Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w B. wniósł przeciwko B. B. pozew o zapłatę kwoty 9.594,37 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie naliczanymi od dnia 17 listopada 2021 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowych według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że roszczenie dochodzone pozwem powstało w związku z zawartą z pozwanym umową (...) z dnia (...). Zgodnie z ww. zobowiązaniem, całkowita kwota do zapłaty w wysokości 19.968 zł miała zostać spłacona w 48 ratach po 416 zł każda. Suma wszystkich środków pieniężnych, które powód udostępnił pozwanemu w wykonaniu umowy pożyczki wynosi 10.000 zł, natomiast całkowity koszt pożyczki wynosi 9.968 zł. Ze względu na brak realizacji przez pozwanego postanowień umowy pożyczki łączącej strony, powód skierował wezwanie do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty jego otrzymania. Następnie pismem z dnia 17 października 2021 r. powód dokonał wypowiedzenia umowy pożyczki względem pożyczkobiorcy. Do dnia wypowiedzenia umowy pożyczki strona pozwana wpłaciła na rzecz powoda kwotę 10.400 zł.

W dniu 19 kwietnia 2022 r. w przedmiotowej sprawie wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym na rzecz powoda przeciwko B. B..

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości podwójnej stawki minimalnej.

W uzasadnieniu pozwany podniósł zarzut braku legitymacji procesowej, zarówno czynnej jak i biernej oraz zarzut braku udowodnienia roszczenia. Pozwany podniósł, iż przedstawiony przez powoda dokument umowy pożyczki nie zawiera podpisów stron stosunku zobowiązaniowego, przez co nie wypełnia znamion określonych w art. 78 kc. Jednocześnie pozwany zaprzeczył, by został mu doręczony tzw. trwały nośnik zawierający zapis umowy pożyczki oraz, że składał wniosek o zawarcie kontraktu na odległość. Pozwany zaprzeczył dokonaniu przelewu potwierdzającego wnioskowanie o pożyczkę, wskazując nadto, że tytuł przelewów nie koresponduje z numerem umowy pożyczki. W ocenie pozwanego powód nie wykazał faktycznej wypłaty środków, o których mowa w wydruku umowy pożyczki, nadto o istnieniu roszczenie nie może świadczyć dokument zatytułowany jako Zakładka P. dla umowy (...). Pozwany zakwestionował także dokonanie przez pożyczkodawcę wypowiedzenia umowy pożyczki, podnosząc, iż ten nie wykazał doręczenia pisma pożyczkobiorcy. Z ostrożności procesowej- w sytuacji uznania, iż nie zachodzą podstawy do oddalenia powództwa, pozwany podniósł zarzut abuzywności klauzul umownych zawartych w treści umowy z dnia (...). o nr (...).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. B. wnioskował do powoda o udzielenie mu pożyczki gotówkowej. W procesie weryfikacji pozwany dokonał przelewu, w którego tytule zawarł zgodę na pożyczkę (...). (...) na kwotę 10.000 zł.

W dniu (...) r. B. B. zawarł z powodem (...) Spółką Akcyjną w B. umowę pożyczki gotówkowej nr (...).

Na podstawie tej umowy udzielił pozwanemu pożyczki ustalając następujące jej warunki:

- całkowita kwota pożyczki- 10.000 zł;

- kwota kredytowanych kosztów pożyczki- 9.968 zł

- całkowita kwota do zapłaty- 19.968 zł;

- wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 9.935 zł;

- opłata przygotowawcza- 33 zł;

- rzeczywista roczna stopa oprocentowania- 47,12%.

Strony umowy ustaliły, iż kwota pożyczki w wysokości 10.000 zł zostanie przelana na numer rachunku bankowego, z którego dokonano przelewu identyfikacyjnego tj. (...).

Spłata pożyczki miała nastąpić w 48 miesięcznych ratach po 416 zł, poczynając od dnia 16 lipca 2019 r., obowiązek wpłaty ostatniej raty ustalono na dzień 16 czerwca 2023 r.

Pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę w przypadku:

a) gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Pożyczkodawca może wezwać pożyczkobiorcę do zapłaty na piśmie, na adres pożyczkobiorcy, wskazany we wniosku kredytowym lub inny adres wskazany przez pożyczkobiorcę. Pożyczkodawca zobowiązany jest do zachowania 30- dniowego okresu wypowiedzenia warunków umów;

b) złożenia przez pożyczkobiorcę nieprawdziwych oświadczeń lub podania nieprawdziwych danych we wniosku kredytowym lub w dokumentacji kredytowej, posłużenia się przez pożyczkobiorcę fałszywymi lub podrobionymi dokumentami w celu uzyskania pożyczki- ze skutkiem natychmiastowym.

W dniu 6 czerwca 2019 r. pożyczkodawca przelał na rachunek bankowy przypisany pożyczkobiorcy (nr (...)) kwotę pożyczki w wysokości 10.000 zł.

(dowody: potwierdzenie z łożenia wniosku o udzielenie pożyczki w (...) S.A.- k. 47- 48, umowa pożyczki gotówkowej nr (...)- k. 6-7v, harmonogram spłat- k. 8, formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego- 9-10, regulamin świadczenia usług droga elektroniczną- k. 11-12, potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej- k. 13, potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej- k. 14)

Pozwany dokonał spłaty zobowiązania względem pożyczkodawcy, w łącznej kwocie 10.400 zł.

(dowód: zakładka P. dla umowy (...)- k. 17- 18, 45-46)

Pismem z dnia 16 września 2021 r. powód wezwał B. B. do zapłaty zaległych 2 rat pożyczki, wymagalnych w dniach 16 sierpnia 2021 r. i 16 września 2021 r. w łącznej wysokości 832 zł w terminie 7 dni. Powód zaznaczył, iż w przypadku braku wpłaty ww. kwoty w określonym terminie, umowa pożyczki nr (...) zostanie wypowiedziana i wszystkie zobowiązania z niej wynikające zostaną postawione w stan natychmiastowej wymagalności. Pożyczkodawca wskazał, że prognozowana kwota roszczenia w przypadku wypowiedzenia umowy to 9.584,08 zł.

(dow ód: ostateczne wezwanie do zapłaty- k. 15, potwierdzenie nadania przesyłki- k. 50)

W dniu 17 października 2021 r. powód skierował do B. B. pismo stanowiące wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do zapłaty. W treści pisma zaznaczono, że zadłużenie wynikające z umowy (...) wynosi 9.594,37 zł. Pożyczkodawca w ww. piśmie zawarł wezwanie do niezwłocznej zapłaty powyższej kwoty. W treści pisma pożyczkodawca wskazał nr rachunku bankowego, na który należy dokonać wpłaty tytułem spłaty zobowiązania.

(dow ód: wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do zapłaty- k. 16, 51, potwierdzenie nadania przesyłki- k. 52)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy, albowiem ich autentyczność nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Podkreślić należy przy tym, iż w obecnym stanie prawnym kopia dokumentu, spełniająca cechy określone w art. 773 k.c., powinna być kwalifikowana w świetle przepisów prawa materialnego jako dokument. Zgodnie z tym przepisem bowiem dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jego treścią.

Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie zawierają zamkniętego katalogu środków dowodowych i jedynie wyjątkowo formułują zakaz dopuszczania lub korzystania z niektórych środków dowodowych albo nakazują udowodnienie określonych okoliczności wyłącznie za pomocą niektórych rodzajów dowodów. Nie odnosi się to jednak z pewnością do generalnego zakazu korzystania z kserokopii dokumentów. Zauważyć zwłaszcza wypada, że chociaż niewątpliwie nie są one dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.p.c., to bezsprzecznie mogą być źródłem wiadomości tak o istnieniu dokumentów, jak i o ich treści. Inaczej mówiąc, nie są one wprawdzie bezpośrednimi dowodami z dokumentów, ale mogą zostać uznane za dowody pośrednie świadczące o istnieniu i treści dokumentów.

