowane jego wynikiem, wobec czego to na nich, co do zasady, ciąży obowiązek powoływania i przedstawiania sądowi wybranych przez siebie dowodów.

W rozpoznawanej sprawie powód dochodził należności na podstawie weksla in blanco, a więc niezupełnego w chwili wystawienia. Powód podkreślał, że weksel zabezpieczał zawartą z pozwaną umowę pożyczki. W przypadku weksla własnego in blanco o charakterze gwarancyjnym wystawca na podstawie art. 10 p.w. w zw. z art. 103 p.w. może podnieść względem wierzyciela zarzut, że weksel nie został wystawiony zgodnie z zawartym porozumieniem. Wobec aktualnego orzecznictwa sądów powszechnych obowiązkiem Sądu było zbadanie z urzędu stosunku podstawowego celem ustalenia, czy umowa nie zawiera postanowień niedozwolonych.

Powód dochodził oprócz spłaty kapitału pożyczki wraz z odsetkami umownymi, również dodatkowych kosztów w postaci opłaty przygotowawczej w wysokości 129 zł, prowizji w wysokości 7.771 zł oraz kwoty 1.100 zł z tytułu(...)

Trzeba zauważyć, że pozaodsetkowe koszty kredytu określone w umowie mieszczą się w limicie określonym w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. Jednakże fakt, że koszty te są ustalone na poziomie niższym niż maksymalny pułap ustawowy nie wyłącza możliwości ich prawnej analizy także przez pryzmat innych norm prawa cywilnego w tym art. 3851– 3853 k.c. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia z dnia 26 października 2021 r. (III CZP 42/20, LEX nr 3246814), okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (obecnie tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 1083 z późn. zm.), nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (art. 3851 § 1 k.c.). Za utrwalone w orzecznictwie uznać należy stanowisko, zgodnie z którym przepisy art. 36a ustawy z 2011 r. o kredycie konsumenckim nie określają pozytywnie, w sposób bezwzględnie wiążący, liczby, charakteru i konkretnej wysokości kosztów składających się na pozaodsetkowe koszty kredytu, a jedynie wytyczają ramy, w których postanowienia umowy kredytu konsumenckiego, określające te koszty, muszą się mieścić. Korzystając ze swobody kontraktowej, którą zapewniają te ramy, strony (w praktyce przedsiębiorca) nie mogą pomijać dodatkowych, ustawowych ograniczeń swobody kontraktowej, wynikających z art. 3851 k.c. Stosowne postanowienia nie mogą kształtować ponoszonych przez kredytobiorcę-konsumenta pozaodsetkowych kosztów kredytu w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2022 r., sygn. akt I NSNc 455/21, LEX nr 3370680).

W myśl art. 3851 § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Powyższe przesłanki muszą zostać spełnione łącznie.

Nie budzi wątpliwości, iż pożyczkodawca jest przedsiębiorcą, który zajmuje się prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych i przy zawieraniu umów posługuje się wzorcami umownymi. Z kolei pozwana zawierała umowę jako konsument, co wynika z okoliczności sprawy, albowiem nie ujawniły się żadne dane świadczące o tym aby pozwana miała być przedsiębiorcą.

Działanie wbrew dobrym obyczajom rozumie się w judykaturze jako wprowadzanie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku; rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza zaś nieusprawiedliwioną dysproporcję - na niekorzyść konsumenta - praw i obowiązków stron, wynikających z umowy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04, opubl. Biul. SN Nr 11/2005 poz. 13 oraz z dnia 3 lutego 2006 r., I CK 297/05, opubl. Biul. SN Nr 5-6/2006 poz. 12, z dnia 27 października 2006 r., I CSK 173/06, opubl.). Ocena rzetelności określonego postanowienia wymaga zatem rozważenia indywidualnego rozkładu obciążeń, kosztów i ryzyka, jakie wiąże się z przyjętymi rozwiązaniami oraz zbadania jak wyglądałyby prawa lub obowiązki konsumenta w sytuacji, w której postanowienie to nie zostałoby zastrzeżone.

Za abuzywne należało uznać postanowienia umowy przewidujące obowiązek zapłaty prowizji w kwocie aż 7.771 zł. Trzeba podkreślić, że suma ta stanowi 86% udostępnionego pożyczkobiorcy kapitału. Po pierwsze należy zauważyć, że pozwana była zobowiązana do zapłaty odsetek umownych, których stopa określona została w wysokości równej odsetkom maksymalnym oraz osobnej opłaty przygotowawczej. Prowizja jest więc dodatkowym składnikiem obciążającym pozwaną ponad kwotę pożyczonego kapitału. Po drugie, tak wysoka kwota nie znajduje uzasadnienia w okolicznościach niniejszej sprawy i jest rażąco wygórowana. Podkreślenia wymaga, że powód nie wskazał jakichkolwiek okoliczności, które uzasadniałyby przekonanie o racjonalności i celowości określenia prowizji na tak wysokim poziomie, szczególnie wobec naliczenia dodatkowej opłaty przygotowawczej. Nie wskazano więc przekonująco jakie czynności czy ponoszone koszty uzasadniają obciążenie pożyczkobiorcy prowizją na takim poziomie. Nie wyjaśniono również na jakich zasadach ustalana jest wysokość prowizji. Z tego też powodu postanowienie umowne określające jej wysokość uznać należało za sprzeczne z dobrymi obyczajami i godzące w interes konsumenta.

