Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

POSTANOWIENIE

Dnia 4 marca 2024 roku

Sąd Rejonowy w T. I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Karol Kowalski

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2024 roku w T.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. (...)

przeciwko K. W. (poprzednio K.)

o zapłatę

w przedmiocie sprzeciwu od nakazy zapłaty Referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym w T. z dnia 6 czerwca 2017 roku, sygn. akt I Nc 2203/17,

postanawia:

odrzucić sprzeciw od nakazu zapłaty.

sygn. akt I Nc 2203/17

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 4 marca 2024 r.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 6 czerwca 2017 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w T. rozstrzygnął zgodnie z żądaniem pozwu (k. 29).

Dnia 17 listopada 2023 r. pozwana K. W. (wcześniej K.) wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty. Zaskarżając go w całości wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu (k. 46).

W uzasadnieniu podniosła zarzut nieistnienia zobowiązania, gdyż powód nie udowodnił w należyty sposób istnienia wierzytelności. Nadto podkreślono, że pozwana nie otrzymała nakazu zapłaty.

Postanowieniem z dnia 4 grudnia 2023 r. referendarz sądowy odrzucił sprzeciw od nakazu zapłaty (k. 48).

W uzasadnieniu wskazano, że odpis nakazu zapłaty został wysłany pozwanej w dniu 19 czerwca 2017r., następnie przesyłka została dwukrotnie awizowana – w dniach 20 czerwca 2017r. i w dniu 28 czerwca 2017r. Przesyłka została zgodnie z obowiązującymi przepisami uznana za doręczoną w dniu 6 lipca 2017r. W dalszej części uzasadnienia referendarz wskazał, iż strona pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty po upływie przewidzianego w art. 502 par. 1 k.p.c. terminu dwóch tygodni (który minął w dniu 20 lipca 2017r.) – tj. w dniu 17 listopada 2023 r. po wydaniu postanowienia o odmowie ponownego doręczenia nakazu zapłaty i odmowie uchylenia postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności, a także uchylenia zarządzenia o uznaniu korespondencji za prawidłowo doręczoną. Należy również wskazać, że nie został złożony przez pozwaną wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu (składając wniosek należałoby jednocześnie złożyć tenże sprzeciw), natomiast sam sprzeciw został złożony w dniu 17 listopada 2023 r.

Pozwana wniosła skargę na powyższe orzeczenie referendarza sądowego (k. 71).

S ąd zważył co następuje:

Sprzeciw od nakazu zapłaty należało odrzucić, zaś argumentacja podnoszona w skardze na orzeczenie referendarza nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nakaz zapłaty, co do którego złożono sprzeciw, wydano 6 czerwca 2017 r. Kwestia zaskarżenia nakazu zapłaty w postepowaniu upominawczym była przedmiotem nowelizacji. Z przepisów intertemporalnych wynika, iż w takiej sytuacji należy stosować regulacje obowiązujące w dacie wydania nakazu zapłaty (zob. art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 2019 r., poz. 1469).

W przypadku wniesienia skargi orzeczenie referendarza sądowego traci moc. Po utracie mocy orzeczenia referendarza sądowego sąd rozpoznaje sprawę jako sąd pierwszej instancji. Skarga na orzeczenie referendarza, co do zasady, ma charakter anulacyjny, a więc dalsze postępowanie polega nie na merytorycznej kontroli skargi, lecz ponownym rozpoznaniu sprawy, której dotyczyło orzeczenie referendarza. Wobec tego za nieadekwatny do rodzaju złożonego środka zaskarżenia należało uznać wniosek o uchylenie zaskarżonego postanowienia zawarty w skardze.

Z art. 502 § 1 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym w chwili wydania nakazu zapłaty wynika, że sprzeciw należy wnieść w terminie 2 tygodni od dnia doręczenia tego nakazu. Z kolei stosownie do art. 504 § 1 k.p.c. w brzemieniu obowiązującym w chwili wydania nakazu zapłaty, sąd odrzuca sprzeciw wniesiony po upływie terminu.

Korespondencję zawierającą nakaz zapłaty i odpis pozwu uznano za doręczone pozwanej w dniu 6 lipca 2017 r. (k. 25). Tymczasem sprzeciw złożono w dniu 17 listopada 2023 r., a więc po upływie terminu do jego złożenia.

Argumentacja pełnomocnika pozwanej zawarta w skardze na orzeczenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Trzeba zauważyć, iż zanim referendarz wydał postanowienie o odrzuceniu sprzeciwu od nakazu zapłaty (k. 48), wydał wcześniej postanowienie o odmowie ponownego doręczenia nakazu zapłaty i odmowie uchylenia postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności i uchylenia zarządzenia o uznaniu korespondencji za prawidłowo doręczoną (k. 43). Jest jasne, że oba rozstrzygnięcia referendarza są ze sobą merytorycznie powiązane, gdyż odrzucenie sprzeciwu wynika z oceny, iż pierwotne doręczenie było skuteczne. Bez znaczenia są więc rozważania pełnomocnika pozwanej co do tego, iż obalenie domniemania płynącego z doręczenia zastępczego ma wpływ na bieg terminu do złożenia sprzeciwu. Clou problemu dotyczy bowiem kwestii wykazania przez pozwaną braku skutecznego doręczenia.

W ocenie Sądu pozwana nie wykazała, iż doręczenie nakazu zapłaty i odpisu pozwu nie było skuteczne. Po pierwsze, do pisma z dnia 15 września 2023 r. załączono poświadczone przez profesjonalnego pełnomocnika odpisy dokumentów w postaci dwóch pism w języku angielskim oraz aktu urodzenia w języku angielskim (przy czym przedłożono również odpis przetłumaczony na język polski). Zgodnie z art. 5 § 1 ustawy z 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych językiem urzędowym w sądzie jest język polski. Z przepisu tego wywodzi się twierdzenie, że wszystkie dowody sądy muszą przeprowadzać w języku polskim – również te z dokumentów. Wobec tego nieprzetłumaczone dokumenty przedłożone przez pozwaną a priori należy wykluczyć, wobec czego nie mogą stanowić dowodów na poparcie jej stanowiska - o czym profesjonalny pełnomocnik winien wiedzieć. Po drugie, analiza treści tych pism nie prowadzi do odmiennych wniosków, albowiem nie pochodzą one sprzed doręczenia nakazu zapłaty i jako takie nie świadczą, że pozwana nie zamieszkiwała w tej dacie pod adresem wskazanym w pozwie. Próby doręczenia podjęto w dniach 20 czerwca 2017 roku oraz 28 czerwca 2017 r. Z kolei dokumenty przedłożone przez pozwaną pochodzą 1 sierpnia 2017 r., 2 października 2017 r. oraz 2020 r. W ocenie Sądu nie wynika z nich, że pozwana od 2007 r. mieszkała i pracowała w Anglii. Nie można na ich podstawie stwierdzić, że w dacie doręczenia przesyłki jej miejscem zamieszkania nie był adres wskazany w pozwie. Wobec tego pozwana nie obaliła domniemania oraz nie udowodniła, że doręczenie nie było skuteczne i brak było podstaw do uznania przesyłki za doręczoną.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.