Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tczewie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Matusiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Gawrych

Przy udziale prokuratora -------

Po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 maja 2017 r. sprawy z oskarżenia Prokuratury Rejonowej w Tczewie przeciwko:

M. S., synowi Z. i K. zd. P., ur. (...) w T.

oraz

D. B., synowi H. i R. zd. K., ur. (...) w K.

oskarżonym o to, że:

w dniu 22 kwietnia 2016 roku w T. w sklepie (...), działając wspólnie i w porozumieniu, wykorzystując nieuwagę obsługi sklepu, zabrali w celu przywłaszczenia 52 opakowania pralin marki (...), czym działali na szkodę T. w T. w wysokości 571,48 złotych, przy czym M. S. czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w całości kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności w okresie od dnia 10 lipca 2008 roku do dnia 11 lipca 2008 roku, od dnia 20 października 2008 roku do dnia 11 marca 2009 roku, od dnia 07 grudnia 2009 roku do dnia 21 maja 2010 roku, od dnia 26 maja 2011 roku do dnia 30 listopada 2012 roku i od dnia 4 lutego 2015 roku do dnia 24 września 2015 roku, orzeczonej prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 07 czerwca 2011 roku sygn. II K 344/11, obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Tczewie sygn. II K 9/09 z dnia 11 marca 2009 roku za przestępstwo z art. 280 § 1 kk i wyrok Sądu Rejonowego w Tczewie sygn. II K 410/10 z dnia 12 sierpnia 2010 roku za przestępstwo z art. 158 § 1 kk;

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w stosunku do D. B.,

a w stosunku do M. S. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I. oskarżonego M. S. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, kwalifikuje go jako występek z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to skazuje go a na mocy art. 278 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II. oskarżonego D. B. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, kwalifikuje go jako występek z art. 278 § 1 k.k. i za to skazuje go a na mocy art. 278 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

III. na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonych M. S. i D. B. do naprawienia wyrządzonej szkody solidarnie w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego T. w T. kwoty 571,48 zł (pięciuset siedemdziesięciu jeden złotych 48/100);

IV. na mocy art. 230 § 2 k.p.k. w zw. z art. 44 § 5 k.p.w. orzeka zwrot dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych zawartym na karcie 19 akt sprawy (wykaz nr (...)) w postaci płyty z zapisem monitoringu sklepowi (...) w T.;

V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. S. P. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. S. przez obrońcę ustanowionego z urzędu, w tym 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych 60/100) złotych tytułem podatku od towarów i usług;

VI. na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu w całości obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 806/16

Z uwagi na fakt, że wniosek o sporządzenie uzasadnienia dotyczy jedynie oskarżonego M. S., zakres uzasadnienia zgodnie z art. 423 § 1a k.p.k. ograniczono jedynie do tych części wyroku, które dotyczą tego oskarżonego.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22.04.2016 r. oskarżeni M. S. i D. B. przyszli do sklepu (...) przy ul. (...) w T.. Oskarżeni mieli zamiar dokonać kradzieży. Uzgodnili, że oskarżony M. S. wejdzie do środka a oskarżony D. B. będzie czekać na niego w tzw. „akwarium”, tj. w przedsionku, w którym znajdują się drzwi wejściowe i drzwi wyjściowe. Rola D. B. była istotna, gdyż miał on wejść do sklepu w momencie, w którym M. S. będzie wychodził z niego ze skradzionym towarem, tym samym umożliwiając mu wyjście drzwiami wejściowymi.