Za abuzywne i niewiążące pozwanej należało uznać także postanowienia przewidujące obowiązek zapłaty z tytułu usługi (...). Wbrew stanowisku powoda Sąd uznał, iż w przedmiotowej sprawie nie wykazano by postanowienia umowy dotyczące (...) były uzgodnione indywidualnie ze stroną pozwaną. Nadto, koszt skorzystania z opcji (...) jest wysoki i nieuzasadniony treścią umowy oraz podpisanym przez pozwaną oświadczeniem. Analiza omawianej usługi, polegającej na możliwości odroczenia rat czy powiadomienia klienta o np. nadchodzących terminach płatności, prowadzi do wniosku, że stanowi ona jedynie pozorną korzyść, a jej koszt w kwocie 1.100 zł jest zdecydowanie zawyżony wobec faktycznych udogodnień dla pożyczkobiorcy. Ewidentnie więc postanowienia umowne w tym zakresie są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interes konsumenta. Nakładają bowiem na niego obowiązek zapłaty nie będący realnym ekwiwalentem osiąganych korzyści.

Zdaniem Sądu postanowienia dotyczące prowizji oraz obejmujące (...)nie były uzgadniane indywidualnie z pożyczkobiorcą – pozwaną, która nie miała żadnego wpływu na treść, bowiem zostały one narzucone jej w ramach stosowania przez powoda wzorca umowy. O możliwości wpływu na te postanowienia umowy w szczególności nie może świadczyć zgoda pożyczkobiorcy jak również możliwość zapoznania się z treścią dokumentów.

W ocenie Sądu powodowi przysługuje kwota należności głównej, odsetki umowne oraz opłata przygotowawcza,

Koszty opłaty przygotowawczej nie przekraczają limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu. Należy zauważyć, iż koszt opłaty przygotowawczej nie stanowi znacznego wydatku w odniesieniu do kwoty pożyczki oraz kosztów czynności, które z tego tytułu są pokrywane. Pożyczkodawca zaznaczył, iż opłata przygotowawcza naliczana jest jako koszt związany z przygotowaniem umowy, w tym zgromadzeniem koniecznych dokumentów i dokonaniem weryfikacji zdolności kredytowej pożyczkobiorcy oraz uruchomienia środków. W związku z powyższym sąd uznał, że zasadne jest naliczenie opłaty przygotowawczej w wysokości 129 zł, która stanowi wynagrodzenie za czynności podejmowane przy zawieraniu umowy, w tym jej przygotowanie.

Kwotę przysługującą powodowi wynoszącą 12.009 zł należało pomniejszyć o sumę wpłat dokonanych przez pozwaną w łącznej wysokości 11.735 zł. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie kwoty 274 zł.

W myśl art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Strony w umowie zastrzegły odsetki maksymalne za opóźnienie w przypadku braku spłaty w terminie (pkt 4.1. umowy). Pozwana nie kwestionowała daty wymagalności roszczenia wskazanej przez powoda. Nadto, znajduje ona potwierdzenie w treści pisma, w którym wypowiedziano umowę pożyczki oraz wezwano pozwaną do wykupu weksla.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w punkcie II. wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 274 zł, zaś w pozostałym zakresie oddalił powództwo – o czym orzekł w wyroku uzupełniającym.

Na uwzględnienie zasługiwał wniosek pozwanej o rozłożenie zasądzonej należności na raty. W myśl art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Pozwana jest osobą schorowaną, nie posiada wartościowych składników majątkowych ani oszczędności, a jednocześnie wykazywała chęć uregulowania zadłużenia względem powoda. W ocenie Sąd, dochody osiągane przez pozwaną oraz jej uzasadnione wydatki nie pozwalają jej na jednorazową zapłatę. Sąd miał również na uwadze interes wierzyciela, albowiem wysokość i liczba rat została ustalona na poziomie, który uzasadnia przekonanie, że uzyska zaspokojenie bez potrzeby wszczynania postępowania egzekucyjnego. Jednocześnie, w interesie powoda, zastrzeżono, że zwłoka w płatności którejkolwiek raty skutkuje wymagalnością całego roszczenia.

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty miało ten skutek, że powodowi nie przysługiwały odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat (por. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970r. III PZP 11/70, OSNC 1971/4/61, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2006r. III CZP 126/06, OSNC 2007/10/147), dlatego też odsetki od należnych kwot zostały określone do dnia wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Powód dochodził kwoty 8.741,62 zł, zaś zasądzono na jego rzecz kwotę 276 zł, zaś co do kwoty 250 zł cofnięto powództwo na skutek spełnienia świadczenia – w tym zakresie powód wygrał więc proces. Przyjąć należy, że powód wygrał sprawę w 6%. Powód w trakcie procesu poniósł koszty: opłaty od pozwu w kwocie 500 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz kwotę 1.800 zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalono w oparciu o treść Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (teks jedn. Dz.U.2018.265). Pozwania w toku procesu nie poniosła kosztów. Dokonując stosunkowego rozliczenia Sąd w pkt IV. wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 139,02 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.