W myśl art. 308 k.p.c. dowody z innych dokumentów niż wymienione w art. 243 1 k.p.c., w szczególności zawierających zapis obrazu, dźwięku albo obrazu i dźwięku, sąd przeprowadza, stosując odpowiednio przepisy o dowodzie z oględzin oraz o dowodzie z dokumentów. W świetle tego przepisu stwierdzić należy, że oprócz dokumentów, zawierających tekst i umożliwiających ustalenie ich wystawców (czyli dokumentów tekstowych), obecnie Kodeks postępowania cywilnego zna także inne rodzaje dokumentów, zawierających w szczególności zapis obrazu, dźwięku albo obrazu i dźwięku. Z tego punktu widzenia kserokopia może zostać uznana za zapis obrazu (wyglądu) dokumentu, podobnie jak np. fotografia dokumentu. Abstrahując od technicznego sposobu wykonania tego obrazu (czyli sposobu zapisania obrazu dokumentu), niewątpliwie nie można uznać, że niepoświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia w ogóle nie może stanowić dowodu na istnienie dokumentu i jego treść. Przenosi to rozważania na temat kserokopii jako środka dowodowego na ogólne reguły oceny dowodów określone w art. 233 § 1 k.p.c., a mianowicie na wiarygodność i moc dowodową takiego środka dowodowego. Chodzi zatem po pierwsze o to, czy kserokopia jest wiarygodna, to znaczy, czy można uznać, że prawdziwie i rzetelnie odzwierciedla – stosownie do technicznej metody jej sporządzenia – treść rzeczywiście istniejącego dokumentu, a po wtóre, jaka jest jej moc dowodowa, to znaczy, czy pozwala na ustalenie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 22 lutego 2019 r., I AGa 367/18, Legalis nr 2239139). Na gruncie przedmiotowej sprawy Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności dokumentów zaoferowanych przez powoda, albowiem ich treść koresponduje z jego konsekwentnymi i wewnętrznie spójnymi twierdzeniami.

S ąd zważył, co następuje:

Żądanie pozwu nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest przepis art. 720 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W myśl art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, publ. OSNC 1997 nr 6-7 poz. 76). To strony dysponują przedmiotem postępowania i są w najwyższym stopniu zainteresowane jego wynikiem, wobec czego to na nich, co do zasady, ciąży obowiązek powoływania i przedstawiania sądowi wybranych przez siebie dowodów.

Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak m. in. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia1975 r., sygn. akt III CRN 26/75, niepublikowanym – źródło Lexis.pl nr 318425).

Powód na okoliczność zawarcia z pozwanym umowy, stanowiącej źródło żądania sformułowanego w treści pozwu przedstawił dokumenty wykazujące wnioskowanie przez pożyczkobiorcę o udzielenie pożyczki oraz późniejsze zawarcie umowy pożyczki o nr (...). Powyżej wskazane dokumenty dowodziły skutecznego zawarcia przez strony umowy pożyczki.

Podkreślić należy, iż przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie zawierają zamkniętego katalogu środków dowodowych i jedynie wyjątkowo formułują zakaz dopuszczania lub korzystania z niektórych środków dowodowych albo nakazują udowodnienie określonych okoliczności wyłącznie za pomocą niektórych rodzajów dowodów.

Zawarcie umowy pożyczki nie wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Sam brak podpisu pożyczkobiorcy nie świadczy o tym, że między stronami nie doszło do zawarcia umowy pożyczki.

Powód przedstawił dokumenty wykazujące zaakceptowanie przez pozwanego warunków zawieranej umowy pożyczki gotówkowej, a także wykonanie przelewu kwoty pożyczki na rachunek stanowiący własność pozwanego oraz dokonywanie przez niego wpłat tytułem spłaty zobowiązania. Dokumenty zawierają szczegółowe dane dotyczące pożyczkobiorcy, co dodatkowo potwierdza zawarcie umowy przez pozwanego.

Zgodnie z treścią zapisów umowy pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczyłoby 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Pożyczkodawca zobowiązany jest do zachowania 30- dniowego okresu wypowiedzenia warunków umowy. Powód wezwanie do zapłaty skierował do pozwanego w dniu 16 września 2021 r. wskazując jednocześnie na powstałą zaległość dwóch rat. Zatem wezwanie do zapłaty było zasadne, nadto pozwanego pouczono o konsekwencjach niedokonania spłaty zaległości. Następnie, po upływie zakreślonego terminu, dokonano wypowiedzenia umowy. Na zasadność prawidłowego skierowania do pozwanego pisma stanowiącego wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy pożyczki, pożyczkodawca przedstawił potwierdzenie nadania przesyłek za pośrednictwem publicznego operatora pocztowego Poczta Polska S.A. Skierowane do pozwanego przesyłek umożliwiało mu zapoznanie się z treścią pism. Podnoszone przez pozwaną zarzuty w tym zakresie nie zasługują na uwzględnienie. Powód przedstawił dokumenty wykazujące skierowanie do pozwanego wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy pożyczki, pozwany nie zdołał obalić domniemania faktycznego, iż przesyłki te skutecznie mu doręczono.