M. S. wszedł do środka sklepu i minął kasy. Podszedł do stoiska, specjalnego „standu”, gdzie wyeksponowane były bombonierki R.. Na stoisku znajdowały się 52 sztuki tych bombonierek ułożone piętrami. Na spodzie ułożone były trzy pełne piętra bombonierek w trzech rzędach po pięć sztuk w każdym. Czwarte, wierzchnie piętro było niepełne, znajdowało się tam siedem sztuk bombonierek. Jedna bombonierka kosztowała 10,99 zł. Bezpośrednio po podejściu do stoiska M. S. chwycił cały karton z bombonierkami i udał się w kierunku wejścia do sklepu. Drzwi nie otworzyłyby się przed nim, ponieważ otwierały się na fotokomórkę uruchamianą od zewnątrz. Dlatego gdy tylko D. B. zobaczył, że M. S. zmierza w kierunku wejścia, podszedł do drzwi, tym samym je otwierając i umożliwiając M. S. wyjście ze skradzionym towarem. D. B. wszedł do sklepu, a po chwili z niego wyszedł, nic nie kupując.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. S. – k. 34, 204v-205, zeznania świadka A. N. – k. 3-4, 206-206v, zeznania świadka A. P. – k. 86, 205v-206, nagranie z monitoringu – k. 9, dokumentacja fotograficzna – k. 13-17, zawiadomienie – k. 8, notatka urzędowa – k. 1)

Oskarżony M. S. ma 31 lat, posiada wykształcenie podstawowe, nie ma zawodu. Utrzymuje się z dorywczych prac budowlanych z wynagrodzeniem w kwocie 1.500 – 1.600 zł. Nie posiada żadnego majątku. Jest kawalerem i ma dwoje dzieci, na które został określony obowiązek alimentacyjny w kwotach po 500 zł miesięcznie. Był do tej pory kilkukrotnie karany:

1. wyrokiem w sprawie II K 291/04 został skazany za czyn z art. 43 ust. 1 poprzedniej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby, następnie zarządzono wykonanie kary warunkowo zawieszonej; po odbyciu części kary został warunkowo przedterminowo zwolniony, a następnie odwołano przedterminowe zwolnienie,

2. wyrokiem w sprawie II K 9/09 został skazany za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

3. wyrokiem w sprawie II K 410/10 został skazany za czyn z art. 158 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

4. wyrokiem łącznym w sprawie II K 344/11 połączono kary wymierzone wyrokami w sprawach II K 9/09 i II K 410/10 i wymierzono mu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności; M. S. odbył tę karę w całości w okresie:

a. od 10 do 11.07.2008 r.,

b. od 20.10.2008 r. do 11.03.2009 r.,

c. od 7.12.2009 r. do 21.05.2010 r.,

d. od 26.05.2011 r. do 30.11.2012 r. oraz

e. od 4.02 do 24.09.2015 r.,

5. wyrokiem w sprawie II K 407/13 został skazany za czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności,

6. wyrokiem w sprawie II K 608/14 z dnia 12.02.2016 r. został skazany za czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. w zb. z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności a za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności a następnie orzeczono karę łączną 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności,

7. wyrokiem w sprawie II K 560/16 został skazany za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności,

8. wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie X K 835/16 został skazany na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 278 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

9. wyrokiem w sprawie II K 1015/16 został skazany za czyn z art. 278 § 1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

10. następnie wyrokiem łącznym w sprawie II K 961/16 połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w sprawach II K 608/14 i II K 560/16 i wymierzono mu karę łączną 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

(dowód: oświadczenie oskarżonego – k. 204v, karta karna – k. 198-200, odpisy wyroków – k. 63, 64, 65)

Oskarżony M. S. nie cierpi z powodu choroby psychicznej, nie jest też dotknięty upośledzeniem umysłowym. Nie znaleziono zaburzeń psychicznych mogących wpływać na stopień poczytalności oskarżonego w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu. Warunki z art. 31 § 1 i 2 k.k. nie zachodzą. Poczytalność oskarżonego nie budziła wątpliwości także w trakcie postępowania. W czasie popełnienia zarzucanego mu czynu oskarżony znajdował się w stanie upojenia alkoholowego prostego.

(dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 40-42)

Słuchany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony M. S. przyznał się częściowo do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że rzeczywiście nie był sam w sklepie (...), ale nie pamięta z kim tego dnia tam przyszedł. Zabrał praliny (...), ale było ich mniej niż w zarzucie. Jest pewien, że było ich tylko tyle, aby było wykroczenie. Drzwi otworzył mu mężczyzna, z którym przyszedł do sklepu.

(wyjaśnienia oskarżonego M. S. – k. 34)

Na rozprawie przyznał się w całości do popełnienia zarzucanego mu czynu, choć zaznaczył, że kradzieży dokonał sam. Zapytany o sprzeczność pomiędzy wcześniejszymi a aktualnymi wyjaśnieniami wyjaśnił, że poprosił nieznajomego mężczyznę o potrzymanie siatki, ale mężczyzna ten w ogóle nie wchodził na teren sklepu, tylko stał cały czas na zewnątrz. Pomylił się mówiąc w postępowaniu przygotowawczym, że drzwi otworzył mu mężczyzna, z którym przyszedł. Pralin było mniej, nie było ich 50 sztuk. Mniej więcej sprawdził cenowo, żeby było tyle, ile wykroczenie. Nie pamięta, ile kosztowały praliny, nie pamięta, też ile tych opakowań było.

(wyjaśnienia oskarżonego M. S. – k. 204v-205)

Sąd zważył co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie budził żadnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego i co do jego winy. Nie było także żadnych wątpliwości co do rozmiaru szkody wyrządzonej przez kradzież dokonaną przez oskarżonych.

Wyjaśnienia oskarżonego M. S. zostały uznane za wiarygodne jedynie w części. Pomimo tego, że oskarżony do popełnienia zarzucanego mu czynu przyznał się (częściowo w postępowaniu przygotowawczym a w całości na rozprawie, choć następnie i tak kwestionował ilość zabranych opakowań czekoladek), wyjaśniał na różnych etapach odmiennie. I tak w postępowaniu przygotowawczym nie kwestionował tego, że dokonał czynu wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, choć nie podał jej imienia i nazwiska. Zmiany jego wyjaśnień w postępowaniu sądowym („pomyliłem się”) odnośnie tego, że drzwi otworzył mu współsprawca, nie sposób racjonalnie wytłumaczyć, tym bardziej, że na nagraniu z monitoringu widać wyraźnie, że obaj sprawcy razem wchodzą do przedsionka, a następnie D. B. otwiera drzwi M. S., tak aby umożliwić mu wyjście wejściem ze skradzionym towarem. Ta część wyjaśnień oskarżonego jest obliczona na ukrycie działalności drugiego współsprawcy. Nie budziła także wątpliwości wartość skradzionego mienia. Ilość opakowań czekoladek jest widoczna na nagraniu, jak również wynika ze sporządzonej inwentaryzacji (k. 206). Na nagraniu widać, że w niesionym przez oskarżonego stosie opakowań trzy piętra są pełne a każde z nich ma trzy rzędy po pięć opakowań. Daje to łącznie 45 opakowań (3 x 5 x 3 = 45). Natomiast na wierzchnim piętrze jest tylko 7 opakowań, co łącznie daje 52 opakowania (45 + 7 = 52). Jedno opakowanie kosztowało 10,99 zł, co daje iloczyn 571,48 zł (52 x 10,99 zł). Sąd nie dał wiary oskarżonemu, że ilość opakowań przez niego zabranych została w taki sposób dobrana, aby oskarżony popełnił jedynie wykroczenie. Oskarżony dopytywany nie potrafił odpowiedzieć szczegółowo, ile było tych opakowań oraz ile kosztowało każde z nich. Charakterystyczne jest także i to, że oskarżony wyjaśnił, że „mniej więcej” sprawdził cenowo, nie potrafił jednak podać, w jaki sposób oszacował wartość ukradzionego towaru. Przede wszystkim jednak na nagraniu widać, że oskarżony niemal od razu po podejściu do stanowiska z bombonierkami chwyta je, zabiera ze sobą i idzie w stronę wejścia. Nie widać na nagraniu aby oskarżony miał chwilę zawahania i dokonywał szczegółowych obliczeń a idąc tokiem myśli oskarżonego powinien on spojrzeć na cenę i policzyć ilość opakowań. Następnie powinien pomnożyć jedną wartość przez drugą i ewentualnie odłożyć część opakowań. Nic takiego na nagraniu się nie dzieje. Dodać przy tym należy, że nawet osoba z wyższym wykształceniem potrzebuje kalkulatora do dokonania dokładnych obliczeń (52 x 10,99 zł) a policzenie tego działania bez użycia kalkulatora, tym bardziej w myśli (oskarżony nie wyciągnął ani telefonu komórkowego ani kartki papieru) zabrałoby pewną ilość czasu. Oskarżony po prostu chwycił ustawione bombonierki. Godził się z tym, że ilość tych bombonierek jest taka, jaką zabiera, a wręcz chciał ich zabrać jak najwięcej. Nie budziły natomiast wątpliwości oskarżonego w pozostałym zakresie, tj. że to on dokonał kradzieży oraz w jaki sposób jej dokonał.