Pozwany podniósł także zarzut zawarcia przez pożyczkodawcę w treści umowy pożyczki, klauzul abuzywnych.

Pozaodsetkowe koszty kredytu określone w łączącej strony umowie mieszczą się w limicie określonym w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. Fakt, że koszty te są ustalone na poziomie niższym niż maksymalny pułap ustawowy nie wyłącza możliwości ich prawnej analizy także przez pryzmat innych norm prawa cywilnego, w tym przepisów art. 3851– 3853 k.c. (vide uchwała SN z 26 października 2021 r., III CZP 42/20, Lex nr 3246814). Celem regulacji określonych w ustawie o kredycie konsumenckim jest ochrona konsumentów przed nadmiernym obciążaniem ich kosztami udzielonych kredytów, a nie przyznawanie pożyczkodawcy uprawnienia do naliczania opłat w maksymalnej przewidzianej przez tę ustawę wysokości bez względu na to czy poniósł on jakiekolwiek koszty związane z zawarciem umowy pożyczki. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 3 września 2020 r wydanym w sprawie C- 84/19 zważył, iż przepis krajowy art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, nie wydaje się sam w sobie określać praw i obowiązków stron umowy, lecz poprzestaje na ograniczeniu ich swobody ustalenia pozaodsetkowych kosztów kredytu powyżej pewnego poziomu i w żaden sposób nie stoi na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy sprawdził, czy takie ustalenie ma ewentualnie nieuczciwy charakter. Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (DZ. U. 1993, L 95, s.29) należy w ocenie TSUE interpretować w ten sposób, że warunek umowny, który nie był indywidualnie negocjowany i który obciąża konsumenta pozaodsetkowymi kosztami kredytu, w tym kosztami prowadzenia działalności gospodarczej kredytodawcy poniżej maksymalnego pułapu ustawowego może zostać uznany za nieuczciwy w rozumieniu tego przepisu, w szczególności jeśli stoi w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powoduje znaczną nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Sytuacja taka ma miejsce, gdy przedsiębiorca obciąża konsumenta kosztami nieproporcjonalnymi w stosunku do świadczeń i otrzymanego kredytu. Ocena w powyższym zakresie należy do sądu krajowego. Trybunał wielokrotnie podkreślał, że ustalenia nieuczciwego charakteru postanowień umownych, stojących w sprzeczności z wymogami dobrej wiary można dokonać sprawdzając, czy przedsiębiorca traktujący konsumenta w sposób sprawiedliwy i słuszny mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby taki warunek w drodze negocjacji indywidualnych (por. wyrok z dnia 7 listopada 2019 r., C- 419/18 i C 483/18 i przytoczone tam orzecznictwo).

Zgodnie z art. 3851§ 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Przez rażące naruszenie interesów konsumenta należy rozumieć przy tym nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku.

W kontekście powyższych regulacji, wskazać należy, że powód dochodził oprócz spłaty kapitału pożyczki (10.000 zł) również dodatkowych kosztów w postaci opłaty przygotowawczej w wysokości 33 zł oraz prowizji w wysokości 9.935 zł.

Zgodnie z treścią art. 5 pkt 6a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2019.1083 t.j.) pozaodsetkowe koszty kredytu to wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek.

Art. 36a ust. 1-3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2016.1528 j.t.) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

MPKK≤(Kx25%)+(K x n/R x 30%)

w którym poszczególne symbole oznaczają:

MPKK - maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu.

Sąd stanął na stanowisku, iż powodowi przysługuje kwota należności głównej wraz z opłatą przygotowawczą.