Wyjaśnieniom oskarżonego D. B. sąd nie dał wiary. Są one sprzeczne z zeznaniami świadka A. N., który nie miał żadnych wątpliwości, że to D. B. jest osobą współdziałającą z M. S. i że to on otworzył M. S. drzwi wejściowe do sklepu.

Zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków Sąd dał wiarę w całości. Były one konsekwentne i znajdują potwierdzenie w odtworzonym nagraniu.

Sąd uznał, że znajdujące się w aktach sprawy i odtworzone na rozprawie nagranie odzwierciedla przebieg zdarzenia. Nie ujawniono i nie zgłaszano żadnych okoliczności, które by umniejszały wartość dowodową tego nagrania. Jakość nagrania pozwala rozpoznać sprawców. Pozwala także ustalić ilość zabranych bombonierek.

Zebrane w sprawie dokumenty, przede wszystkim w postaci karty karnej oskarżonego i odpisów wyroków również stanowiły źródło ustaleń stanu faktycznego w sprawie. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby a zawarte w nich okoliczności nie były kwestionowane w toku postępowania.

Opinia sądowo – psychiatryczna została sporządzona przez specjalistów z wieloletnim doświadczeniem w zakresie psychiatrii. Biegli w sposób wyczerpujący przedstawili swój tok rozumowania. Opinia jest jasna i zupełna. Nie była kwestionowana przez strony a Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby kwestionować ją z urzędu.

R. Sąd ustalił, że oskarżony M. S. dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z D. B. kradzieży 52 sztuk pralin R. ze sklepu (...) w T. o wartości 571,48 zł. Takie zachowanie wyczerpuje znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k. Oskarżony zabrał cudzą rzecz działając w celu przywłaszczenia, tj. aby postąpić następnie z zabranymi czekoladkami jak ze swoją własnością. Kwalifikację prawną czynu oskarżonego M. S. należało uzupełnić o art. 64 § 1 k.k., gdyż oskarżony dopuścił się tego czynu przed upływem 5 lat od odbycia kary surowszej niż 6 miesięcy za przestępstwo podobne (tj. za czyn z art. 280 § 1 k.k., a więc także za przestępstwo przeciwko mieniu). Oskarżony skończył odbywać tę karę w dniu 24.09.2015 r., a więc popełnienie przestępstwa niespełna po 5 miesiącach od końca kary wyczerpuje znamiona recydywy z art. 64 § 1 k.k.

Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Od każdej dojrzałej, dorosłej i zdrowej osoby wymaga się aby dawała posłuch normie prawnej. Zdaniem Sądu, fakt, że takiego posłuchu normie prawnej oskarżony nie dał, nie znajduje w jego przypadku usprawiedliwienia.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszystkie okoliczności wskazane w treści art. 53 § 1 i 2 k.k. Zgodnie z tym przepisem Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Jako okoliczności łagodzące należało uwzględnić przede wszystkim przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jednocześnie elementowi temu Sąd nie przyznał decydującego znaczenia. Wprawdzie co do samego faktu wyniesienia pralin oskarżony konsekwentnie się przyznawał, jednakże kwestionował wartość wyniesionych słodyczy. Również w zakresie zachowania drugiego sprawcy oskarżony wyjaśniał niekonsekwentnie i niezgodnie z ustalonym stanem faktycznym. Po stronie okoliczności łagodzących Sąd zakwalifikował także wartość ukradzionego mienia, niewiele przekraczającą granicę oddzielającą wykroczenie od przestępstwa. Zdecydowanie więcej było natomiast okoliczności obciążających. Wymienić tu należy wysoki stopień winy, gdyż oskarżony zaplanował kradzież z drugim sprawcą i uzgodnił podział ról. Również kilkukrotna uprzednia karalność oskarżonego stanowiła okoliczność obciążającą. Oskarżony był karany za przestępstwa skierowane przeciwko różnym dobrom prawnym na przestrzeni wielu lat, co świadczy o jego znacznej demoralizacji. Wymierzone kary nie przyniosły spodziewanego rezultatu, skoro wkrótce po wymierzeniu oskarżonemu kolejnej kary za kradzież (w dniu 12.02.2016 r.) oskarżony popełnił kolejne przestępstwo, objęte niniejszym postępowaniem. Fiasko dotychczas stosowanych środków probacyjnych również przemawia za koniecznością wymierzenia mu stosunkowo wysokiej kary.

Czyn z art. 278 § 1 k.k. zagrożony jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Z uwagi na kwalifikację prawną z art. 64 § 1 k.k. Sąd mógł ją wymierzyć w granicach do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Mając te wszystkie okoliczności na uwadze Sąd zdecydował się wymierzyć karę pozbawienia wolności. Kara łagodniejszego rodzaju, która wchodziła w grę zgodnie z brzmieniem art. 37a k.k., nie spełniłaby by swoich celów, nie stanowiłaby bowiem odpowiedniej dolegliwości względem oskarżonego za popełniony przez niego czyn zabroniony. Z uwagi na wartość ukradzionego mienia Sąd zdecydował się wymierzyć karę w okolicach dolnego ustawowego zagrożenia przewidzianego przez ustawę, jednakże z uwagi na popełnienie czynu zabronionego w warunkach powrotu do przestępstwa zasadne było jej wymierzenie powyżej tej granicy. Mając te wszystkie okoliczności na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Powyższa kara jest karą adekwatną, uwzględniającą wszystkie okoliczności sprawy. W sposób wystarczający jest to kara dolegliwa, która unaoczni oskarżonemu nieopłacalność popełnienia przestępstw. Jednocześnie z uwagi na górną granicę ustawowego zagrożenia nie sposób uznać jej za rażąco surową.

Z uwagi na fakt, że w chwili popełnienia przestępstwa oskarżony był skazany na karę pozbawienia wolności, zastosowanie środka probacyjnego zgodnie z brzmieniem art. 69 § 1 k.k. nie było możliwe. Niezależnie od tego Sąd uznał, że zastosowanie takiego środka byłoby niecelowe. Oskarżony otrzymał już wcześniej szansę w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Następnie zarządzono wykonanie tej kary a zastosowany kolejny środek probacyjny również nie okazał się skuteczny. W tej sytuacji orzekanie kolejnej kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania stanowiłoby potwierdzenie dla oskarżonego, że popełnianie przestępstw nie łączy się z żadną realną dolegliwością.

Sąd zobowiązał solidarnie obu oskarżonych do naprawienia wyrządzonej szkody w całości. Z uwagi na zbędność dla dalszego postępowania orzekł o zwrocie nagrania pokrzywdzonemu.

Oskarżonemu została udzielona pomoc prawna na etapie postępowania sądowego. Stawka wynagrodzenia obrońcy z urzędu wynosi w postępowaniu zwyczajnym 420 zł. Kwota ta została podwyższona o stawkę podatku od towarów i usług.

Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu. Nie pracuje on i nie posiada majątku a w chwili obecnej jest osadzony w jednostce penitencjarnej. Biorąc te okoliczności pod uwagę należało uznać, że poniesienie przez niego kosztów procesu jest niemożliwe, a ewentualna egzekucja tych kosztów i tak okazałaby się nieskuteczna.