Koszty opłaty przygotowawczej nie przekraczają limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu. Należy zauważyć, iż koszt opłaty przygotowawczej nie stanowi znacznego wydatku w odniesieniu do kwoty pożyczki oraz kosztów czynności, które z tego tytułu są pokrywane. Pożyczkodawca zaznaczył, iż opłata przygotowawcza naliczana jest jako koszt związany z przygotowaniem umowy, w tym zgromadzeniem koniecznych dokumentów i dokonaniem weryfikacji zdolności kredytowej pożyczkobiorcy oraz uruchomienia środków. W związku z powyższym sąd uznał, że zasadne jest naliczenie opłaty przygotowawczej w wysokości 33 zł, która stanowi wynagrodzenie za czynności podejmowane przy zawieraniu umowy, w tym jej przygotowanie.

Odmiennie należało ocenić koszt opłaty z tytułu naliczonej prowizji wynoszącej 9.935zł. Wymaga podkreślenia, iż wysokość prowizji stanowi kwotę odpowiadającą 99,35 % udostępnionego pożyczkobiorczyni kapitału. W takiej sytuacji, zdaniem Sądu, prowizja zastrzeżona w umowie, z której powód wywodził swe żądanie, jest rażąco wygórowana. Z tego też powodu postanowienie umowne określające jej wysokość uznać należało za sprzeczne z dobrymi obyczajami i godzące w interes konsumenta. Podkreślenia wymaga, że powód nie wskazał jakichkolwiek okoliczności, które uzasadniałyby przekonanie o racjonalności i celowości określenia prowizji na tak wysokim poziomie. Powód winien był jasno wskazać, jakie podejmowane czynności, czy ponoszone koszty uzasadniają określenie prowizji w takiej wysokości, jakie konkretnie koszty ponosi w związku z tą umową, a nie jedynie jakie koszty działalności ponosi w ogóle. Należy mieć na uwadze, że również w umowie powód nie wyjaśnił pojęcia prowizji, nie wskazał, na jakich zasadach jest ona ustalana. Powód nie wykazał też, aby postanowienie umowne dotyczące prowizji zostało indywidualnie uzgodnione z pozwanym. Zdaniem Sądu specyfika sposobu zawarcia umowy pożyczki gotówkowej z dnia 6 czerwca 2019 r. wskazuje na brak rzeczywistego wpływu pozwanego na treść umowy pożyczki w zakresie dodatkowych opłat obciążających konsumenta w szczególności prowizji. Nie sposób przyjąć, aby w równorzędnych negocjacjach konsument zawarł umowę z tak zakreślonym zobowiązaniem prowizyjnym. Należy mieć na uwadze, że prowizja określona w umowie nie stanowi świadczenia głównego w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. zdanie drugie (vide uchwała SN z 27 października 2021 r., III CZP 43/20, Lex nr 3246823).

W zaistniałym stanie rzeczy, Sąd uznał postanowienia umowy z dnia 6 czerwca 2019 r. dotyczące prowizji za abuzywne i niewiążące (art. 3851 § 1 i 2 k.c.)

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że z tytułu łączącej strony umowy powód mógł dochodzić od pozwanego kwoty 10.033 zł (kapitał=10.000 zł+ opłata przygotowawcza=33 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Pozwany przelał na rzecz pożyczkodawcy z tytułu spłaty umowy pożyczki o nr (...) łączną kwotę 10.400 zł, zatem dokonał spłaty należności przysługującej pożyczkodawcy. Odnośnie zaś do roszczenia odsetkowego, Sąd stanął na stanowisku, iż jego wysokość nie została wykazana przez powoda, skoro odsetki liczone były także od prowizji, zaś jej żądanie jest niedopuszczalne.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 720 § 1 k.c. a contrario, orzeczono jak w sentencji.

W pkt II. wyroku o kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód przegrał proces w całości, zatem zobowiązany był do zwrotu kosztów poniesionych przez stronę pozwaną, na które złożyła się: koszt zastępstwa procesowego ustalony na kwotę 1.800 zł w oparciu o treść Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Dz.U.2015.1800 i kwota opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika pozwanego o zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego przy zastosowaniu podwójnej stawki minimalnej określonej przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800), bowiem brak było podstaw do uznania, że charakter sprawy, długość trwania postępowania oraz wkład pracy pełnomocnika powoda w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia kształtowały się na podwyższonym poziomie, wobec czego Sąd orzekł o przyznaniu pełnomocnikowi stawki minimalnej wysokości zgodnie z treścią powyżej powołanego rozporządzenia.